May Day 2021 - Pdf
While the economic crisis is exacerbating the tensions between States and accelerating the rearmament race, on this May Day, marked by pestilence and the winds of misery and war, the international proletariat, united across all borders, launches anew its challenge to the dying bourgeois world:

The vaccine trade war that has been unleashed between States prevents them from addressing the health crisis. This also shows that the regime of Capital, based on profit and the exploitation of wage labor, is the regime of a dying society that is now incapable of knowing and doing.

Instead of uniting the efforts of science and technology in the common goal of its containment, which is only possible in a society that has moved beyond commerce, the pandemic has, on the contrary, given further impetus to the antagonisms and confrontation between national bourgeoisies, above all blocs and alliances.

Not one state has hesitated to sacrifice its workers to defend the “national economy”, which only means national capital, in an attempt to use it to gain an advantage over its competitors.

Vaccines, which should be freely available to all humanity, have become a weapon of the rich bourgeoisie against the poor classes of the less industrialized countries, and an instrument of diplomatic or military pressure.

The economic crisis caused by the overproduction of goods, exacerbated by the pandemic, is causing unemployment across the globe. In this situation, the working class is seeing its conditions worsening everywhere.

In all countries the ruin of the small and medium bourgeoisie has accelerated; most of their commercial and small production activities are closed, while profits and revenues continue to grow for big business.

Pay below the living wage, working hours so prolonged that there is no room for any other human activity, the increasingly frenetic pace of work, unemployment, permanent precariousness and insecurity, the double exploitation of proletarian woman; these are the weapons of extortion imposed on the working class for the economic privilege of an inept bourgeoisie now condemned by history.

Faced with this attack on an international scale by the bourgeois regime, the response of the working class must be equally solid.

There are already scattered attempts at real class struggle around the planet. They appear in some categories, often those proletarians that are most oppressed. These struggles show that proletarian minorities know are being exploited and rebel against the yoke of capital even if they fail to fully unite and lead the vast majority of proletarians, who are often still dominated by the illusions of reformism.

The regime of Capital is becoming more and more despotic and militaristic, even in states that proclaim themselves to be democratic. Laws against strikes and class-based trade unions are being strengthened everywhere, and populist, racist, nationalist and religious-extremist movements are being bred, all ready to support the repressive apparatus of the state against any attempted proletarian rebellion.

But the proletariat has nothing to gain from the defense of bourgeois democracy, which is only a mask for its ruthless dictatorship.

The economic crisis, aggravated by the pandemic, has repercussions for states’ finances; the proceeds of taxation have collapsed, while interventions to come to the aid of the capitalists have inflated the public debt.

Whereas great efforts should be made to strengthen the world healthcare system, to drastically reduce the insane overproduction of useless goods, and to defend those natural resources that allow the harmonious reproduction of animal and plant species, it is clear that nothing is changing in the regime of Capital, nor can change, in the purpose and function of social forces and resources.

Meanwhile the growth of military expenditure is accelerating. The larger states are adopting aggressive attitudes to ensure control of regions and strategic hotspots, preparing for a new general war. In 2020, world military spending exceeded a whopping $ 1.83 trillion, up 3.9% on the previous year in real terms.

The economic crisis will not stop with the end of the pandemic. And it will have a violent impact on the working classes and the middle classes. But it will also overwhelm entire financial, industrial and commercial sectors. The tension between the major economies and imperialisms will increase further: the USA, China, Russia, Germany, Japan, Great Britain, France...

In this crucial situation, the proletariat – a class that has always been international, in fact and in its historical destiny – must look back and rediscover the great strength of its powerful economic and political organizations, those which, a century and a half ago, “stormed heaven” in the Paris Commune and, a century ago, made all the ruling classes of the world tremble, successfully taking power in Russia and establishing its own dictatorship.

The first proletarian state was destroyed from within by Stalinist betrayal; there is still a long way to recover from that defeat, but the time will come.

The proletariat will then reject any nationalist parochialism, any national solidarity with its own bourgeoisie. Rejecting the path of class collaboration onto which the social democratic parties and collaborationist trade unions invite it, the proletariat will strengthen its organizations against them: its real trade unions, which are necessary for the defense of its daily conditions, and its party, the indispensable organ for directing the struggle against bourgeois States for the world communist revolution.

La guerra en el comercio de vacunas que se ha desatado entre los Estados les impide afrontar la crisis sanitaria. Esto también demuestra que el régimen del Capital, basado en la explotación del trabajo asalariado y la ganancia, es el de una sociedad moribunda y ahora incapaz de saber y hacer.

La pandemia, que en una sociedad ya no más mercantil habría unido los esfuerzos de la ciencia y de la técnica en torno al objetivo común de su contención, por el contrario es un nuevo motivo de antagonismos y enfrentamientos entre las burguesías nacionales, por encima de frentes y alianzas.

Cada Estado no ha dudado en sacrificar a sus propios trabajadores para defender la “economía nacional”, que significa sólo el Capital nacional, en un intento de aprovecharla para imponerse a sus competidores.

Las vacunas, que deberían estar a la libre disposición de la humanidad, se convierten en un arma de guerra, de la burguesía rica contra las clases pobres de los países menos industrializados, o en un instrumento de presión diplomática o militar.

La crisis económica de sobreproducción de mercancías, exacerbada por la pandemia, está provocando en todas partes el crecimiento del desempleo. En esta situación, la clase obrera ve que en todas partes sus condiciones empeoran.

En todos los países se ha acelerado la ruina de la pequeña y mediana burguesía, la mayor parte de sus actividades comerciales y de pequeña producción están cerradas, mientras las ganancias y rentas del gran capital continúan creciendo.

Los salarios inferiores al monto necesario, la jornada de trabajo tan prolongada que no deja espacio para ninguna otra actividad humana, los ritmos cada vez más frenéticos, el desempleo, la precariedad e inseguridad permanente, la doble explotación de la mujer proletaria, estas son las armas de chantaje contra la clase obrera, impuestas por el privilegio económico de una burguesía inepta y condenada por la historia.

Frente a este ataque a escala internacional por parte del régimen burgués, igualmente compacta debe ser la respuesta de la clase obrera.

Ya se han registrado intentos dispersos de verdadera lucha de clases en todo el planeta. Se manifiestan en algunas categorías, muchas veces las más oprimidas, y demuestran con su lucha que ya saben que son explotadas pero se rebelan contra el yugo del capital, aunque todavía no puedan unirse, para ponerse a la cabeza de la gran mayoría de los proletarios, a menudo sometidos todavía a las ilusiones del reformismo.

El régimen del Capital se hace cada vez más despótico y militarista, incluso en Estados que se proclaman democráticos. En todas partes se fortalecen las leyes contra las huelgas y contra las organizaciones sindicales clasistas y se están gestando movimientos populistas, racistas, nacionalistas y del extremismo religioso, todos prestos a apoyar al aparato represivo del Estado contra cualquier intento de rebelión proletaria.

Pero el proletariado no tiene nada que esperar, ni mucho menos, de la defensa de la democracia burguesa, que es sólo una máscara de su implacable dictadura.

La crisis económica, agravada por la pandemia, repercute en los presupuestos de los Estados, el producto de los impuestos se ha derrumbado mientras la deuda pública crece a causa de las intervenciones para acudir en ayuda de los capitalistas.

Si bien se deben hacer grandes esfuerzos para reforzar el sistema mundial de salud, para reducir drásticamente la loca sobreproducción de mercancías inútiles, para defender esos recursos naturales que permiten la reproducción armoniosa de especies animales y vegetales, se observa que en el régimen del Capital nada cambia, ni puede cambiar, en el destino de las fuerzas y en los recursos sociales.

El crecimiento de los gastos militares se acelera, los grandes Estados adoptan actitudes agresivas para asegurarse el control de regiones y de puntos estratégicos, preparándose para una nueva guerra general. En 2020, el gasto militar mundial superó la enorme cifra de 1.800 millardos de dólares, unas unidades porcentuales más respecto al año anterior.

La crisis económica no se detendrá con el fin de la pandemia. Y golpeará con violencia a las clases trabajadoras y las clases medias. Pero también abrumará a sectores financieros, industriales y comerciales enteros. La tensión entre las principales economías y entre los imperialismos seguirá aumentando: Estados Unidos de América, China, Alemania, Japón, Gran Bretaña, Francia, Rusia...

En esta crucial situación el proletariado -clase siempre internacional, de hecho y en los destinos históricos- debe mirar atrás y redescubrir la gran fuerza de sus poderosas organizaciones económicas y políticas, aquellas que, hace siglo y medio, intentaron “El asalto al cielo” de la Comuna de París y hace un siglo hicieron temblar a todas las clases dominantes del mundo, logrando tomar el poder en Rusia y establecer allí su propia dictadura.

El primer Estado proletario fue destruido desde dentro por la traición estalinista; aún queda un largo camino por recorrer desde esa derrota, pero ese momento llegará.

El proletariado rechazará entonces cualquier cierre nacionalista, cualquier solidaridad nacional con su propia burguesía. Rechazando la vía de la colaboración de clases a la que lo invitan los partidos socialdemócratas y los sindicatos colaboracionistas, reforzará, contra ellos, sus organizaciones, sus verdaderos sindicatos, necesarios para la defensa de sus condiciones cotidianas, y su partido, órgano indispensable para dirigir la lucha contra los Estados burgueses por la revolución comunista mundial.

La guerre du commerce des vaccins qui s’est déchaînée entre les États empêche d’affronter la crise sanitaire. Ceci démontre aussi que le régime du Capital, basé sur l’exploitation du travail salarié et sur le profit, est celui d’une société moribonde et incapable désormais de savoir et de faire.

La pandémie, qui dans une société non plus mercantile aurait uni les efforts de la science et de la technique dans un objectif commun pour la contenir et offrir une thérapeutique adéquate aux malades, est au contraire un nouveau motif d’antagonisme et de heurt entre les bourgeoisies nationales, dépassant les fronts et les alliances.

Chaque État n’a pas hésité à sacrifier ses propres travailleurs pour défendre l’« économie nationale » qui ne veut rien dire d’autre que le Capital national, et tenter d’en profiter et de surpasser ses concurrents.

Les vaccins, qui devraient être à la disposition de l’humanité, deviennent une arme de guerre des bourgeoisies riches contre les classes pauvres des pays moins industrialisés, ou un instrument de pression diplomatique ou militaire.

Partout la crise économique de surproduction de marchandises, exacerbée par la pandémie, fait augmenter le chômage et la classe travailleuse voit ses conditions de vie se dégrader.

Dans tous les pays la ruine de la petite et moyenne bourgeoisie s’accélère, en fermant une grande partie de ses activités commerciales et de petite production, tandis que les profits et les rentes du grand capital continuent à croître et la spéculation, préparant une nouvelle bulle financière, bat des records.

Les salaires inférieurs au nécessaire, les horaires de travail prolongés ne laissant pas de place à une autre activité humaine, les rythmes de plus en plus frénétiques, le chômage, la précarité et l’insécurité permanentes, la double exploitation de la femme prolétarienne, sont les armes utilisées contre la classe travailleuse par une bourgeoisie inapte et condamnée par l’histoire, mais qui conserve ses privilèges économiques.

Face à cette attaque du régime bourgeois à l’échelle internationale, la réponse de la classe ouvrière se doit d’être tout aussi compacte.

Quelques tentatives éparses de véritable lutte de classe se manifestent déjà au niveau de la planète. Elles touchent certaines catégories de travailleurs, le plus souvent ceux parmi les plus opprimées, qui montrent par leur lutte leur rébellion contre leur exploitation et le joug du capital, même s’ils ne parviennent pas encore à s’unir, à prendre la tête de la très grande majorité des prolétaires, dont beaucoup succombent encore aux illusions du réformisme.

Le régime du Capital devient de plus en plus despotique et militariste, même dans les États qui se proclament démocratiques. Partout se renforcent les lois contre les grèves et contre les organisations syndicales classistes, et grossissent les mouvements populistes, racistes, nationalistes, d’extrémisme religieux, tous prêts à appuyer l’appareil répressif de l’État contre tout tentative de rébellion prolétarienne.

Le prolétariat n’a rien à attendre de la défense de la démocratie bourgeoise qui n’est que le masque d’une dictature impitoyable.

La crise économique, aggravée par la pandémie, se répercute sur les bilans économiques des États ; les recettes des taxes se tarissent tandis que croît la dette publique en raison des interventions pour venir en aide aux capitalistes.

Alors qu’il faudrait s’employer à renforcer le système sanitaire mondial, à réduire drastiquement la folle surproduction de marchandises inutiles, à défendre les ressources naturelles qui permettent une harmonieuse reproduction des espèces animales et végétales, le régime du Capital ne change rien et ne peut rien changer, dominé qu’il est par ses lois économiques.

La croissance des dépenses militaires s’accélère ; en 2020, la dépense militaire mondiale a dépassé le chiffre énorme de 1 800 milliards. Et les grands États deviennent de plus en plus agressifs pour s’assurer le contrôle de régions et de zones stratégiques, se préparant ainsi à une nouvelle guerre mondiale.

La crise économique ne s’arrêtera pas avec la fin de la pandémie. Elle attaquera les classes travailleuses et les classes moyennes. Elle bouleversera aussi des secteurs entiers : financiers, industriels, commerciaux. Elle augmentera la tension entre les plus grandes économies et donc entre les grands États impérialistes : les États-Unis d’Amérique, la Chine, la Russie, l’Allemagne, le Japon, la Grande Bretagne, la France…

Dans cette situation cruciale, le prolétariat – seule classe internationale depuis toujours, dans les faits et les destins historiques – doit regarder en arrière, saluer « l’assaut au ciel » tenté par la Commune de Paris il y a 150 ans, retrouver la grande force de ses puissantes organisations économiques et politiques, qui, il y a un siècle, firent trembler toutes les classes dominantes du monde entier en réussissant à prendre le pouvoir en Russie et y instaurer la dictature du prolétariat. Le premier État prolétarien fut défait par la conjonction des forces bourgeoises internationales et de la contre-révolution stalinienne. Cette défaite historique du prolétariat a pavé le chemin de la deuxième guerre mondiale. Et longue est la route pour se relever de cette défaite, dont on ressent encore les effets ; mais ce moment viendra !

Le prolétariat rejettera alors toute position nationaliste, toute solidarité nationale avec sa bourgeoisie. En refusant la voie de la collaboration de classe à laquelle l’invitent les partis social démocrates et les syndicats collaborationnistes, il renforcera, contre eux, ses organisations, ses véritables syndicats de classe, nécessaires à la défense de ses conditions de vie, et son parti, organe indispensable pour diriger la lutte contre les États bourgeois unis contre le prolétariat en lutte, et pour le conduire vers la révolution communiste mondiale

La guerra sul commercio dei vaccini che si è scatenata tra gli Stati impedisce di affrontare la crisi sanitaria. Anche questo dimostra che il regime del Capitale, basato sullo sfruttamento del lavoro salariato e sul profitto, è quello di una società morente e ormai incapace di sapere e di fare.

La pandemia, che in una società non più mercantile avrebbe unito gli sforzi della scienza e della tecnica nel comune obbiettivo del suo contenimento, al contrario è nuovo motivo di antagonismi e di scontro fra le borghesie nazionali, al di sopra di fronti e alleanze.

Ogni Stato non ha esitato a sacrificare i propri lavoratori per difendere l’“economia nazionale”, che significa solo il Capitale nazionale, nel tentativo di approfittarne per prevalere sui concorrenti.

I vaccini, che dovrebbero essere a libera disposizione dell’umanità, divengono un’arma di guerra, delle borghesie ricche contro le classi povere dei paesi meno industrializzati, o strumento di pressione diplomatica o militare.

La crisi economica di sovrapproduzione di merci, esacerbata dalla pandemia, fa montare ovunque la disoccupazione. In questa situazione la classe operaia vede ovunque peggiorate le sue condizioni.

In tutti i Paesi è accelerata la rovina della piccola e media borghesia, chiudono gran parte delle sue attività commerciali e piccolo produttive, mentre profitti e rendite del grande capitale continuano a crescere.

I salari inferiori al necessario, l’orario lavoro così prolungato che non lascia spazio a nessuna altra attività umana, i ritmi sempre più frenetici, la disoccupazione, la precarietà e l’insicurezza permanenti, il doppio sfruttamento della donna proletaria, questi i ricatti, le armi contro la classe operaia per mantenere il privilegio economico di una borghesia inetta e condannata dalla storia.

Di fronte a questo attacco a scala internazionale del regime borghese, ugualmente compatta deve essere la risposta della classe operaia.

Già si registrano sparsi tentativi di vera lotta di classe nel mondo. Si manifestano in alcune categorie, spesso quelle maggiormente oppresse. Queste lotte dimostrano che minoranze proletarie sanno di essere sfruttate e sono ribelli al giogo del capitale, ma ancora non riescono a saldarsi, a prendere la testa della stragrande maggioranza dei proletari, spesso succubi delle illusioni del riformismo.

Il regime del Capitale si fa sempre più dispotico e militarista, anche negli Stati che si proclamano democratici. Ovunque si rafforzano le leggi contro gli scioperi e contro le organizzazioni sindacali classiste e si allevano movimenti populisti, razzisti, nazionalisti e di estremismo religioso, tutti pronti ad appoggiare l’apparato repressivo dello Stato contro ogni tentativo di ribellione proletaria.

Ma il proletariato non ha nulla da aspettarsi nemmeno dalla difesa della democrazia borghese, che è solo una maschera della sua spietata dittatura.

La crisi economica, aggravata dalla pandemia, si ripercuote sui bilanci degli Stati, i proventi della tassazione sono crollati mentre cresce il debito pubblico a causa degli interventi per venire in aiuto dei capitalisti.

Mentre grande impegno andrebbe profuso per rafforzare il sistema sanitario mondiale, per ridurre drasticamente la folle sovrapproduzione di merci inutili, per difendere quelle risorse naturali che permettono la armonica riproduzione delle specie animali e vegetali, si osserva che nel regime del Capitale nulla cambia, né può cambiare, nella destinazione delle forze e nelle risorse sociali.

La crescita delle spese militari accelera, i grandi Stati assumono atteggiamenti aggressivi per assicurarsi il controllo di regioni e di punti strategici, predisponendosi a una nuova guerra generale. Nel 2020, la spesa militare mondiale ha superato l’enorme cifra di 1.830 miliardi di dollari, il 3,9% in più rispetto all’anno precedente.

La crisi economica non si fermerà con la fine della pandemia. E investirà con violenza le classi lavoratrici e le mezze classi. Ma travolgerà anche interi settori finanziari, industriali e del commercio. Aumenterà ancora la tensione tra le maggiori economie e tra gli imperialismi: gli Stati Uniti, la Cina, la Russia, la Germania, il Giappone, la Gran Bretagna, la Francia, l’Italia...

In questa cruciale situazione il proletariato – classe da sempre internazionale, di fatto e nei destini storici – deve guardarsi indietro e ritrovare la grande forza delle sue possenti organizzazioni economiche e politiche, quelle che, un secolo e mezzo fa tentarono “l’assalto al cielo” della Comune di Parigi e un secolo fa fecero tremare tutte le classi dominanti del mondo riuscendo a prendere il potere in Russia e a instaurarvi la propria dittatura.

Il primo Stato proletario fu distrutto dall’interno dal tradimento stalinista; lunga è ancora la strada per risollevarsi da quella sconfitta, ma quel momento verrà.

Il proletariato rigetterà allora ogni chiusura nazionalista, ogni solidarietà nazionale con la propria borghesia. Rifiutata la via della collaborazione di classe cui lo invitano i partiti socialdemocratici e i sindacati collaborazionisti, rafforzerà, contro di essi, le sue organizzazioni, i suoi veri sindacati, necessari alla difesa delle sue quotidiane condizioni, e il suo partito, organo indispensabile per dirigere la lotta contro gli Stati borghesi per la rivoluzione comunista mondiale.

A guerra comercial de vacinas que foi desencadeada entre Estados impede-os de enfrentar a crise de saúde. Isto também mostra que o regime do Capital, baseado no lucro e na exploração do trabalho assalariado, é o regime de uma sociedade moribunda que é agora incapaz de saber e fazer.

Em vez de unir os esforços da ciência e da tecnologia no objetivo comum de conter o vírus, que só é possível numa sociedade que ultrapassou o comércio, a pandemia deu, pelo contrário, um novo impulso aos antagonismos e ao confronto entre burguesias nacionais, e especialmente aos blocos e alianças.

Nenhum Estado hesitou em sacrificar os seus trabalhadores para defender a “economia nacional”, coisa que só quer dizer capital nacional, numa tentativa de a utilizar para obter vantagem sobre os seus concorrentes.

As vacinas, que deveriam estar livremente à disposição de toda a humanidade, tornaram-se uma arma da burguesia rica contra as classes pobres dos países menos industrializados, e um instrumento de pressão diplomática ou militar.

A crise económica causada pela sobreprodução de bens, exacerbada pela pandemia, está a causar desemprego em todo o mundo. Nesta situação, a classe trabalhadora está a ver as suas condições agravarem-se em todo o lado.

Em todos os países, a ruína da pequena e média burguesia acelerou; a maior parte das suas atividades comerciais e de pequena produção estão encerradas, enquanto os lucros e as receitas continuam a crescer para as grandes empresas.

Pagam abaixo do salário mínimo, horários de trabalho tão prolongados que não há lugar para qualquer outra atividade humana, ritmo de trabalho cada vez mais frenético, desemprego, precariedade e insegurança permanentes, a dupla exploração da mulher proletária; estas são as armas de extorsão impostas à classe trabalhadora pelo privilégio económico de uma burguesia inepta, agora condenada pela história.

Face a este ataque de escala internacional pelo regime burguês, a resposta da classe operária deve ser igualmente forte.

Já há tentativas de luta de classes a sério dispersadas pelo mundo inteiro. Elas aparecem em várias categorias, muitas vezes os proletários mais oprimidos. Estas lutas mostram que as minorias proletárias sabem que estão a ser exploradas e a rebelar-se contra o jugo do capital, mesmo que não consigam unir-se completamente e liderar a grande maioria dos proletários, que frequentemente ainda são dominados pelas ilusões do reformismo.

O regime do Capital está a tornar-se cada vez mais despótico e militarista, mesmo em Estados que se proclamam democráticos. Leis contra greves e sindicatos de classe estão a ser reforçadas em todo o lado, e movimentos populistas, racistas, nacionalistas e religiosos-extremistas estão a ser criados, todos prontos a apoiar o aparelho repressivo do Estado contra qualquer tentativa de rebelião proletária.

Mas o proletariado não tem nada a ganhar com a defesa da democracia burguesa, que é apenas uma máscara para a sua ditadura impiedosa.

A crise económica, agravada pela pandemia, tem repercussões nas finanças dos Estados; o produto dos impostos está a colapsar, enquanto as intervenções em auxílio dos capitalistas inflacionaram a dívida pública.

Embora grandes esforços devam ser feitos para reforçar o sistema mundial de saúde, para reduzir drasticamente a sobreprodução louca de bens inúteis, e para defender os recursos naturais que permitem a reprodução harmoniosa de espécies animais e vegetais, é evidente que nada está a mudar no regime do Capital, nem pode mudar, no propósito e função das forças e recursos sociais.

Entretanto, o crescimento das despesas militares está a acelerar. Os estados maiores estão a adotar atitudes agressivas para assegurar o controlo de regiões e pontos críticos estratégicos, preparando-se para uma nova guerra geral. Em 2020, as despesas militares mundiais ultrapassaram um obsceno 1,83 biliões de dólares, mais 3,9% do que no ano anterior em termos reais.

A crise económica não vai parar com o fim da pandemia. E terá um impacto violento na classe trabalhadora e na classe média. Mas também irá dominar todos os sectores financeiros, industriais e comerciais. A tensão entre as grandes economias e os imperialismos irá aumentar ainda mais: os EUA, China, Rússia, Alemanha, Japão, Inglaterra, França…

Nesta situação crucial, o proletariado – uma classe que sempre foi internacional, no facto e no seu destino histórico – deve olhar para trás e redescobrir a grande força das suas poderosas organizações económicas e políticas, aquelas que, há um século e meio atrás, "atacaram o Céu" na Comuna de Paris e, há um século atrás, fizeram tremer todas as classes dirigentes do mundo, tomando o poder com sucesso na Rússia e estabelecendo a sua própria ditadura.

O primeiro Estado proletário foi destruído a partir de dentro pela traição Estalinista; ainda há um longo caminho a percorrer para recuperar dessa derrota, mas o tempo chegará.

O proletariado rejeitará então qualquer paroquialismo nacionalista, qualquer solidariedade nacional com a sua própria burguesia. Rejeitando o caminho da colaboração de classe para o qual os partidos social-democratas e os sindicatos colaboracionistas o convidam, o proletariado reforçará as suas organizações contra eles: os seus verdadeiros sindicatos, que são necessários para a defesa das suas condições quotidianas, e o seu partido, órgão indispensável para dirigir a luta contra os Estados burgueses e para a revolução comunista mundial.

Der zwischen Staaten ausgelöste Handelskrieg um Impfstoff hindert sie daran, die Gesundheitskrise anzugehen. Dies zeigt auch, dass das Regime des Kapitalismus, das auf Profit und Ausbeutung der Lohnarbeit beruht, das Regime einer sterbenden Gesellschaft ist.

Anstatt die Anstrengungen von Wissenschaft und Technik im gemeinsamen Ziel ihrer Eindämmung zu vereinen, was nur in einer Gesellschaft möglich ist, die sich über den Kommerz hinaus entwickelt hat, hat die Pandemie im Gegenteil den Antagonismen und der Konfrontation zwischen den nationalen Bourgeoisien, vor allem den Blöcken und Allianzen, weiteren Auftrieb gegeben.

Kein einziger Staat hat gezögert, seine Arbeiter zu opfern, um die „Volkswirtschaft“, die nur nationales Kapital bedeutet, zu verteidigen, um sich damit einen Vorteil gegenüber seinen Konkurrenten zu verschaffen.

Impfstoffe, die für die gesamte Menschheit frei verfügbar sein sollten, sind zu einer Waffe der reichen Bourgeoisie gegen die armen Klassen der weniger industrialisierten Länder und zu einem Instrument des diplomatischen oder militärischen Drucks geworden.

Die durch die Überproduktion von Gütern verursachte Wirtschaftskrise, die durch die Pandemie noch verschärft wird, führt zu Arbeitslosigkeit auf der ganzen Welt. In dieser Situation sieht die Arbeiterklasse überall eine Verschlechterung ihrer Bedingungen.

Der Ruin kleiner und mittlerer Unternehmen hat sich in allen Ländern beschleunigt. Viele ihrer kommerziellen und kleinen Produktionsbetriebe und Aktivitäten sind zum Stillstand gekommen, während Gewinne und Einnahmen für große Unternehmen weiterwachsen.

Löhne, die unter dem Existenzminimum liegen und Arbeitszeiten, die so lang sind, dass keine Zeit für andere menschliche Aktivitäten bleibt, ein immer hektischeres Arbeitstempo, Arbeitslosigkeit, dauerhafte Prekarität und Unsicherheit, die doppelte Ausbeutung proletarischer Frauen; dies sind die Waffen der Erpressung, die der Arbeiterklasse für das wirtschaftliche Privileg einer untauglichen Bourgeoisie auferlegt werden, die nun von der Geschichte verurteilt wird.

Angesichts dieses internationalen Angriffs des bürgerlichen Regimes muss die Erwiderung der Arbeiterklasse ebenso solide sein.

Es gibt bereits vereinzelte Versuche eines echten Klassenkampfes auf dem Planeten. Sie treten schon in einigen Branchen auf, die häufig die am stärksten unterdrückten Proletarier beschäftigen. Diese Kämpfe zeigen, dass proletarische Minderheiten wissen, dass sie ausgebeutet werden und gegen das Joch des Kapitals rebellieren, auch wenn sie die überwiegende Mehrheit der Proletarier, die oft noch von den Illusionen des Reformismus dominiert werden, nicht vollständig vereinen und führen können.

Das Regime des Kapitals wird immer despotischer und militaristischer, selbst in Staaten, die sich als demokratisch bezeichnen. Überall werden Gesetze gegen Streiks und klassenbasierte Gewerkschaften gestärkt und populistische, rassistische, nationalistische und religiös-extremistische Bewegungen gezüchtet, die alle bereit sind, den Repressionsapparat des Staates gegen jeden versuchten proletarischen Aufstand zu unterstützen.

Aber das Proletariat hat nichts von der Verteidigung der bürgerlichen Demokratie zu gewinnen, die nur eine Maske für ihre unbarmherzige Diktatur ist.

Die durch die Pandemie verschärfte Wirtschaftskrise hat Auswirkungen auf die Staatsfinanzen. Der Steuererlös ist zusammengebrochen, während Interventionen zur Unterstützung der Kapitalisten die Staatsverschuldung aufgeblasen haben.

Während große Anstrengungen unternommen werden sollten, um das weltweite Gesundheitssystem zu stärken, die wahnsinnige Überproduktion nutzloser Güter drastisch zu reduzieren und die natürlichen Ressourcen zu verteidigen, die die harmonische Reproduktion von Tier- und Pflanzenarten ermöglichen, ist es klar, dass sich am Regime des Kapitals nichts ändert, noch kann sich in Zweck und Funktion der sozialen Kräfte und Ressourcen etwas ändern.

Inzwischen beschleunigt sich das Wachstum der Militärausgaben. Die größeren Staaten nehmen aggressive Haltungen ein, um die Kontrolle über Regionen und strategische Brennpunkte sicherzustellen, und bereiten sich auf einen neuen allgemeinen Krieg vor. Im Jahr 2020 überstiegen die weltweiten Militärausgaben satte 1,83 Billionen US-Dollar, was einem Anstieg von 3,9% gegenüber dem Vorjahr entspricht.

Die Wirtschaftskrise wird nicht mit dem Ende der Pandemie aufhören. Und es wird gewaltsame Auswirkungen auf die Arbeiterklasse und die Mittelschicht haben. Es wird aber auch gesamte Finanz-, Industrie- und Handelssektoren überwältigen. Die Spannung zwischen den großen Volkswirtschaften und den imperialistischen Mächten wird weiter zunehmen: USA, China, Deutschland, Japan, Großbritannien, Frankreich, Russland...

In dieser entscheidenden Situation muss das Proletariat – eine Klasse, die in der Tat und in ihrem historischen Schicksal immer international gewesen ist – zurückblicken und die große Kraft seiner mächtigen wirtschaftlichen und politischen Organisationen wiederentdecken; die Klasse, die vor anderthalb Jahrhunderten in der Pariser Kommune „den Himmel stürmte“, und vor einem Jahrhundert alle herrschenden Klassen der Welt zum Zittern brachten, indem sie erfolgreich die Macht in Russland übernahmen und ihre eigene Diktatur errichteten.

Der erste proletarische Staat wurde von innen durch stalinistischen Verrat zerstört; Es ist noch ein langer Weg, um sich von dieser Niederlage zu erholen, aber die Zeit wird kommen.

Das Proletariat wird dann jeden nationalistischen Parochialismus, jede nationale Solidarität mit seiner eigenen Bourgeoisie ablehnen. Das Proletariat lehnt den Weg der Klassenzusammenarbeit ab, zu dem die sozialdemokratischen Parteien und die kollaborativen Gewerkschaften es aufrufen, und stärkt seine Organisationen gegen sie: seine wahren Gewerkschaften, die zur Verteidigung seiner täglichen Bedingungen notwendig sind, und seine Partei, die das unverzichtbare Organ für die Leitung des Kampfes gegen bürgerliche Staaten und für die kommunistische Weltrevolution ist.

Obchodní válka o vakcíny, která se rozpoutala mezi státy, jim brání řešit zdravotní krizi. To také ukazuje, že režim kapitálu, založený na zisku a vykořisťování námezdní práce, je režimem umírající společnosti, která je dnes neschopná poznání a činů.

Namísto sjednocení vědeckého a technického úsilí ve společné snaze o omezení jejího šíření, což je možné pouze ve společnosti, která se posunula za rámec obchodu, dala pandemie naopak další podnět k vyostření protikladů a ke konfrontacím mezi národními buržoaziemi, a to zejména mezi různými bloky a aliancemi.

Ani jeden stát neváhal obětovat své dělníky při obraně „národního hospodářství“, což pouze znamená národního kapitálu, s cílem získat tímto způsobem výhodu nad svými konkurenty.

Vakcíny, které by měly být volně dostupné celému lidstvu, se staly zbraní bohaté buržoazie proti chudým třídám méně průmyslově vyspělých zemí a nástrojem diplomatického či vojenského nátlaku.

Ekonomická krize způsobená nadvýrobou zboží, kterou pandemie ještě zhoršila, způsobuje nezaměstnanost po celém světě. V této situaci dělnická třída všude vidí, jak se její podmínky zhoršují.

Ve všech zemích se urychlil úpadek malé a střední buržoazie; většina jejich obchodních a drobných výrobních aktivit je uzavřena, zatímco zisky a příjmy velkých korporací stále rostou.

Mzdy pod hranicí životního minima, pracovní doba tak dlouhá, že nezbývá čas na žádnou jinou lidskou činnost, stále zběsilejší pracovní tempo, nezaměstnanost, trvalá nestabilita práce a nejistota, dvojí vykořisťování proletářských žen; to jsou vyděračské metody vnucené dělnické třídě ve prospěch ekonomických privilegií neschopné buržoazie, kterou již dávno dějiny zatratily.

Tváří v tvář tomuto útoku buržoazního režimu v mezinárodním měřítku musí být odpověď dělnické třídy stejně rázná.

Po celé planetě již dochází k dílčím snahám o skutečný třídní boj. Objevují se v některých kategoriích proletariátu, často těch nejvíce utlačovaných proletářů. Tyto boje ukazují, že menšiny proletářů vědí, že jsou vykořisťovány, a bouří se proti jařmu kapitálu, třebaže se jim nedaří zcela sjednotit a vést drtivou většinu proletářů, kteří jsou často stále ovládáni iluzemi reformismu.

Vláda kapitálu se stává stále despotičtější a militarističtější, a to i ve státech, které se prohlašují za demokratické. Všude se posilují zákony proti stávkám a třídně založeným odborům a množí se populistická, rasistická, nacionalistická a nábožensky extremistická hnutí, která jsou připravena podpořit represivní aparát státu proti jakémukoli pokusu o proletářskou vzpouru.

Proletariát však nemá z obrany buržoazní demokracie, která je jen maskou jeho bezohledné diktatury, žádný prospěch.

Ekonomická krize, prohloubená pandemií, dopadá na finanční situaci států; výnosy z daní se prudce propadly, zatímco intervence na pomoc kapitalistům nafukují veřejný dluh.

Ačkoli je třeba vyvinout velké úsilí k posílení světového systému zdravotní péče, k drastickému omezení šílené nadvýroby zbytečného zboží a k obraně těch přírodních zdrojů, které umožňují přirozenou reprodukci živočišných a rostlinných druhů, je zřejmé, že nic se v rámci kapitalistického uspořádání, pokud jde o účel a funkci společenských sil a zdrojů, nezmění a ani změnit nemůže.

A přitom se stále zvyšuje růst vojenských výdajů. Větší státy přikračují k agresivním postojům, aby si zajistily kontrolu nad regiony a strategickými oblastmi, a připravují se na novou všeobecnou válku. V roce 2020 přesáhly světové vojenské výdaje neuvěřitelných 1,83 bilionu dolarů, což je v reálném vyjádření o 3,9 % více než v předchozím roce.

Ekonomická krize neskončí s koncem pandemie. A krutě dopadne na pracující a střední třídu. Zároveň však zachvátí celé finanční, průmyslové a obchodní sektory. Napětí mezi největšími ekonomikami a imperialismy se bude dále zvyšovat: USA, Čína, Rusko, Německo, Japonsko, Velká Británie, Francie...

V této kritické situaci se proletariát – třída, která byla vždy internacionální, fakticky i svým historickým osudem – musí ohlédnout zpět a znovu objevit velkou sílu svých mocných ekonomických a politických organizací, těch, které před půldruhým stoletím „šturmovaly nebe“ za Pařížské komuny a před sto lety roztřásly všechny vládnoucí třídy světa, úspěšně převzaly moc v Rusku a nastolily vlastní diktaturu.

První proletářský stát byl zničen zevnitř stalinistickou zradou; čeká nás ještě dlouhá cesta, než se z této porážky vzpamatujeme, ale čas přijde.

Proletariát pak odmítne veškerou nacionalistickou omezenost, veškerou národní solidaritu s vlastní buržoazií. Odmítne-li se vydat cestou třídní kolaborace, na kterou jej lákají sociálně demokratické strany a kolaborantské odbory, posílí proti nim proletariát své organizace: své skutečné odborové organizace, které jsou nezbytné pro obranu jeho každodenních podmínek, a svou stranu, nepostradatelný orgán k vedení boje proti buržoazním státům ve jménu světové komunistické revoluce.

各国之间爆发的疫苗贸易战使他们无法应对健康危机。这还证明了，以利润和剥削雇佣劳动为基础的资本的政权，就是垂死社会的政权，现在它没有思考和行为的能力了。

这次流行病没有在遏制疫情的共同目标下联合科学与技术––这在超越了商业的社会之中才有可能––而是恰恰相反，给民族资产阶级的超越所有阵营和联盟的敌对和对抗，赋予了更多的动力。

没有一个国家对牺牲自己的工人，来捍卫“国民经济”感到犹豫，“国民经济”只能指国民资本，用此说法是为了对经济对手赢得优势。

疫苗应该供全人类自由使用，现在变成了富裕的资产阶级针对工业化程度低国家的贫苦阶级的武器，变成了外交或军事施压的工具。

商品过度生产所引发，流行病所加剧的经济危机，正在全球引发失业。在这个情况下，工人阶级眼见自身的状况在各处恶化。

所有国家的小中资产阶级的毁灭都在加速，他们大多数商业和小生产活动停滞了，而大企业的利润和收入继续增长。

低于生活工作的薪酬，工时延长到没有空间进行其他人类活动的地步，愈发狂热的工作速度，失业，恒久的不稳固和不安定，无产阶级妇女遭受的双重剥削。如今被历史谴责的无能的资产阶级，为了经济特权，就将这些用作盘剥的武器，强加在工人阶级身上。

面对这次资产阶级政权国际范围的袭击，工人阶级的回答必须同样坚决。

全球各地已有实际阶级斗争的零星尝试，出现在某些领域，并且通常是最受压迫的无产阶级发起。这些斗争表明，无产阶级中的少数人自知被剥削，即使没能完全团结无产阶级的大多数，也要反抗资本的压榨。而这大多数，他们还常常被改良主义的幻象主宰。

但是，无产阶级保卫资产阶级民主是无所获的，这只是资产阶级暴虐专制的面具。

被流行病加剧的经济危机对国家财政造成了冲击。税收所得崩溃，援助资本家的干预措施扩大了公共债务。

加强世界医疗系统，大力减少无用商品的疯狂过度生产，保卫能使动植物和谐再生产的自然资源，这本是努力的方向，很显然，就社会力量和资源的角度和功能来说，资本的政权丝毫没变也没能力改变。

与此同时，军事开支的增长在加速。大国正采用侵略性的态度，从而确保地区和战略热点受控制，并为新一次全面战争做准备。2020年，世界军事开支超过了瞠目的1.83万亿美元，也就是比前一年增长3.9%。

经济危机不会随着流行病结束而止步，并且会对工人阶级和中产阶级产生猛烈的冲击。但是，经济危机也会笼罩整个金融、工业和商业领域。美国、中国、德国、日本、英国、法国、俄罗斯……主要经济体和帝国主义之间的紧张关系将会加剧。

在这个关键的情况下，在事实和历史使命看来一直具备国际性质的无产阶级，必须回顾和重新探索自身强大的经济与政治组织的巨大力量。这些组织在一个半世纪前，曾经在巴黎公社“冲天”，在一个世纪前，曾经成功夺取俄罗斯的权力，建立自己的专政，让世界的统治阶级颤抖。

第一个无产阶级国家由于斯大林主义者的背叛从内部被摧毁了。从这次失败中恢复过来仍需时日，但终有这么一天。

那时候，无产阶级将抗拒任何民族主义的狭隘观念，抗拒和资产阶级实现任何民族团结。抗拒社会民主党和联合主义的工联所看好的阶级联合道路以后，无产阶级将加强自身的组织与之对抗：真正的工联，是防卫日常运作所必要的，还有党，是为了世界共产主义革命而指导反对资产阶级国家的斗争密不可分的机关。

Война в сфере торговли вакцинами, развязанная государствами, не позволяет противостоять кризису здравоохранения. Это также показывает, что капиталистический режим, базирующийся на эксплуатации наемного труда и прибыли, принадлежит гибнущуму обществу и в данный момент проявляет свою несостоятельность.

Пандемия, которая в менее пронизанном торговыми отношениями обществе способствовала бы объединению сил науки и техники во имя единой цели её сдерживания, наоборот, превращается в новую движущую силу антагонизма и столкновения национальных буржуазий вне фронтов и союзов.

Все государства поспешили принести в жертву своих рабочих для защиты национальной экономики, подразумевающей только национальный капитал, используя их в попытке превзойти конкурентов.

Вакцины, которые должны были бы предоставляться в свободном доступе для всех людей, становятся военным оружием богатой буржуазии против неимущих классов менее промышленно развитых стран, либо инструментом дипломатического или военного давления.

Экономический кризис перепроизводства товаров, обостренный пандемией, способствовал повсеместному распространению безработицы. В этой ситуации рабочий класс становится свидетелем повсеместного ухудшения условий для себя.

Во всех странах ускоряется крах мелкой и средней буржуазии, сворачивается значительная часть её торговой деятельности и мелкого производства, в то время как прибыль и доход крупного капитала все возрастает.

Заработная плата ниже прожиточного минимума, продление рабочего дня настолько, что никакая другая деятельность уже невозможна, неупорядоченный ритм труда, безработица, постоянная нестабильность и неопределённость, двойная эксплуатация пролетарский женщины, шантаж,-все это оружие против рабочего класса для сохранения экономических привилегий буржуазии, ничтожной и исторически обречённой.

Перед лицом этой угрозы мирового уровня со стороны буржуазного режима, ответ на него рабочего класса должен быть в равной степени мощным.

Уже отмечаются отдельные попытки настоящей кассовой борьбы в мире. Она проявляется среди некоторых категорий, часто наиболее угнетенных. Эта борьба показывает, что пролетарское меньшинство осознает эксплуатацию и готово сбросить с себя ярмо капитала, но пока не сумело собраться, возглавить преобладающее большиство пролетариев, частично пребывающих в плену реформаторских иллюзий.

Капиталистический режим становится все более деспотичным и милитаристским, хотя государства и провозглашают демократию. Повсеместно набирают силу законы против забастовок и профсоюзных классовых организаций, а также возникают движения популистского, расистского, национального и экстремистски религиозного характера, призванные поддержать репрессивный аппарат подавления всякой попытки пролетарского восстания.

Но пролетариату нечего ожидать даже от защиты буржуазной демократии, это лишь маска её беспощадный диктатуры.

Экономический кризис, усиленный пандемией, отражается на бюджетах государств, доходы от налогообложения резко сокращаются, тогда как государственный долг растет в связи с мерами по спасению капиталистов.

В то время, как можно было бы приложить огромные усилия для улучшения всемирной системы здравоохранения, для сокращения безумного перепроизводства ненужных товаров, для защиты тех природных ресурсов, которые позволяют гармонично воспроизводиться животным и растительным видам, капиталистический режим остаётся неизменным, и таковым останется, распоряжаясь силами и социальными ресурсами.

Увеличение военных расходов ускоряется, крупные государства принимают агрессивные меры по обеспечению контроля над регионами и стратегическим пунктами, готовясь к новой всеобщей войне. В 2020 г. мировые военные расходы превысили огромную цифру в 1.830 млрд.долларов, что на 3,9% больше по сравнению с предыдущим годом.

Экономический кризис не прекратится с окончанием пандемии, и он жестоко подавит рабочие и средние классы. Но также пострадает финансовый, промышленный и торговый сектор. Помимо этого, усилится напряжение между крупными экономиками и империалистическими системами (США, Китай, Россия, Германия, Великобритания, Франция, Италия).

В этой решающей ситуации пролетариат – класс исконно международный как фактически, так и в соответствии со своей исторической судьбой, должен оглянуться назад и вновь обрести великую силу своих могущественных экономических и политических организаций, которые полтора века тому назад осуществили попытку «штурма неба» Парижской Коммуны, а век тому заставили дрожать все доминирующие классы мира, сумев захватить власть в России и установить там свою диктатуру.

Первое пролетарское государство было разрушено изнутри сталинистским предательством. Ещё долгий путь предстоит, чтобы воспрять от этого поражения, но этот момент наступит.

Итак, пролетариат отвергнет всякие националистические оковы, всякую национальную солидарность с собственной буржуазией. Отбросив путь классового сотрудничества, к которому призывают социалдемократические партии и профсоюзные коллаборационисты, он направит против них свои организации, свои истинные профсоюзы, необходимые для защиты его повседневных условий жизни, и свою партию, орган, незаменимый для управления войной против буржуазных государств для мировой коммунистической революции.

Devletler arasında baş gösteren aşı ticareti savaşı, sağlık krizinin devletler tarafından çözülmesini engelliyor. Bu aynı zamanda, kara ve ücretli emeğin sömürülmesine dayanan sermaye rejiminin, artık bilmekten ve yapmaktan aciz olan ölmekte olan bir toplumun rejimi olduğunu gösteriyor.

Bilimin ve teknolojinin çabaları, ancak ticaretin ötesine geçen bir toplumda mümkün olacak şekilde salgının sınırlandırılması ortak hedefinde birleşmek yerine, ulusal burjuvaziler ve her şeyden önce bloklar ve ittifaklar. arasındaki çelişkilere ve çatışmalara daha fazla ivme kazandırdı.

Hiçbir devlet, rakiplerine göre öne geçmek için, yalnızca ulusal sermaye anlamına gelen “ulusal ekonomiyi” savunmak için işçilerini feda etmekte tereddüt etmedi.

Tüm insanlığın serbestçe erişebilmesi gereken aşılar, daha az sanayileşmiş ülkelerin yoksul sınıflarına karşı zengin burjuvazinin silahı ve diplomatik veya askeri baskı aracı haline geldi.

Pandeminin şiddetlendirdiği aşırı mal üretiminin neden olduğu ekonomik kriz, dünya genelinde işsizliğe neden oluyor. Bu durumda işçi sınıfı, koşullarının her yerde kötüleştiğini görüyor.

Bütün ülkelerde küçük ve orta burjuvazinin yıkımı hızlandı; ticari amaçlı küçük üretim faaliyetlerinin çoğu kapalıyken, büyük işletmeler için karlar ve gelirler artmaya devam ediyor.

Yaşam ücretinin altında bir ücret, başka hiçbir insan faaliyetine yer bırakmayacak kadar uzun çalışma saatleri, işin giderek çılgınlaşan temposu, işsizlik, kalıcı güvencesizlik ve güvensizlik, proleter kadının çifte sömürüsü; bunlar, tarihin kınadığı beceriksiz burjuvazinin ekonomik ayrıcalığı için işçi sınıfına dayatılan gasp silahlarıdır.

Burjuva rejimin uluslararası ölçekte bu saldırısıyla karşı karşıya kalan işçi sınıfının tepkisi de aynı ölçüde sağlam olmalıdır.

Gezegende halihazırda gerçek sınıf mücadelesine yönelik dağınık girişimler var. Bu girişimler, genellikle en çok ezilen proleterler olmak üzere muhtelif kategorilerde ortaya çıkıyorlar. Bu mücadeleler, proleter azınlıkların sömürüldüğünü bildiklerini ve çoğu kez hala reformizm yanılsamalarının hâkimiyetinde olan proleterlerin büyük çoğunluğunu tam olarak birleştirip onlara liderlik etmekte başarısız olsalar bile, sermayenin boyunduruğuna karşı isyan ettiklerini göstermektedir.

Kendilerini demokratik ilan eden devletlerde bile, Sermaye rejimi giderek daha despotik ve militarist hale geliyor. Grevlere ve sınıf temelli sendikalara karşı yasalar her yerde güçlendiriliyor ve proleter isyan girişimlerine karşı devletin baskıcı aygıtını desteklemeye hazır popülist, ırkçı, milliyetçi ve dinci hareketler yetiştiriliyor.

Proletaryanın, acımasız diktatörlüğünün maskesi olan burjuva demokrasisini savunmaktan hiçbir kazanımı yoktur.
Pandeminin ağırlaştırdığı ekonomik kriz, devletlerin maliyesi üzerinde yankılanıyor; vergilendirme gelirleri çökerken, kapitalistlerin yardımına yönelik müdahaleler kamu borcunu şişiriyor.

Dünya sağlık sistemini güçlendirmek, yararsız malların çılgınca aşırı üretimini büyük ölçüde azaltmak ve hayvan ve bitki türlerinin uyumlu bir şekilde çoğalmasına izin veren bu doğal kaynakları savunmak için büyük çaba sarf edilmesi gerekirken, mevcut rejimde sermayenin amacı ve sosyal güçlerin ve kaynakların işlevinin değişmediği ve değişemeyeceği açıktır.

Bu arada askeri harcamaların büyümesi hızlanıyor. Daha büyük devletler, bölgelerin ve stratejik sıcak noktaların kontrolünü sağlamak için saldırgan tavırlar benimseyerek yeni bir genel savaşa hazırlanıyorlar. 2020’de dünya askeri harcamaları, gerçek anlamda bir önceki yıla göre% 3,9 artarak 1,83 trilyon doları aştı.

Pandeminin sona ermesiyle ekonomik kriz durmayacak; hatta krizin çalışan sınıflar ve orta sınıflar üzerinde şiddetli bir etkisi olacak ama aynı zamanda tüm finansal, endüstriyel ve ticari sektörleri de etkileyecek. Büyük ekonomiler ve emperyalizmler arasındaki gerilim daha da artacak: ABD, Çin, Almanya, Japonya, İngiltere, Fransa, Rusya...

Bu can alıcı durumda, aslında ve tarihsel kaderinde her zaman uluslararası olan bir sınıf olan proletarya geriye dönüp bakmalı ve güçlü ekonomik ve politik örgütlerinin, bir buçuk yüzyıl önce olanların büyük gücünü yeniden keşfetmelidir. Zira proletarya, Paris Komünü’nde "cenneti basmış" ve bir asır önce, dünyanın tüm egemen sınıflarını titreterek, Rusya’da başarılı bir şekilde iktidarı ele geçirip kendi diktatörlüğünü kurmuştu.

İlk proleter devlet, Stalinist ihanetle içeriden yıkıldı. Proletarya bu yenilgiden daha kurtulmadı, ama zamanı gelecek.

O zaman proletarya, her tür milliyetçi dar görüşlülüğe, kendi burjuvazisiyle herhangi bir ulusal dayanışmaya karşı çıkacak. Sosyal demokrat partilerin ve işbirlikçi sendikaların davet ettiği sınıf işbirliği yolunu reddederek kendi örgütlerine, yani günlük koşullarını savunmak için gerekli olan gerçek sendikalara ve dünya komünist devrimi için burjuva devletlere karşı mücadeleyi yönlendirme organı olan partisine güç verecek.

Trgovinski rat oko vakcina koji su započele svetske sile sprečava ih da ispravno adresiraju zdravstvenu krizu. Ovo pokazuje da je režim Kapitala, zasnovan na profitu i eksploataciji najamnog rada, zapravo režim umirućeg društva koje više nema ni znanja ni mogućnosti da reši sopstvene probleme.

Umesto da se ujedine svi naučni i tehnološki kapaciteti u zajedničkom interesu radi njenog zaustavljanja, što bi jedino bilo moguće u društvu koje je prevazišlo tržište, pandemija je, naprotiv, samo ojačala postojeće antagonizme i sukobe između nacionalnih buržoazija, prevazilazivši sve postojeće blokove i saveze.

Nijedna država nije oklevala da žrtvuje svoje radništvo u ime odbrane „nacionalne ekonomije”, što bi jedino značilo nacionalni kapital, u pokušaju da ga iskoristi radi prestizanja svojih suparnika.

Vakcine, koje bi trebalo da su slobodno dostupne celom čovečanstvu, postale su oružje bogate buržoazije protiv siromašnih klasa manje razvijenih zemalja, kao i instrument diplomatskog ili vojnog pritiska.

Ekonomska kriza nastala viškom proizvodnje dobara, a pogoršana pandemijom, stvara nezaposlenost svuda širom sveta. U ovakvoj situaciji, životni uslovi radničke klase se svuda pogoršavaju.

U svim zemljama, ubrzan je proces propasti sitne i srednje buržoazije; većina njenih tržišnih i proizvodnih aktivnosti je ukinuto, dok profiti nastavljaju da rastu za krupna preduzeća.

Plata nedovoljna za dostojanstven život, radni sati produženi do tačke gde više nema prostora za bilo koju drugu aktivnost, sve mahnitiji tempo tada, nezaposlenost, stalna prekarnost i manjak sigurnosti, dvostruka eksploatacija radne žene; sve ovo su oružja iznude nametnuta radničkoj klasi radi ekonomskih privilegija nesposobne buržoazije osuđene na smetlište istorije.

Suočavajući se sa ovakvim napadom buržoaskih režima na međunarodnoj skali, odgovor radničke klase mora da bude jednako čvrst i koordinisan.

Već sada širom planete postoje raštrkani pokušaji prave klasne borbe. Javljaju se među izvesnim kategorijama proletarijata, često onim najpotlačenijim. Ove borbe pokazuju da je manjina proletarijata svesna da je potlačena i da se buni protiv kapitalističkog jarma, čak iako ne uspeva da u potpunosti ujedini i za sobom povede većinu radnika i radnica, kojima još uvek često upravljaju reformističke iluzije.

Režim Kapitala postaje sve despotskiji i militarističkiji, pa čak i u državama koje sebe proglašavaju demokratskim. Zakoni protiv štrajkova i klasnih sindikata se svuda ojačavaju, a razvijaju se i populistički, rasistički, nacionalistički i versko ekstremistički pokreti, svi spremni da podrže represivni aparat države protiv bilo kakvog pokušaja radničke pobune.

No, proletarijat nema nikakvog interesa u odbrani buržoaske demokratije, koja je ništa drugo do maska za beskrupuloznu diktaturu buržoazije.

Ekonomska kriza, pogoršana pandemijom, ima posledice po državne budžete: poreski prihodi su u kolapsu, a intervencije u cilju pomoći kapitalistima su drastično povećale javne dugove.

Iako bi trebalo da se uloži ogroman trud u cilju jačanja svetskog zdravstvenog sistema, drastičnog smanjenja nerazumno intenzivne proizvodnje beskorisnih dobara i odbrane prirodnih resursa koji omogućavaju harmoničnu reprodukciju biljnih i životinjskih vrsta, jasno je da se u režimu Kapitala ništa ne menja, niti se može promeniti, u smislu svrhe i funkcije društvenih snaga i resursa.

Paralelno sa ovim raste vojna potrošnja. Velike države zauzimaju agresivan stav u cilju obezbeđivanja kontrole nad regijama od strateškog značaja, pripremajući se za novi opšti rat. 2020. godine vojna potrošnja u celom svetu prešla je neverovatnih 1,83 triliona dolara, 3,9% više u odnosu na prethodnu godinu.

Kraj pandemije neće da bude kraj i ekonomske krize. Ona će sa sobom nositi dramatične posledice po radničku klasu i srednje klase. No, takođe će slomiti i čitave finansijske, industrijske i komercijalne sektore. Sve više će se zaoštravati tenzije između krupnih ekonomskih i imperijalističkih sila: SAD, Kine, Nemačke, Japana, Velike Britanije, Francuske, Rusije...

Usred ovako kritične situacije, proletarijat – klasa koje je oduvek bila međunarodna, kako po sili stvari tako i po istorijskoj sudbini – mora da pogleda unatrag i ponovo otkrije veliku snagu sopstvenih ekonomskih i političkih organizacija, onih koji su pre vek i po „jurišali na nebo” kroz Parisku komunu, a pre jedan vek naterali sve vladajuće klase sveta da drhte u strahu, uspešno preuzevši moć u Rusiji i postavivši svoju diktaturu.

Prvu proletersku državu je iznutra uništila staljinistička izdaja: biće potrebno dosta vremena da bi se oporavilo od tog poraza, ali to vreme će doći.

Proletarijat će tada da odbaci svaku nacionalističku uskogrudost, bilo kakav izraz nacionalne solidarnosti sa sopstvenom buržoazijom. Odbacivanjem puta klasne kolaboracije na koje ga nagone socijaldemokratske partije i kolaboracionistički sindikati, proletarijat će nasuprot njih ojačati svoje sopstvene organizacije: svoje istinske sindikate, koji su neophodni radi odbrane svakodnevnih životnih uslova, i svoju partiju, nezamenljiv organ upravljanja borbom protiv buržoaskih država, u cilju svetske komunističke revolucije.

ვაქცინის სავაჭრო ომი რომელიც სახელმწიფოთა შორის გაჩაღდა, ხელს უშლის მათ კრიზისის გადაჭრაში. ეს ასევე გვაჩვენებს, რომ კაპიტალის რეჟიმი, დაფუძნებული მოგებასა და დაქირავებული შრომის ექსპლუატაციაზე, არის მომაკვდავი საზოგადოების რეჟიმი, რომელსაც აღარ შესწევს ცოდნისა და კეთების უნარი.

ნაცვლად მედიცინისა და ტექნოლოგიის ძალთა გაერთიანებისა საერთო მიზნისთვის, რაც შესაძლებელი მხოლოდ ისეთ საზოგადოებაშია, რომელიც გასცდა კომერციას, პანდემიამ კიდევ უფრო დიდი ბიძგი მისცა წინააღმდეგობასა და დაპირისპირებას ნაციონალურ ბურჟუაზიებს.

არც ერთ სახელმწიფოს უყოყმანია თავისი მშრომლების გაწირვა „ეროვნული ეკონომიკის“ დასაცავად, რაც ნიშნავს მხოლოდ ეროვნულ კაპიტალს, მცდელობას, რომ გამოყენებულ იქნას თავის კონკურენტებზე უპირატესობის მოპოვებისთვის.

ვაქცინები, რომლებიც უფასოდ უნდა იყოს ხელმისაწვდომი მთელი კაცობრიობისთვის, მდიდარი ბურჟუაზიის იარაღად და დიპლომატიური ან სამხედრო სეწოლის ინსტრუმენტად იქცა ნაკლებად ინდუსტრიალიზებული ქვეყნების ღარიბ კლასთა წინააღმდეგ.

ჭარბწარმოებისგან გამოწვეული პანდემიით გამწვავებული ეკონომიკური კრიზისები, მსოფლიოს მასშტაბით უმუშევრობას იწვევს. ამ ვითარებაში, მუშათა კლასი ყველგან თავისი მდგომარეობის გაუარესებას ხედავს.

ყველა ქვეყანაში საშუალო და წვრილი ბურჟუაზიის განადგურება აჩქარებულია; მათი კომერციული და მცირე სამეწარმეო აქტივობა შეჩერებულია მაშინ, როდესაც დიდი ბიზნესისთვის მოგებისა და შემოსავლების ზრდა გრძელდება.

საცხოვრებელ მინიმუმზე დაბალი ანაზღაურება, შრომა იმდენად ხანგრძლივი, რომ აღარ რჩება დრო სხვა ადამიანური აქტივობისთვის, შრომის უკიდურესად მზარდი ტემპი, უმუშევრობა, არამდგრადობა და დაუცველობა, პროლეტარი ქალის ორმაგი ექსპლუატაცია; ესენია ის იარაღები, რომლებსაც ისტორიის მიერ უკვე მსაჯვრდებული ბურჟუაზია იყენებს ეკონომიკური პრივილეგიისთვის მუშათა კლასის წინააღმდეგ.

საერთაშორისო მასშტაბზე ამ ბურჟუაზიული თავდასხმის წინაშე, მუშათა კლასის საპასუხო ქმედება თანაბრად მტკიცე უნდა იყოს.

პლანეტის გარშემო უკვე არის მიმოფანტული რეალური კლასობრივი დაპირისპირების მცდელობები. ისინი სხვდასხვა კატეგორიაში ჩნდებიან, ხშირად იქ სადაც პროლეტარიატი ყველაზე ჩაგრულია. ეს დაპირისპირებები აჩვენებს, რომ პროლეტარულმა უმცირესობებმა იციან თავიანთი ექსპლუატაციის შესახებ და ჯანყდებიან კაპიტალის მონობის წინააღმდეგ, მაშინაც კი თუ წარმატებით ვერ ახერხებენ სრულიად გაერთიანებასა და პროლეტართა უმრავლესობის გაძღოლას, რომლებიც ხშირად ისევ რეფორმიზმის ილუზიების ქვეშ არიან.

კაპიტალის რეჟიმი უფრო და უფრო დესპოტური და მილიტარისტული ხდება, იმ სახელმწიფოებშიც კი, რომლებიც თავს დემოკრატიულად აცხადებენ. კანონები გაფიცვების წინააღმდეგ და კლასზე დაფუძნებული პროფ. კავშირები ყველგან ძლიერდებიან და პოპულისტური, რასისტული, ნაციონალისტური და რელიგიური ექსტრემისტული მოძრაობები წარმოიქმნებიან, მზად ყოფნაში, რომ მხარი დაუჭირონ რეპრესიულ სახელმწიფო აპარატს წინააღმდეგ ყოველგვარი პროლეტარული აჯანყებისა.

მაგრამ პროლეტარიატს არაფერი აქვს მისაღები ბურჟუაზიული დემოკრატიის დაცვით, რომელიც მხოლოდ ბურჟუაზიის დიქტატურის ნიღაბია.

პანდემიით გამწვავებული ეკონომიკური კრიზისი აისახება ქვეყნების ფინანსებზე, გადასახადებით მიღებულმა შემოსავლებმა კოლაფსი განიცადეს, ამასობაში კი კაპიტალისტების მხრიდგან დამხმარე ჩარევებმა გაზარდეს სახელმწიფო ვალები.

მაშინ როდესაც დიდი ძალისხმევაა საჭირო მსოფლიოს ჯანდაცვის სისტემის გასაძლიერებისთვის, გამოუსადეგარი საქონლის ჭარბწარმოების შესამცირებლად და იმ ბუნებრივი რესურსების დასაცავად, რომლებიც ცხოველთა და მცენარეთა ჰარმონიულ რეპროდუქციის საშუალებას იძლევიან, ცხადია, რომ არაფერი იცვლება კაპიტალის რეჟიმში, და ვერც შეიცვლება სოციალურ ძალთა და რესურსთა ფუნქციისთვის.

ამასობაში სწრაფად იზრდება სამხედრო ხარჯები. დიდი სახლემწიფოები, ახალი ომისთვის სამზადისში, აგრესიული ქმედებებით ცდილობენ უზრუნველყონ სტრატეგიული რეგიონებისა და ცხელი წერტილების კონტროლი. 2020 წელს, მსოფლიო სამხედრო დანახარჯმა წინა წელთან შედარებით 1.83 ტრილიონ ამერიკულ დოლარს გადააჭარბა 3.9 პროცენტით.

ეკონომიკური კრიზისი არ დასრულდება პანდემიასთან ერთად და მძიმე დარტყმას მიაყენებს მუშათა და საშუალო კლასებს. მაგრამ ის ასევე წალეკავს მთელ ფინანსურ, ინდუსტრიულ და კომერციულ სექტორებს. დაძაბაულება მთავარ ეკონომიკებსა და იმპერიალისტებს შორის კიდევ უფრო გაიზრდება: აშშ, ჩინეთი, გერმანია, იაპონია, დიდი ბრიტანეთი, საფრანგეთი, რუსეთი...

ამ მძიმე ვითარებაში, პროლეტარიატმა – კლასი, რომელიც რეალურად და ისტორიულად ყოველთვის საერთაშორისო იყო – უკან უნდა გაიხედოს და ხელახლა აღმოაჩინოს თავისი ძლიერი ეკონომიკური და პოლიტიკური ორგანიზაციები, რომლებმაც 150 წლის წინ პარიზის კომუნით ცა შეაზანზარეს და ერთი საუკუნის წინ მსოფლიოს ყველა მმართველ კლასს შიშის ზარი დასცეს რუსეთში ძალაფულების ხელში აღებით და დიქტატურის დამყარებით.

პირველი პროლეტარული სახელმწიფო შიგნიდან განადგურდა სტალინისტური ღალატის შედეგად; ჯერ კიდევ დიდი გზაა მარცხისგან აღსადგენად, მაგრამ დრო მოვა.

პროლეტარიატი უარს იტყვის ყველა ნაციონალისტურ შეზღუდულობაზე, ყოველ ეროვნულ სოლიდარობაზე თავიანთი ბურჟუაზიის მიმართ. უკუაგდებს კლასობრივი კოლაბორაციის გზას, რომელზეც სოციალ-დემოკრატიული პარტიები და კოლაბორაციონისტული პროფ. კავშირები იწვევენ, პროლეტარიატი თავის ორგანიზაციებს გააძლიერებს მათ წინააღმდე: მის პროფესიულ კავშირებს, რომლებიც საჭიროა ყოველდღიური პირობების დასაცავად და მის პარტიას, აუცილებელ ორგანოს ბურჟუაზიული ქვეყნების წინააღმდეგ ბრძოლის წარსამართად, მსოფლიო კომუნისტური რევოლუციისთვის.

Ang kalakan ng backuna na pinakawalan sa pagitan ng mga estado ang pumipigil sa mga ito sa pagtugon sa pangkalusugang krisis. Ito ay nagpapakita din na nag rehimen ng Kapital, ayon sa kita at pananamantala sa mga swelduhan, ay ang rehimen ng namamatay na lipunan na walang kakayahang alamin at gawin.

Sa halip na pagsamahin ang mga pagsisikap ng agham at teknolohiya sa karaniwang layunin ng pagpigil nito, na possible lamang sa lipunan na gumalaw higit sa komersyo, ang pandemya ay mayroon, sa kabaligtaran, bigyan ng karagdagang lakas ang mga antagonismo at paghaharap sa pagitan ng pambansang burgesya, higit sa lahat mga bloke at alyansa.

Wala ni-isang estado ang nag-alangan isakripisyo ang mga manggagawa nito upang ipagtanggol ang "pambansang ekonomiya" na nangangahulugan lamang ng kapital pambansa, sa pagtatangka na gamitin ito upang makakuha ng kalamangan sa mga kakumpitensya nito.

Mga bakuna, na dapat ay libreng maipamahagi sa lahat ng sangkatauhan, ay naging armas ng mga mayayamang burgesya laban sa mga mahihirap na uri sa mga bansang hindi masyado industriyalisado, at ang instrumento ng diplomatiko o militar na presyon.

Ang krisis pang ekonomiya na sanhi ng sobrang produksyon ng kalakal, pinalala ng pandemya, na nagiging dahlan ng kawalan ng trabaho sa buong mundo. Sa ganitong sitwasyon, nakikita ng mga uri ng mangagawa na ang kanilang kalagayan ay lumalala saanman.

Sa lahat ng bansa ang pagkasira ng maliit at katamtamang burgesya ay napabilis, karamihan ng kanilang komersyal at maliit na gawain sa produksyon ay sarado, samantalang tubo at kita ay patuloy na lumaki para sa malalaking negosyo.

Sweldo mababa sa sapat na sahod para mabuhay, oras ng trabaho ay sobrang pinahaba na wala nang puwang para sa iba pang aktibidad ng tao, ang nakakgulat na bilis ng trabaho, kawalan ng trabaho, permanenteng kawalan ng katiyakan at kawalan ng kapanatagan, ang dobleng pagsasamantala sa babaeng proletaryo; ito ang mga armas ng pangingikil na ipinataw sa uri ng manggagawa para sa pribilehiyong pang-ekonomiya ng isang walang kakayahang burgesya na kinondena ngayon ng kasaysayan

Nahaharap sa pag-atake na ito sa isang pandaigdigang saklaw ng burgis na rehimen, ang tugon ng uring manggagawa ay dapat na kasing tibay.

Mayroon ng kalat na mga pagtangka sa tunay na pakikibaka ng klase sa buong planeta. Makikita ang mga ito sa ilang mga kategorya, madalas ang mga proletryado na pinaka-pinahihirapan. Ang mga pakikibakang ito ay ipinapakita na ang mga proletaryong minorya ngayon ay pinagsasamantalahan at maghimagsik laban sa pamatok ng kabisera kahit na nabigo silang ganap na magkaisa at pamunuan ang karamihan ng mga proletarians, na madalas na pinangungunahan pa rin ng mga ilusyon ng repormismo.

Ang rehimen ng Kapital ay nagiging mas despotiko at militarista, maski na sa mga estado na sinasabi nilang sila ay demokratiko. Ang mga batas laban sa welga at mga unyon ng kalakal na nakabatay sa klase ay pinatitibay saanman, at ang mga kilusang populista, rasista, nasyonalista at relihiyosong-ekstremista ay pinalalawig, handa ang lahat na suportahan ang mapanupil na kagamitan ng estado laban sa anumang pagtatangkang rebeldeng proletaryo.

Subalit ang proletaryat ay walang makukuha mula sa pagtatanggol ng burges na demokrasya, na isang maskara lamang para sa walang awa nitong diktadura.

Ang krisis sa ekonomiya, pinalala ng pandemya, may mga epekto sa pananalapi ng estado; ang nalikom ng pagbubuwis ay gumuho, habang ang mga interbensyon na tutulong sa mga kapitalista ay nagpalaki ng pampublikong utang.

Samantalang ang malawakang mga pagsisikap ay dapat gawin para palakasin ang pandaigdigang sistema ng pangangalaga ng kalusugan, para matinding mabawasan ang nakakabaliw na labis na paggawa ng mga walang silbi na kalakal, at upang ipagtanggol ang mga likas na yaman na nagpapahintulot sa maayos na pagpaparami ng mga uri ng hayop at halaman, malinaw na walang nagbabago sa rehimen ng Kapital, hindi rin maaring mabago, sa layunin at gamit ng mga pwersang panlipunan at mapagkukunan.

Samantala ang paglaki ng gastos pangmilitar ay bumibilis. Ang mga malalaking estado ay gumagamit ng mga agresibong pag-uugali upang matiyak ang kontrol ng mga rehiyon at madiskarteng kilalang lugar, naghahanda para sa isang bagong pangkalahatang giyera. Noong 2020, ang pandaigdigang gastos pang military ay lumampas sa napakalaking $ 1.83 trilyon, hanggang 3.9% sa nakaraang taon sa totoong termino.

Ang krisis sa ekonomiya ay hindi titigil sa pagtatapos ng pandemya. At ito ay magkakaroon ng marahas na resulta sa mga uri ng manggagawa at ng mga gitnang uri. Ngunit labis din nito maapektuhan ang buong sektor ng pananalapi, pang-industriya at pang-komersyo. Ang tensyon sa pagitan ng mga pangunahing ekonomiya at imperyalismo ay tataas pa: ang USA, Tsina, Alemanya, Japon, Britanya, Pransya, Russia...

Sa sitwasyong kritikal, ang proletaryat – ang uri na palaging internasyonal, sa katunayan at sa makasaysayang kapalaran nito – kailangan lumingon sa pinanggalingan at muling tuklasin ang malaking lakas ng makapangyarihang mga organisasyong pang-ekonomiya at pampulitika, na kung saan, nakaraang isang siglo at kalahati, “sumugod sa langit” sa Paris Komyun at, isang siglong nakaraan, pinanginig ang lahat ng naghaharing uri ng mundo, matagumpay na kumuha ng kapangyarihan sa Russia at magtatag ng sarili nitong diktadura.

Ang pinakaunang estado ng proletaryo ay nawasak mula sa loob ng pagtataksil ng Stalinista; malayo pa ang landas upang makabawi mula sa pagkatalo na iyon, ngunit darating din ang oras.

Pagkatapos ay tatanggihan ng proletaryado ang anumang nasyunalistang parokyalismo, anumang pambansang pakikiisa sa sarili nitong burgesya. Tinatanggihan ang landas ng pakikipagtulungan ng uri kung saan iniimbitahan ito ng mga sosyal na demokratikong partido at pakikipagtulungan ng mga unyon ng kalakalan. Ang proletryat ay papalakasin ang organisasyon laban sa kanila: ang totoong mga union ng kalakalan, na kinakailangan para sa pagtanggol sa pang-araw-araw na kondisyon, at ang partido nito, ang kailangang-kailangang grupo para sa pagdidirekta ng pakikibaka laban sa mga burges na estado para sa pandaigdigang rebolusyong komunista.