1. Parlamentaryzm definiujemy jako formę reprezentacji politycznej charakterystyczną dla reżimu kapitalistycznego. Zasadnicza krytyka parlamentaryzmu i samej demokracji burżuazyjnej przez komunistów marksistowskich ukazuje że prawo wyborcze przysługujące członkom wszystkich klas społecznych nie jest w stanie zarówno powstrzymać aparatu państwowego przed ochroną interesów rządzącej klasy kapitalistycznej, jak też zapobiec przekształceniu się państwa w historyczne narzędzie ochrony burżuazji w jej starciu z proletariatem.

2. Komuniści kategorycznie odrzucają możliwość przejęcia władzy politycznej przez klasę robotniczą drogą uzyskania większości parlamentarnej zamiast poprzez rewolucyjną walkę zbrojną. Zdobycie przez proletariat władzy politycznej które wyznacza początek gospodarczego przejścia do komunizmu, jest nierozerwalnie związane z gwałtowną i natychmiastową pacyfikacją wszelkich organów demokratycznych, które zostaną zastąpione przez organy władzy proletariackie jakim są rady robotnicze. Wraz z obdarciem klasy wyzyskiwaczy ze wszystkich praw politycznych, urzeczywistni się koncept dyktatury proletariatu, to jest rządu opierającego się, i reprezentującego wyłącznie klasę robotniczą. Zdławienie parlamentaryzmu jest więc historycznym celem ruchu komunistycznego, co więcej to właśnie demokracja przedstawicielska jest tą strukturą społeczeństwa burżuazyjnego która musi zostać obalona, zarówno przed kapitalistycznym systemem własności, a nawet przed aparatem administracyjnym państwa.

3. To samo tyczy się tzw. instytucji samorządowych burżuazji, które są błędnie uznawane za mogące przeciwstawiać się organom rządowym, podczas gdy w rzeczywistości mechanizm ich funkcjonowania jest identyczny z tym, który kieruje państwem burżuazyjnym., dlatego również muczą zostać zniszczone i zastąpione lokalnymi radami delegatów robotniczych.

4. Podczas gdy machina wykonawcza, wojskowa i policyjna państwa burżuazyjnego organizuje bezpośrednie działania przeciwko rewolucji proletariackiej, demokracja przedstawicielska jest środkiem obrony pośredniej, który działa poprzez szerzenie wśród mas iluzji, że ich emancypacja może zostać osiągnięta w drodze pokojowego procesu, oraz wytwarzanie złudzenia, że państwo proletariackie może być oparte na systemie parlamentarnym, w którym mniejszość burżuazyjna posiada prawo do reprezentacji. Konsekwencją tego demokratycznego wpływu na masy proletariackie było zepsucie ruchu socjalistycznego Drugiej Międzynarodówki zarówno w dziedzinie teorii, jak i działania.

5. Obecnym zadaniem komunistów w trakcie ideologiczno-materialnych przygotowań do rewolucji jest przede wszystkim zwalczanie tych złudzeń i uprzedzeń w społecznej świadomości proletariatu, które zostały rozpowszechnione przy kolaboracji starych przywódców socjaldemokratycznych w celu odwrócenia go od jego historycznej drogi. W krajach, w których reżim demokratyczny występował przez dłuższy okres czasu i przeniknął głęboko do mentalności mas, a nawet do mentalności tradycyjnych partii socjalistycznych, taka działalność ma olbrzymie znaczenie i należy do najbardziej naglących części rewolucyjnych przygotowań.

6. W czasach, kiedy międzynarodowy ruch proletariacki nie uznawał zdobycia władzy politycznej za możliwe w najbliższej przyszłości, a problem bezpośredniego przygotowania do dyktatury proletariackiej jeszcze się nie pojawił, udział w wyborach i działalność parlamentarna mogły nadal oferować możliwości propagandy, agitacji i krytyki. Z drugiej strony w kraju, w których toczy się rewolucja burżuazyjna, tworząc nowe instytucje, takie jak parlament, interwencja komunistyczna w nowo sformowanych organach przedstawicielskich może zaoferować możliwość wywierania wpływu na rozwój wydarzeń, tak aby rewolucja zakończyła się zdobyciem władzy przez proletariat.

7. Obecny okres historyczny rozpoczął się wraz z końcem wojny światowej i wszystkimi konsekwencjami dla burżuazyjnej organizacji społeczeństwa jakie przyniosła, wraz z rewolucją rosyjską, która była pierwszym przykładem zdobycia władzy politycznej przez proletariat, oraz ukonstytuowaniem się nowej Międzynarodówki w kontraście do zdrady socjaldemokracji. W tym okresie historycznym i w tych krajach, w których czasy świetności reżimu demokratycznego już dawno minęły, nie ma możliwości wykorzystania mównicy parlamentarnej do komunistycznej działalności rewolucyjnej, a klarowność i przejrzystość propagandy, nie mniej niż skuteczność przygotowań do ostatecznej walki o dyktaturę proletariatu, wymaga od komunistów prowadzenia agitacji na rzecz całkowitego bojkotu wyborów przez robotników.

8. W tych warunkach historycznych, w których głównym celem ruchu jest rewolucyjne zdobycie władzy, cała działalność polityczna partii klasowej musi być poświęcona właśnie temu bezpośredniemu celowi. Konieczne jest zdemaskowanie burżuazyjnego kłamstwa, zgodnie z którym każde starcie między przeciwnymi partiami politycznymi, każda walka o władzę, musi koniecznie odbywać się w ramach mechanizmu demokratycznego, czyli poprzez wybory i debaty parlamentarne. Nie będziemy w stanie zniszczyć tego kłamstwa bez odrzucenia tradycyjnej metody wzywania robotników do głosowania w wyborach ramię w ramię z członkami burżuazji i bez położenia kresu teatrzykowi, w którym delegaci proletariatu działają na tym samym polu, co delegaci jego wyzyskiwaczy.

9. Niebezpieczna idea, że wszelka działalność polityczna składa się z działań wyborczych i parlamentarnych, została już zbyt szeroko rozpowszechniona przez ultraparlamentarną praktykę tradycyjnych partii socjalistycznych. Z drugiej strony, niechęć proletariatu do tej podstępnej praktyki dała pożywkę dla błędów syndykalizmu i anarchizmu, które odrzucają wszelką wartość politycznego działania i roli partii. Z tego powodu partie komunistyczne nigdy nie osiągną wielkiego sukcesu w propagowaniu rewolucyjnej metody marksistowskiej, jeśli zerwanie wszelkich kontaktów z demokracją burżuazyjną nie zostanie umieszczone u podstaw ich pracy na rzecz dyktatury proletariatu i rad robotniczych.

10. Pomimo wszystkich publicznych przemówień i wszystkich oświadczeń teoretycznych, wielkie znaczenie, jakie jest przywiązywane do kampanii wyborczej i jej wyników, oraz fakt, że przez znaczny okres czasu partia musi poświęcić tej sprawie wszystkie swoje środki i wszystkie swoje zasoby ludzkie, prasowe, a nawet finansowe, pomaga wzmocnić przekonanie, że jest to faktyczna centralna działalność na rzecz osiągnięcia celów komunizmu, podczas gdy w rzeczywistości prowadzi to do całkowitego zaprzestania pracy rewolucyjnej organizacji i przygotowań na rzecz udziału w parlamencie burżuazyjnym. Nadaje to organizacji partyjnej charakter techniczny, zupełnie sprzeczny z wymogami pracy rewolucyjnej, zarówno legalnej, jak i nielegalnej.

11. Dla partii, które poprzez deklaracje większości przeszły do Trzeciej Międzynarodówki Komunistycznej, zezwolenie na kontynuację działalności wyborczej uniemożliwia niezbędną eliminację elementów socjaldemokratycznych, bez których Trzecia Międzynarodówka nie byłaby w stanie spełnić swojej historycznej roli i nie byłaby już zdyscyplinowaną i jednolitą armią światowej rewolucji.

12. Sama natura debat, które rozgrywają się w parlamencie i innych organach demokratycznych, wyklucza wszelką możliwość przejścia z krytyki polityki przeciwnych partii do krytyki samej zasady parlamentaryzmu i do działania, które przekroczyłoby ramy działań parlamentarnych- tak jak nie byłoby możliwe uzyskanie prawa do zabrania głosu, gdybyśmy odmówili poddania się wszystkim formalnościom ustanowionym przez procedurę wyborczą. Sukces w potyczkach parlamentarnych zawsze będzie zależał tylko od umiejętności wykorzystywania zasad, na których opiera się sama instytucja, i naginania procedury parlamentarnej - tak jak sukces w walce wyborczej zawsze będzie oceniany tylko na podstawie liczby uzyskanych głosów lub mandatów. Każdy wysiłek partii komunistycznych, aby nadać zupełnie inny charakter praktyce parlamentaryzmu prowadzi do zmarnowania wysiłku włożonej w tę syzyfową pracę, a który jest śmiertelnie potrzebny atakowi rewolucji komunistycznej na wyzyskujący reżim kapitalistyczny.