1. Υπό το παρόν κεφαλαιοκρατικό κοινωνικό καθεστώς η σύγκρουση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων αναπτύσσεται με ολοένα αυξανόμενο βαθμό, προκαλώντας αντιθετικά συμφέροντα και την ταξική πάλη μεταξύ του προλεταριάτου και της άρχουσας αστικής τάξης.

2. Οι σημερινές σχέσεις παραγωγής προστατεύονται σήμερα από την εξουσία του αστικού κράτους, το οποίο με βάση το αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα αποτελεί το όργανο υπεράσπισης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Οποιαδήποτε κι αν είναι η μορφή του συστήματος πολιτικής εκπροσώπησης και ασχέτως του πώς χρησιμοποιείται το δημοκρατικό σύστημα, το αστικό καθεστώς παραμένει το όργανο υπεράσπισης των συμφερόντων της αστικής τάξης.

3. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να συντρίψει, ούτε να τροποποιήσει το σύστημα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής το οποίο το εκμεταλλεύεται χωρίς τη βίαιη ανατροπή της αστικής εξουσίας.

4. Το απαραίτητο όργανο της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου είναι το ταξικό κόμμα, το κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο περικλείει μέσα στις γραμμές του το πιο προχωρημένο και αποφασισμένο τμήμα του προλεταριάτου, ενοποιεί τις προσπάθειες των εργατικών μαζών και μετατρέπει τους αγώνες τους για τα συμφέροντα ιδιαιτέρων ομάδων και για άμεσες κατακτήσεις σε γενική πάλη για την επαναστατική χειραφέτηση του προλεταριάτου. Το κόμμα είναι υπεύθυνο για τη διάδοση της επαναστατικής θεωρίας μέσα στις μάζες, για την οργάνωση των υλικών μέσων δράσης. για τη διασφάλιση της ιστορικής συνέχειας και της διεθνούς ενότητα του κινήματος, καθοδηγώντας την εργατική τάξη κατά την πορεία των αγώνων της.

5. Μετά την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας το προλεταριάτο πρέπει να καταστρέψει εντελώς τον παλιό κρατικό μηχανισμό προκειμένου να οργανωθεί το ίδιο σε κυρίαρχη τάξη και να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του, δηλαδή θα αρνηθεί κάθε δικαίωμα στην αστική τάξη και στα άτομα που την απαρτίζουν όσο αυτή η κοινωνική τάξη εξακολουθεί να υφίσταται, και τα όργανα του νέου καθεστώτος θα στηρίζονται μονάχα στην παραγωγική τάξη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, έχοντας θέσει στον εαυτό του αυτό τον θεμελιώδη στόχο ως διακριτό χαρακτηριστικό του προγράμματός του εκπροσωπεί, οργανώνει και κατευθύνει, ταυτόχρονα, την προλεταριακή δικτατορία.

6. Μόνο διαμέσου της βίας το προλεταριακό κράτος θα είναι σε θέση να παρέμβει συστηματικά στην κοινωνική οικονομία και να υιοθετήσει εκείνα τα μέτρα με τα οποία η συλλογική διοίκηση της παραγωγής και της διανομής θα πάρει τη θέση του καπιταλιστικού συστήματος.

7. Αυτός ο μετασχηματισμός της οικονομίας και, κατά συνέπεια, ολόκληρης της κοινωνικής ζωής θα εξαλείψει σταδιακά την αναγκαιότητα ύπαρξης του πολιτικού κράτους, ο μηχανισμός του οποίου θα παραχωρήσει τη θέση του στην ορθολογική διαχείριση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
 
 

Αναφορικά με τον καπιταλιστικό κόσμο και το εργατικό κίνημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η θέση του κόμματος βασίζεται στα ακόλουθα σημεία:
 

8. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα η καπιταλιστική οικονομία είδε την καθιέρωση των μονοπωλιακών τραστ μεταξύ των εργοδοτών. Πραγματοποιήθηκαν προσπάθειες για τον έλεγχο και τη διοίκηση της παραγωγής και της διανομής μέσω κεντρικού σχεδιασμού μέχρι και τη διοίκηση ολόκληρων τομέων παραγωγής από το κράτος. Στο πολιτικό πεδίο υπήρξε ενίσχυση του αστυνομικού και του στρατιωτικού βραχίονα του κράτους και του κυβερνητικού ολοκληρωτισμού. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αποτελούν νέους τύπους μεταβατικής κοινωνικής οργάνωσης μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, ούτε αποτελούν μορφές αναβίωσης προκαπιταλιστικών πολιτικών συστημάτων. Απεναντίας, αποτελούν ιδιαίτερες μορφές μιας όλο και περισσότερο άμεσης και αποκλειστικής διεύθυνσης της εξουσίας και του κράτους από τις πιο προηγμένες μορφές κεφαλαίου.
Η διαδικασία αυτή αναιρεί τις ερμηνείες περί ειρηνικής, προοδευτικής και βαθμιαίας εξέλιξης του αστικού καθεστώτος και επιβεβαιώνει τις προβλέψεις μας για την συγκέντρωση και παράταξη των ταξικών δυνάμεων σε αντίθετες πλευρές. Για να μπορέσει το προλεταριάτο να ανταγωνιστεί την ισχύ του αντιπάλου του με ανανεωμένη επαναστατική ενέργεια πρέπει να απορρίψει ως μέσο προπαγάνδας και να υποστηρίξει εκ νέου την απατηλή επιστροφή στον δημοκρατικό φιλελευθερισμό και στις συνταγματικές εγγυήσεις. Το ταξικό επαναστατικό κόμμα πρέπει να κάνει το ιστορικό βήμα να τελειώσει μια για πάντα με την πρακτική της σύναψης συμμαχιών, ακόμη και για πρόσκαιρα ζητήματα, τόσο με τα αστικά και τα μικροαστικά κόμματα όσο και με τα δήθεν εργατικά κόμματα που έχουν υιοθετήσει ρεφορμιστικά προγράμματα.

9. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κατέδειξαν ότι οι κρίσεις ενός καπιταλισμού που βρίσκεται σε αποσύνθεση είναι αναπόφευκτες, εγκαινιάζοντας αποφασιστικά μια φάση κατά την οποία η επέκτασή του δεν σημαίνει πια τη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά, αντιθέτως, τη μεταβολή της συσσώρευσης και την καταστροφή τους. Αυτοί οι πόλεμοι αποτέλεσαν την αιτία μια σειράς βαθιών κρίσεων των διεθνών εργατικών οργανώσεων, με την κυρίαρχη τάξη να κατορθώσει να τους επιβάλλει τη στρατιωτική και εθνική αλληλεγγύη κάνοντάς τες να συνταχθούν με το ένα ή με το άλλο πολεμικό μέτωπο. Υπάρχει μονάχα μία βιώσιμη εναλλακτική λύση που μπορεί να τεθεί μέσα σε αυτή την κατάσταση και αυτή είναι η αναζωπύρωση της ταξικής πάλης εντός των εθνών που θα οδηγήσει στον εμφύλιο πόλεμο των εργατικών μαζών για την ανατροπή της εξουσίας των αστικών κρατών παντού και όλων των διεθνών τους συνασπισμών. Η απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό έγκειται στην ανασύσταση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κόμματος ως αυτόνομη δύναμη, ανεξάρτητη από κάθε υφιστάμενη πολιτική εξουσία και στρατιωτική δύναμη.

10. Ο μηχανισμός του προλεταριακού κράτους, στον βαθμό που αυτός αποτελεί ένα μέσο και ένα όπλο πάλης σε μια μεταβατική περίοδο μεταξύ δυο κοινωνικών συστημάτων, δεν αντλεί την οργανωτική του ισχύ από κανέναν υφιστάμενο συνταγματικό κανόνα ή από σχήματα που αποσκοπούν στην εκπροσώπηση όλων των τάξεων. Το πληρέστερο ιστορικό παράδειγμα ενός προλεταριακού κράτους που διαθέτουμε έως σήμερα είναι τα σοβιέτ (εργατικά συμβούλια) που έδρασαν κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 όπου η εργατική τάξη εξοπλίστηκε υπό την ηγεσία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, όπου η κατάκτηση της εξουσίας πραγματοποιήθηκε με ολοκληρωτικά μέσα και διαλύθηκε η Συνταχτική Συνέλευση και όπου πραγματοποιήθηκε ο αγώνας για την απόκρουση των επιθέσεων των ξένων αστικών κυβερνήσεων και για την κατάπνιξη της εσωτερικής εξέγερσης των ηττημένων τάξεων, των μεσαίων τάξεων και των οπορτουνιστικών κομμάτων, που είναι οι αναπόφευκτοι σύμμαχοι της αντεπανάστασης την κρίσιμη στιγμή.

11. Η πλήρη πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι αδιανόητη εντός των συνόρων μιας μόνης χώρας και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί δίχως αποτυχίες και προσωρινές υποχωρήσεις. Η υπεράσπιση του προλεταριακού καθεστώτος έναντι του πανταχού παρόντος κινδύνου του εκφυλισμού του μπορεί να εξασφαλιστεί μονάχα αν η διακυβέρνηση του προλεταριακού κράτους συντονίζεται διαρκώς με τη διεθνή πάλη της εργατικής τάξης κάθε χώρας κατά της δικιάς της αστικής τάξης. Ο κρατικός και ο στρατιωτικός μηχανισμός δεν πρέπει να χαλαρώσει, ειδικά σε περίοδο πολέμου. Ο απαραίτητος συντονισμός μπορεί να διασφαλιστεί μονάχα εάν το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κόμμα ελέγχει την πολιτική και το πρόγραμμα των κρατών όπου η εργατική τάξη έχει κατακτήσει την εξουσία.