İtalya’da işçi sınıfı partisinin, uluslararası ve ulusal gelenekleri içinde devrimci siyasetin devamını üstlenebilecek şekilde yeniden inşası, ancak proletaryanın öncü güçlerinin kendilerini hızlı ve kararlı bir şekilde eksiksiz ve tutarlı bir propaganda, örgütlenme ve mücadele programı etrafında yönlendirmeleri halinde gerçek tarihsel içeriğe sahip bir olay teşkil edebilecektir.

Hareketin uluslararası ihtiyaçlarıyla mükemmel bir uyum içinde olan ve özellikle İtalya’daki siyasi mücadelenin mevcut durumu için geçerli olan böyle bir programın ana hatları ve köşe taşları şunlardır:

1) Partinin teorisi, yani kendi dünya ve toplum anlayışı, Rusya’da Bolşevik devriminin zaferine eşlik eden gerçek bir devrimci Enternasyonal’in yeniden inşasıyla revizyonist eğilimlere karşı restore edildiği şekliyle Marksist bilimsel sosyalizmdir.

2) Partinin tarihsel kavrayışı, Marx ve Engels’in 1848 tarihli Komünist Manifesto‘su ve onda açıklanan sınıf mücadeleleri tarihinin tarihsel materyalist kavrayışıdır; ekonomik teorisi, kapitalizmin en son aşamasının analizi için Lenin’in "Emperyalizm "inin temel değerlendirmeleriyle tamamlanan Marx’ın "Kapital"idir; programatik politikası, temel doktrinle tutarlı bir şekilde Lenin’in "Devlet ve Devrim"inde ve Moskova Enternasyonal’inin kurucu metinlerinde geliştirilen politikadır.

3) Partinin, Birinci Emperyalist Savaş’ın sona ermesinden ve Üçüncü Enternasyonal’in kurulmasından sonra meydana gelen dünya tarihinin ana olaylarına ilişkin tarihsel değerlendirmesi aşağıdaki ilkelere dayanmaktadır:

a) Faşizm, kapitalist ekonominin tekelci ve emperyalist nitelikler kazandığı aşamada egemen burjuva sınıfının politikasının bir ifadesi olan dünya çapında tarihsel bir olgudur. Faşist hareketin temel bir özelliği, bağımsız işçi sınıfı hareketlerinin ve örgütlerinin varlığına yönelik yıkıcı saldırıdır. Bu saldırıda faşizm, yarattığı bu yeni burjuva partisinin güçlerine ek olarak, devletin ve sınıf ayrıcalıklarının sürdürülmesi için önleyici karşı-devrim görevinde kendisiyle iş birliği yapan tüm diğer burjuva partilerinin güçlerini de kullanır. Faşizmin, sanayi kapitalisti burjuvazinin sosyal ve siyasi kazanımlarını yok etmeyi amaçlayan feodal ya da mutlakiyetçi bir orta çağ gericiliğinden ibaret olduğu tezini tarih karşıtı olduğu gerekçesiyle reddediyoruz.

b) Rus devrimci rejimi, Ekim 1917 zaferiyle birlikte, Şubat’taki Çarlık karşıtı devrimin burjuva içeriğini tarihsel olarak aşan ve demokratik liberalizmin ve sosyalist oportünizmin tüm yalanlarından acımasızca kopan çok net bir proleter karaktere bürünmüştür. Zaten tam anlamıyla gelişmiş kapitalist ülkelerdeki devletlerin şiddet yoluyla devrilmesi ve Rus sosyal ekonomisinin komünizme dönüştürülmesi için ayrılmaz bir şekilde ve aynı anda mücadeleye başlandı. Bu iki hedefe ancak eşzamanlı bir şekilde ulaşılabilirdi: ikisi de başarılamadı. Burjuva dünyasının muhafazakâr güçleri, gelişmiş büyük ülkelerdeki iktidarlarını savunup güçlendirerek Rusya’da sosyalizmin inşasını da sabote ettiler. Rus Rejimi, ilk sosyalist kazanımların ardından, ilerici ama kararlı bir çözülmeye uğradı. Ekonomi, ücretlilerin sömürülmesine dayanan bir sınıf ayrıcalığı karakterine geri döndü; sosyal alanda varlıklı sınıflar yeniden nüfuz kazandı; yasal alanda burjuva biçimleri ve normları yeniden ortaya çıktı; iç politik alanda Ekim Devrimi’nin Bolşevik geleneklerini ve Leninizmi sürdüren devrimci akım ezildi ve dağıldı, Parti ve Devlet üzerindeki kontrolünü kaybetti; Uluslararası alanda Rus devletinin gücü, artık tüm ülkelerde devrim için iç savaş zemininde mücadele eden tüm sömürülen sınıfların müttefiki değil, artık sınıf temelli değil, ulusal ve emperyal, yani uluslararası işçi sınıfının çıkarları tarafından değil, ayrıcalıklı bir ulusal egemen devletin çıkarları tarafından dikte edilen bir dış politikaya göre tarihsel ihtiyaçların hizmetinde, burjuva askeri devlet birimlerinin çeşitli kümeleriyle ittifaklar ve savaşlar oyununda işbirliği yapan devasa askeri güce sahip modern bir emperyalist devlet haline geldi.

c) 3. Enternasyonal, güçlü teorik ve programatik çerçeveyle tutarlı bir şekilde, eşit derecede devrimci ve kesin bir şekilde örgütlenme ve taktik sorunlarını çözmedi. Çok sayıda oportünist grup ve tabakanın kabul görmesi ve aceleyle ve aniden kafa karıştırıcı taktik manevralara girişmeye dayalı bir pratik nedeniyle, emekçi kitleleri devrime götürmek için onların genel kontrolüne mümkün olan en kısa sürede ulaşmanın önkoşulu, eski Enternasyonal’inkine benzer ve ondan daha ciddi bir oportünist sürece geri dönüşe dönüşmüştür. Uluslararası durumdaki ve Rusya’nın iç durumundaki anti-proleter gelişme, bu hatalı taktik manevra yaklaşımını, devrimci ilkelerin, programların ve politikaların aşamalı olarak terk edilmesi gibi çok daha ciddi bir zemine geri getirmiştir. Üçüncü Enternasyonal’in resmi tasfiyesinden sonra hala Moskova’yı takip eden komünist partilerin mevcut tutumu, burjuva rejimleriyle açık bir dayanışma, etkin bir işbirliği ve sosyal koruma tutumudur ve onları, mülkiyet ve sermayenin kurulu düzeninin hizmetinde çalışan sınıfların sosyal ve politik seferberliğinin açık araçları haline getirmektedir.

4) Uluslararası komünist partisinin tüm ülkelerdeki merkezi siyasi sözü (savaş sırasında ve kendilerini demokratik olarak adlandıran burjuva rejimlerinin kapitalist hükümetin faşist biçimlerine karşı görünürdeki mücadelesi sırasında olduğu gibi, galip devletlerin propaganda yoluyla az ya da çok ani ve az ya da çok becerikli bir dönüşümden sonra aynı faşist politikaları miras alacakları ve benimseyecekleri mevcut savaş sonrası dönemde olduğu gibi), modası geçmiş geçici liberal ve demokratik denge dönemine özgü burjuva düzeninin yeniden kurulmasını beklemek, savunmak ve bu yönde ajitasyon yapmak olmayacaktır. Bu nedenle parti, faşizmin yerine "gerçek" demokrasi rejimlerinin geçirilmesi gibi yanlış ve aldatıcı bir varsayımı savunan burjuva ve sözde proleter partilerle her türlü iş birliği politikasını reddeder. Böyle bir politika her şeyden önce yanıltıcıdır çünkü kapitalist dünya hayatta kaldığı sürece kendini liberal biçimlerde düzenleyemeyecek, aksine kapitalizmin ekonomik yoğunlaşmasının acımasız bir ifadesi olan ve sınıf çıkarlarını savunmak için giderek daha baskıcı bir polisle silahlanan canavarlaşmış devlet birimlerine giderek daha fazla dayanacaktır; İkincisi, bozguncudur, çünkü bu hipoteze ulaşmak için (modern dünyanın ikincil bir sektöründe bir süre daha bir şekilde hayatta kalabilse bile) Marksist hareketin çok daha önemli yaşamsal özelliklerini, yani partinin temel amacı olan nihai devrimci mücadeleyi hazırlayıp başlatabilecek tek taktiği sağlayan işçi sınıfının siyasi bağımsızlığını feda eder; Üçüncü olarak, proletaryanın gözünde, soyut olarak bağlılıklarını iddia ettikleri demokrasiyi savunmakta son derece şüpheci ve aciz olan ve tek işlevleri ve amaçları, faşist hareketlerinkiyle tamamen örtüşen, sömürülen kitlelerin bağımsız yürüyüşünü ve burjuva sisteminin ekonomik ve yasal temellerine doğrudan saldırısını ne pahasına olursa olsun engellemek olan ideolojileri, sosyal grupları ve partileri doğruladığı ölçüde karşı-devrimcidir.

5) Mevcut uluslararası durumda en önemli ihtiyaç, kendilerini burjuva özgürlüğü ve genel anti-faşist mücadele için blokların dışında konumlandırmakta hiçbir şüphe ve tereddüt duymayan, cephenin her iki tarafındaki burjuva savaş propagandasının tüm etkilerinin dışında kalan, düşüncenin bağımsızlığını yeniden inşa etmeye karar veren tüm yerel ve ulusal hareketlerin uluslararası bir siyasi örgütte bir araya gelmesidir, Proletaryanın birliği için mücadele eden uluslararası proleter kitlelerin örgütlenmesi ve mücadelesi, sadece düzensiz ve çelişkili programları ifade edebilen lider gruplarının birbirine karışması değil, mesleki kategoriler ve ulusal bağlılıklarla ayrılmış farklı proleter grupların çıkarlarının uyandırdığı tüm bireysel dürtülerin, dünya devrimine yönelik ortak mücadelede hareket eden tek bir güç içinde güvenli ve organik bir şekilde aşılması için mücadele eder.

6) İtalya’nın mevcut tarihsel durumu, bir burjuva faşist hükümet döneminin kapanması ve 1922 öncesi dönemin döngüsüne ve ilişkilerine geri dönen farklı bir burjuva liberal siyaset döneminin açılması anlamına gelmemektedir. Bu, İtalya’daki egemen sınıfın hükümet aygıtının ve iktidarının çöküşü anlamına gelmektedir; bu çöküş ne iç siyasi krizler ve yöntem farklılıkları ne de dışarıdan gelen belirleyici toplumsal ve siyasi saldırılarla değil, İtalyan burjuva devletinin savaş açtığı devletler grubunun askeri yenilgisi ve zaferiyle gerçekleşmiştir.

Bu durum, siyasi iktidarın kısmen de olsa proleter ya da küçük burjuva katmanlar tarafından fethedilmesini temsil etmemektedir. Merkezi siyasi kontrol ve polis aygıtının kapitalist ekonomik çıkarların hizmetinde yeniden oluşturulması, savaşın sonucunda ortaya çıkan yeni dünya örgütlenmesinde bir uydu devlet olarak burjuvazi tarafından kendi emekçi sınıflarını sömürmeye devam etmek için ayrıcalıklarının ve egemen yönetim özerkliğinin azaltılmasıyla aynı ulusal egemen sınıf tarafından kabul edilen bir uzlaşma biçiminde, muzaffer büyük devletler tarafından ve onların sıkı yönetimi altında gerçekleşir. Böylece, yerini aldığı faşist güçlerden bile daha etkili bir karşı-devrimci güçler sistemi oluşturulmuştur.

7) İtalyan işçi sınıfının, kendi güçlerinden ziyade faşist hükümetin askeri yıkımından yararlanan ve bugün muzaffer devletlerin İtalyan devlet mekanizmasına bıraktıklarını iddia ettikleri iktidarı ellerinde tutuyormuş gibi davranan grup ve partilerin politikasını desteklemekte özel ya da genel, acil ya da tarihsel hiçbir çıkarı yoktur. Proleter çıkarların ifadesi olan Parti, sadece bu gruplarla hükümette iş birliğini değil, sınıflar arasında ulusal dayanışmadan, burjuvazi ile kendini proleter olarak tanımlayan partiler arasında özgürlük, demokrasi ve faşizme ve Nazizme karşı savaş konularında birleşik bir mücadeleden söz eden tüm doktrinleri, tarihsel ve siyasi bildirileri reddetmelidir.

Partinin herhangi bir siyasi işbirliğine girmeyi reddetmesi sadece hükümet organlarını değil, aynı zamanda ulusal kurtuluş komitelerini ve aynı siyasi temele sahip olsun ya da olmasın benzer herhangi bir organı ya da organlar kombinasyonunu da ilgilendirmektedir.

Ulusal kurtuluş komiteleri tarihsel ve siyasi olarak proleter siyaset ve çıkarlara aykırı amaç ve hedeflere hizmet etmektedir. Aslında, faşizmi devirmekle bile övünemezler. Faşist rejime karşı yürütülen gizli eylemin asıl etkili unsurları, proleter grupların ve birkaç ilgisiz entelektüelin kendiliğinden ve şekilsiz tepkilerinin yanı sıra, her devletin ve ordunun düşmanın arkasından yarattığı ve beslediği eylem ve örgütlenmedir, ve sadece küçük bir ölçüde, yeni düzende kendilerine güzel ayrıcalıklı konumlar elde etmek amacıyla kazananların gelişinden hemen sonra at sineği gibi ortaya çıkan siyasi liderlerin, eski tükenmiş politikacıların ya da başarıya ulaşmış görünen herhangi bir gücün emrindeki yeni maceracıların etkisidir. Gerçekte, burjuva ya da sözde proleter partilerin gizli dönemde oluşturdukları ağın amacı ulusal ve demokratik partizan ayaklanması değil, sadece faşist ve Alman savunmasının çöküşünden sonra ortaya çıkabilecek herhangi bir gerçek devrimci hareketi hareketsiz kılacak bir aygıt yaratmaktı.

İtalyan hükümetinin temel iktidarsızlığı ve inisiyatif eksikliği, kurtuluş komitelerinde de aynı kaldı, daha doğrusu daha da kötüleşti. İktidarı onlara devretmekten söz etmek tamamen hayali ve proleter bakış açısından bozguncudur; bu, eylemde iktidarsız ve bozguncu olan ve faşist zaferin verdiği trajik dersten hiçbir şey öğrenmemiş olan o kibirli maksimalizmin mükemmel bir örneğini oluşturmaktadır.

8) Devrimci proletarya partisi, muzaffer devletler grubunun tüm ideolojik propaganda yaklaşımını benimseyen, devlet ve askeri aygıtları sonsuza dek ortadan kaldırmak için silahsızlanmayı kabul etmek yerine, gruplardan birine ciddi bir zarar vermeyen ve diğerine ne fayda sağlayan ne de onu aldatan burjuva savaş alanına kaymak gibi aptalca bir oyun sahneleyen bu grupların politikasındaki en ufak bir ortak sorumluluğu bile reddetmelidir; ülkenin aynı eski egemen sınıfı tarafından, ayrıcalıklarını ve emekçi sınıfların sömürüsünü sürdürmek amacıyla imzalanan ateşkesin siyasi sorumluluğunu reddetmeli; onları kaderlerine, barışı dikte edecek ve belirleyecek olan dar bir toplumsal azınlığın güçlerinin oyununda, galip tarafın onlar için ayıracağı muameleye terk etmelidir.

9) Faşizmin tasfiyesi sorunu hiçbir anlam ifade etmemektedir, çünkü faşizm burjuva rejiminin modern içeriğidir ve ancak kapitalist sınıf egemenliğinin ve kurumlarının yıkılmasıyla tarihsel olarak üstesinden gelinebilir ve yok edilebilir; bu görev, iktidarsız oldukları kadar hayali olan ve faşizmi yıkmaya niyeti olmayan siyasi koalisyonlar tarafından değil, proletaryanın devrimci eylemiyle başarılabilir. Sonuç olarak parti, İtalya’nın mevcut hükümetleri tarafından sahnelenen faşizmin tüm baskı silahlarını bir kenara atar ve reddeder. Faşizme karşı tek ciddi mücadele, faşist dönemin militanlarını, squadristalarını, hiyerarşilerini -ki bunların büyük bir kısmı zaten mevcut hiyerarşilerde gizlenmektedir- değişmeyen yöntem ve tarzla takip edip kovuşturmaya değil, bu seferberliği gerçekleştiren ve bugün devletin kontrolünü elinde tutmaya çalışan sınıf çıkarlarını ve toplumsal tabakaları keşfetmeye ve onlara saldırmaya dayanır. Bu saldırılar yalnızca sınıf temelli güçler tarafından bertaraf edilebilir; ve bu güçler ön plana çıktığında, bugün faşizmin kökünü kazımaktan söz eden en çeşitli örgütler ve hiyerarşiler (kilise, monarşi, sivil ve askeri bürokrasi, profesyonel politikacı ve gazeteci tabakaları, vb) kendilerini doğrudan barikatın karşıdevrimci tarafının arkasına atacaklardır.

Siyasi olarak yeniden örgütlenmiş proletarya, tek çıkarı burjuva muhafazası olan Devlet aygıtının tasfiyesine yönelik günün sözünü böylece reddeder. Komünistler, kapitalizmin kendi hendeklerini yarattığına dair Marksist ifadenin anlamında, bu aygıtın ilerici parçalanmasının, yıkılmasının ve kalan kalıntılarının gömülmesinin peşindedir.

Bu nedenle tasfiyenin bu ikiyüzlü çaresi gericilere terk edilmelidir. Aynı zamanda, hukuksal aygıtında 3 Ocak 1925’te açılan (Mussolini tarafından istismar edilen tarihlerden birini tarihsel olarak kabul eden) ve faşizmin devrimci akımlara ve aşırı proletaryanın bağımsız organlarına vurduğu sürece hoş karşılandığını ve takdir edildiğini gösteren anti-faşist yaptırımlar politikası da reddedilmeli ve alaya alınmalıdır, ve sadece, daha sonra, açık bir tarihsel mantıkla, ilk aşamadaki gerekli suç ortaklarına, kokuşmuş burjuva parlamentarizminin liderlerine ve siyasi hiyerarşilerine indirdiği darbeler nedeniyle suçlu olarak adlandırılmalıdır.

10) Avrupa’nın ve dünyanın en ileri ülkelerinde siyasi iktidarın fethi tarihsel hedefine yönelik proleter sınıf partisinin ilk görevi, doktrin ve programdaki kesin yönelimi temelinde, örgütsel çerçevesini yeniden oluşturmak olmalıdır. Bu çerçevede: Sınıfın geleneğindeki doğru çizgiyi terk etmemiş eski devrimci militanların sağlam güçleri; son zor zamanlar nedeniyle burjuvaziyle sınıfsal antitezi hisseden, gerici karşı saldırıyı ve mevcut anti-faşist maskeli balonun devasa siyasi aldatmacasını başlatan ve bugünün sahte proleter partilerinin etkisi altında kalmaktan giderek daha onulmaz bir rahatsızlık duyan kent ve kır işçilerinin daha olgun ve belirleyici unsurları; ve son olarak (Marksistler tarafından reddedilen dar Emekçi parti anlayışından kaçınarak) tamamen proleter olmayan, ancak hareketin belirli teorik ve politik önermeleri konusunda her türlü tereddüdün üstesinden gelmeleri kaçınılmaz olarak gerekecek olan sınıf unsurları.

11) Parti örgütlenmesinin kuralları, işlevinin diyalektik kavranışıyla uyumludur, hukuksal ve düzenleyici reçetelere dayanmaz ve çoğunluk istişareleri fetişinin üstesinden gelir. Bu kuralların, savunulan teorik netlikle ve siyasi eylemin doğrudan sınıf taktikleriyle olan yakın bağlantısı, partiyi, dağılma aşamalarındaki 2. ve 3. Enternasyonal partilerinde olduğu gibi, oportünist hiyerarşilere dönüşmüş yetersiz kadroların zararlı etkilerine karşı korumalıdır.

12) Partinin siyasi görevlerinin başında, sendikalarda partinin gelişmesi ve güçlenmesi için çalışmak gelmektedir. Şimdiye kadar hem faşist hem de demokratik sendikal politikalarda ortak olan, işçi sendikalarını devlet organları arasına çekme kriterine, yasal çerçevede düzenlenmesinin çeşitli biçimleri altında, karşı mücadele edilmelidir. Parti, yerel ve kategorik taleplerden tüm sınıf çıkarlarına kadar, patronlara karşı sınıf mücadelesi ve doğrudan eylem yöntemleriyle hareket eden, devlet dairelerinin yönlendirmesinden tamamen bağımsız bir sendika konfederasyonunun yeniden inşasını hedeflemektedir. Farklı partilere mensup olan ya da hiçbir partiye mensup olmayan işçiler işçi sendikasına katılabilir; komünistler, yönetim organlarının tamamen başka partilerin elinde olması nedeniyle sendikaların bölünmesini ne önerir ne de kışkırtır, ancak sendikanın amacının ancak proletaryanın siyasi sınıf partisi ekonomik organların başında olduğunda tamamlandığını ve bütünleştiğini açıkça ilan ederler. Proletaryanın sendikal örgütleri üzerindeki başka herhangi bir etki, onları sadece sınıf mücadelesi tarihinin gösterdiği devrimci örgütlerin temel karakterinden uzaklaştırmakla kalmaz, aynı zamanda onları patronların çıkarlarına hizmet eden pasif araçlar haline getirerek, acil ekonomik iyileştirme amaçları için kısırlaştırır.

İtalya’da üç kitlesel proleter parti arasında değil, çünkü gerçekte böyle bir şey yoktur, ama üç hiyerarşi grubu, faşist rejimin halefi olma iddiasındaki proleter olmayan klikler arasında bir uzlaşmayla merkezi bir sendika oluşturulmasına verilen çözüm, işçileri profesyonel karşı-devrimcilerin bu oportünist aygıtını devirmeye teşvik ederek mücadele edilmelidir. İtalyan sendikal hareketi, hem büyük sanayi merkezlerinde hem de proleter kırsal bölgelerde büyük açık siyasi ve devrimci mücadelelerin kahramanları olan yerel organlarının, şanlı İşçi Odalarının hayati dirilişinden yararlanarak, proleter sınıf partisine açık ve yakın destek geleneklerine geri dönmelidir.

13) Partinin tarım sorununa ilişkin politikası, Marksist yaklaşımıyla tutarlı olarak, İtalya’da bir süredir bu tür müttefiklerin var olduğunu ve doğrudan toprağı işleyenler, geçici ve ücretli işçiler tarafından temsil edildiğini unutmadan, kırda sanayi proletaryasının müttefiklerini yaratmayı hedeflemelidir. Ücretli olmayan toprak işçilerinin diğer grupları, kent ve kır burjuvazisinin çıkarlarıyla kendi toplumsal çıkarları arasındaki çelişkiyi görmeye cesaretlendirilmeli ve teşvik edilmelidir; ancak bu, İtalya’nın belirli bölgelerinde varlığını sürdürdüğü varsayılan feodalizmin ortadan kaldırılmasını tarihsel bir görev haline getirmemeli ya da belirli bölgelerde maddi ve teknik koşulların belirlediği ve karşı-devrimci bir unsur olarak değerlendirilemeyecek olan kırsal çiftliklerin parçalanmasına özür dilenmesine yol açmamalıdır. Toprağın köylüler tarafından fethi, burjuva, faşist ya da liberal bir rejim tarafından önerilebilecek ve hayata geçirilebilecek bir varsayım olmadığı gibi, küçük çiftliklere yük olan asalak karakterli tüm toprak ayrıcalıklarını kırarken, sosyo-ekonomik önlemlerini ve politikasını, toprağın ve ürünlerinin mülkiyetinin burjuva karakterini tarla işçisinden mümkün olduğunca çabuk uzaklaştırma yoluna koyacak olan proleter bir rejimin kırdaki ekonomik görevinin doğru ifadesi de değildir.

14) Proletarya partisi, savaşın yok ettiği üretici güçlerin yeniden inşası döneminde, işverenler ve işçiler arasında geçici de olsa bir işbirliğine ihtiyaç duyulmasını, böyle bir şeyin sadece sınıfsal zıtlıkların şiddetlenmesini ve servetin patronların ve onları temsil eden devlet bürokratik hiyerarşilerinin elinde birikmesi için ücretli çalışanların iki kat sömürülmesini sağlayacağı için kınamaktadır. Devletin ekonomik politikası, faşist sosyal direktifleri benimseyip geliştirerek, egemen sınıfın ve burjuva polisinin yeniden teyit edilmiş kalesi olan ve "tekellerin sosyalleştirilmesi" gibi anlamsız sözlerin sadece bir suç ortağı kılığına girdiği bir devlet kapitalizminin oluşumunu emekçi sınıflara taviz olarak sunacaktır. Bu yolla, sanayi ve bankacılık tekellerinin güçlü organları, fabrikalarının ve varlıklarının yeniden inşasının yükümlülüklerini topluma, yani kendi çalışanlarına ödeteceklerdir.

Resmi "komünist", sosyalist ve Katolik partilerin toprak, finans ve sanayi tekellerinin toplumsallaştırılmasına yönelik talepleri, Bunların hepsi, sosyalistlerin önderliğindeki mücadelelerin önemsiz olmayan bir bölümünü besleyen bir iddia olan, kârların geri verilmesi ve sömürülenler arasında dağıtılması için kamulaştırılmasının tam tersi anlamına gelir; çünkü gerçek pratik anlamda tek anlamı, patron ekonomisinin (askeri yenilgisiyle tükenmiş olan) ekonomisinin yükümlülüklerinin toplumsallaştırılmasıdır, çünkü iflas eden borcu, ücretleri bir kez daha olumsuz etkileyerek tüm işçiler tarafından ödenecektir.

Proletarya partisi, kapitalist sömürünün dayandığı özel ticari ve parasal ekonomiye karşı savaşarak, ancak devrimci güçle uygulanabilecek sosyalist bir ekonominin iddialarıyla hiçbir ortak yanı olmayan burjuva devletinin tüm söylemlerine karşı kararlılıkla durmaktadır.

15) Ayrılıkçı, özerkçi ve bölgeselci eğilimler gibi burjuva devletinin merkeziyetçiliğini çözen tüm merkezkaç güçler, onun devrimci yıkımını kolaylaştırabilir. Ancak adem-i merkeziyetçilik ve çevresel özerklik gibi soyut kavramlar proletarya partisi tarafından kabul görmemektedir; bu parti her şeyden önce şu anda devletin sadece ulusal değil uluslararası idari yönetimde totaliter bir yoğunlaşma eğiliminde olduğunu bilmektedir; ikinci olarak, burjuva alanı söz konusu olduğunda, yerel organların merkezi organınkinden daha da kötü zayıflıklara ve yanlış dengelere sahip olacağını ve dolayısıyla işçilere yönelik muamelede geçici nitelikte bile olsa herhangi bir iyileşme sağlamayacağını öngörmektedir; Son olarak, yeni ve üstün proleter ekonominin, tekelci burjuvaziye ya da hayali uzlaşma hükümetlerine değil, üçüncü sınıf saldırısı yoluyla kurulan ve dünya çapındaki devrimci patlamasında bürokratik yozlaşma ve ayrıcalıklardan korunan proletarya diktatörlüğüne emanet edilen tüm üretici faaliyetlerin iç içe geçmesi ve üniter bağlantısının rasyonel planları üzerine kurulacağını ilan eder.

16) Sözde kurumsal sorun, yani monarşinin yerini cumhuriyetin alması sorunu, Repubblica Sociale Italiana’da olduğu gibi, kendi başına yeni toplumsal çözümlere bir katkıyı temsil etmemektedir. Devrimci proletaryanın Savoy hanedanını burjuva-faşist karşı saldırıdaki tarihsel sorumluluğuna çivilemekte çıkarı vardır, tıpkı İtalyan ayrıcalıklı sınıflarının tüm sosyal gruplarını ve bugün bu egemen sınıfa hizmet etmek için kendilerini işbirliği ve ulusal birlik zeminine yerleştiren partilerin tüm hiyerarşilerini aynı sorumluluğa çivilemekte çıkarı olduğu gibi.

Devrimci proletarya, burjuva devlet aygıtını parçalayabildiğinde, ister kral ister başkan olsun, geleneksel hukuksal zirvesine de aynı kaderi reva görecektir. İtalya’daki hanedanlığın gerici ve bozguncu karakteri, tam da tüm bilinçli proleter gruplar için aşikâr olduğu için, monarşiyi kurtarmak isteyen partiler ile onun ortadan kaldırılmasını talep edenler arasında bir çatlak yaratmak isteyen herhangi bir siyasi blok taktiğini yetersiz kılmaktadır. Aslında bu çizgi bugün tam olarak tanımlanabilir değildir; ve savaşın askeri seyri nasıl faşistler ve anti-faşistler arasındaki çizginin dalgalanmasına neden olduysa, galip devletlerin kararları da monarşistler ve cumhuriyetçiler arasındaki ayrımın fırsatçı İtalyan politikacılar arasında, ilkesel olarak monarşi karşıtları, özellikle Savoy monarşisi karşıtları ve büyükbaba, baba ve oğul arasındaki Bizans seçimine indirgenecek olanlar arasında en öngörülemeyen şekillerde dalgalanmasına neden olacaktır.

Proletarya partisi, kitleleri, sağ ve sol arasındaki bitmez tükenmez dönüşümler dizisini sürdüren, faşist çerçevelerin mirası karşısında kendilerini tamamen özerk olarak sunmayı bilmekle kalmayıp, İngiltere gibi sözde özgür ve monarşik rejimler ile Almanya gibi faşist ve cumhuriyetçi rejimler arasındaki antiteze sahte demokratik retorikle gerçekçi bir şekilde karşı çıkan İtalyan monarşik akımlarının kurnaz muhafazakâr politikasına karşı uyaracaktır.

17) Monarşinin cumhuriyetin yerine ikame edilmesi nasıl acil İtalyan sosyal sorununa yönelik herhangi bir ileri adımı temsil etmiyorsa, kurucu yetkilere sahip seçimli bir temsili meclisin toplanması da böyle kabul edilemez.

Her şeyden önce bu meclis, tam egemenliğe sahip olması gereken topraklarda, önce askeri işgal güçlerinin, ardından da mevcut çatışmayı takip edecek ve uydu devletlerde yürürlükte olacak barış örgütü tarafından tanımlanacak ve düzenlenecek silahlı güçlerin kalıcı olması nedeniyle oldukça sınırlı bir etki alanına sahip olacaktır. İtalyan Devletinin gelecekteki anayasası vatandaşlara danışılarak değil, büyük kazananlar tarafından dikte edilecektir. Seçim organı, en başından itibaren entrika ve siyasi uzlaşma kulisinde kurulacaktır. Bununla birlikte, partinin taktikleri ne olursa olsun, bunlar yalnızca programatik ilkelerinden değil, aynı zamanda seçim mekanizmalarının kullanılmasının hiçbir durumda sömürülen sınıfların ihtiyaç ve çıkarlarını yeterli bir şekilde ifade etmelerine ve hatta onlara siyasi iktidar vermelerine izin veremeyeceğinin açık ilanından da ilham almak zorunda olacaktır. Bu parti, sadece kendisini seçim kombinasyonları ve kümelenmeleri pazarında satmayacağı için değil, aynı zamanda diğer tüm partiler, uygulanacak ve daha fazla direnç gösterilmeden kabul edilecek siyasi programın mecliste (sayısal çoğunluk açısından) hangisi galip gelirse o olacağını ilan ederken, temel pozisyonu nedeniyle de kendisini şu anda diğer tüm İtalyan partilerinden ayıracaktır, Devrimci parti bu teslimiyeti hemen reddeder ve seçim zaferinin tüm temel kapitalist kurumların anayasal olarak varlığını sürdürdüğünü teyit ettiği soyut hipoteziyle (ama pratik kesinlikte), demokratik anlamda bir azınlık olsa da, bu kurumları kendi sisteminin dışından yıkmak için mücadelesini sürdürecektir. Sınıf dinamiklerinin olanaklarına göre teorik eleştiriden, Partiyi her zaman hükümetin karşısında konumlandırması gereken propagandaya, aralıksız düzen karşıtı ajitasyona ve devrimci ayaklanmaya kadar uzanan bu mücadelenin kapsamını, anayasal çoğunlukların otoritesi değil, yalnızca tarihsel durum ve güç ilişkilerinin değeri belirleyecektir.

Her şeyden önce parti, daha kolay ajitasyon ve seçim başarısı uğruna, parlamenter istişarenin egemenliğinin geçerliliğine bir tür ön saygı göstermenin yararlı olduğunu iddia eden, bu ikircikli politikadan -ki çok sayıda tarihsel deneyimin hepsi devrimci enerjilerin yozlaşması ve silahsızlandırılmasıyla sonuçlanmıştır- kurulu rejime karşı bir saldırıya geçebileceğini iddia eden her hareketi karşı-devrimci olarak ifşa edecektir.

Yerel seçimlerde parti, kısa vadeli çıkarları önceleyerek, proleter güçlerinin sorumluluklarını ve yaklaşımını diğerlerinden ayırmaktan ve tarihsel çizgisinin sürekliliğiyle tam bir tutarlılık içinde genel tarihsel iddiaları için ajitasyona devam etmekten kaçınamaz.

Durumun daha olgun aşamalarında, ki bu aşamaların Avrupa’daki yakın bağlantılar dışında gelişemeyeceği tahmin edilebilir, parti kendisini ve kitleleri, aynı zamanda mücadele organları olan sınıf karakterli temsil organları Sovyetlerin kurulmasına ve ekonomik olarak sömürücü sınıfların tüm temsil haklarının yok edilmesine hazırlar.

Parti, devrim öncesi ve sonrası her türlü proleter organın inşasında, işçiler arasında cinsiyete dayalı hiçbir ayrım yapmaz; mevcut temsili rejimde kadınlara oy hakkı tanınması sorunu onun için ikincil bir sorundur, çünkü ekonomik eşitsizliğin, kurtuluşları ancak kişisel ve ailevi olmayan bir ekonomide düşünülebilecek olan kadınların boyun eğdirilmesi de dahil olmak üzere, aşılmaz bir boyun eğdirme yarattığı bir ortamda oy hakkının kullanılmasının saf bir yasal kurgu olduğu eleştirel zemininden kendini ayıramaz.

18) Parti, ulusal ve savaş silahlanmasına yönelik her türlü çağrıyı reddeder, İtalyan özerk burjuva devletini ve ordusunu yenilgiyle temyiz edilmeksizin yok edilmiş olarak görür. Faşist savaş politikası tarafından sürüklendiği kanamadan kurtulan proletarya, ayrıcalıklı sınıflar ve politikacıları tarafından yalnızca kölece erdemler elde etmek amacıyla çağrılan daha fazla fedakarlığı reddeder. Proletarya partisi yakın ve uzak savaşlara katılmaya, silahlanma çağrılarına ve zorunlu askerliğe karşı çıkmalıdır. Almanlara ve faşistlere karşı partizan ve yurtsever mücadeleyle ilgili olarak parti, uluslararası ve ulusal burjuvazinin, içeriğinin boş olduğunu bildiği sözlerle, devlet militarizmine resmi yaşamı yeniden kazandırmayı amaçladığı, daha sonra birçok ülkede silahlı baskıyla saldırıya uğrayan bu gönüllü örgütleri dağıtmaya ve tasfiye etmeye geldiği manevrayı kınamaktadır. Yeterli siyasi yönelimden yoksun olan bu hareketler, çoğunlukla yerel proleter grupların yerel durumları ve dolayısıyla iktidarı ele geçirmek ve kontrol altında tutmak için örgütlenme ve silahlanma eğilimini ifade ediyordu; bu eğilim iki yönlü bir yanılsama tarafından zincirlenmişti: Birincisi, Mihver’le savaş halindeki devletlerin, halk kitlelerinin sadece oy pusulasına değil, doğrudan silahlanma hakkına da sahip olduğu vaat edilen özgür rejime ilişkin sözlerini tutacakları; ikincisi, bu anlamda resmi askeri örgütün teknik yardımından yararlandıktan sonra, hayal edilen kurtuluşun silahlarını denetleyen hiyerarşilere ve polise geri vermemek için ellerini zorlamanın mümkün olduğu.

Kolaylık gerektirdiğinde ortaya çıkan propaganda amaçlı abartıları hesaba katsak bile önemli bir tarihsel olgu teşkil eden bu eğilimler karşısında, devrimci partinin görevi, toplumsal ve sınıfsal önermeleri ve proleter taktiklerin merkezi gerekliliğini açıkça göstermektir; en mücadeleci ve kararlı unsurlar, başka sınıfların davaları için savaşma tekliflerinin uzun ve kanlı döngüsünden sonra, az ya da çok açık sınıf düşmanlarının hizmetindeki korku dolu gerginliklerine son vererek, nihayetinde yalnızca kendi davaları için savaşmalarına izin verecek siyasi ortamı ve çerçeveyi bulacaklardır.

19) İtalyan devletinin toprak sınırları sorunu, barıştan sonra galiplerin iradesiyle belirleneceği için ve doğu sınırından illerin çıkarılması tehdidi karşısında bir neo-irredantizmin tezahürü, proletaryanın ve partisinin desteğini hak eden iddialar yaratamaz. Egemen burjuvazinin ilk kez salt koruma amaçlı enternasyonalist uzlaşmalara girişeceği aşamada, proleter sınıf, milliyet, etnografik, dilsel ilke temelinde bölgesel uzlaşmaları Avrupa’da ve ötesinde enternasyonalizm için nihai iddiayı ortaya koymadan önce ulaşılması gereken aşamalar olarak görmeyi 1914-15’tekinden bile daha katı bir şekilde reddedecektir.

Avrupa komünist hareketi nasıl İtalyan irredantizmini reddetmek zorundaysa, aynı şekilde emperyalist haydutluğun propagandacı üstyapısal ifadesinden başka bir şey olmayan Yugoslav irredantizmine karşı da mücadele etmelidir. İtalyan burjuva hanedanı ve rejimi tarihin çöplüğü olarak geçiştirilmeye layıktır; Yugoslav krallığının hanedanı ve rejimi de daha az layık değildir. İtalya’da monarşi ve devlet, ülkenin sosyal açıdan en gelişmiş bölgelerinden birini kullanarak, varsayılan üniter misyonun tamamen başarısızlığa uğramasına neden olduysa, Yugoslavya’da rejim en az gelişmiş ve en geri kalmış bölge olan Sırbistan’a bile dayanıyordu. Savoylar aldatma ve siyasi sahtekarlık yoluyla büyüdülerse, Karacorceviçler de kendilerini siyasi suikast yoluyla kurdular. Bu devlet militarizmlerinin her ikisi de çağdaş baskılarında demokratik saçmalıklar yayınladılar; biri ve diğeri Birinci Dünya Savaşı’nı izleyen evrede en gaddar ve baskıcı olanlar arasındaydı; Tito liderliğindeki nihai cumhuriyet ise İtalya’nın olası muhafazakar burjuva cumhuriyetinden daha iyi ya da daha kötü değildir.

İtalyan devrimci proleterleri bu sorunda kendi burjuvazileriyle değil, tüm milliyetçiliklerin yıkılması ve uluslararası devrimci eylem için Sırp, Hırvat ve Sloven yoldaşlarıyla işbirliği yapacaklardır.

20) Proleter-komünist parti, kilisenin güçlü örgütlenmesini sınıf çatışmalarında tarafsız olarak görme gibi muazzam bir hataya düşemez ve burjuva öncesi rejimlerin toplumsal ve siyasi dayanağı olan kilisenin bugün demokratik devrimin ardından gelen kapitalist kurumlarla tam bir dayanışma içine girdiği tarihsel gerçeğinin kendisini buna sürüklemesine izin veremez. Gerçekten de, tam da bu nedenle, kilise kapitalist kurumların korunmasında birinci dereceden bir faktör olarak görülmelidir; İtalya’da olduğu gibi, devletle uzlaştığında ve burjuva partilerinin Masonik anti-klerikalizmden vazgeçmelerine paralel olarak anti-demokratik ve anti-sosyal yaklaşımlarını ortaya koyan partilere ilham verdiğinde daha da fazla.

Proleter sınıf partisi, Katolikler ve demokratik sol arasındaki kayıtsız şartsız işbirliği karşısında, en iyi geleneklerinin şiddetle karşı çıktığı masonik tipteki burjuva ruhban karşıtlığına geri dönüşü kesinlikle ilan etmez ve alt sınıfları toplumsal sömürüden kurtarmayı isteme hakkına sahip olmak için önce vicdanları dini dogmadan kurtarmak gerektiği şeklindeki anti-Marksist formülden esinlenen eski burjuva tipi bir ateizmle dine karşı çıkmaz.

Ancak parti, propagandasında, kendi dünya ve tarih teorisi ile her türlü aşkın, mistik, dini anlayış arasındaki temel antitezi vurgular ve herhangi bir okulun dini derneklerinin devrimci saflarına ait olmakla bağdaşmadığını ilan eder. Proleter rejim, devrimden sonra, her türlü dini derneği programatik olarak dışlayacak, bunun ancak siyasi özellikler taşıyabileceğine inanacak ve ekonomik bunalımın uç noktalarından kurtulan kitleler giderek daha fazla bilimsel bilgiye ve parti doktrinine özgü materyalist anlayışa yöneleceğinden, her türlü dini inancı aşamalı olarak ortadan kaldırmaya çalışacaktır.

Aynı siyasi ve teorik netleştirme kampanyası, dini anlayışlarla birlikte, "içkinci" nitelikte olanların, yani insan faaliyetinin kılavuzları olarak tamamen ideal bir faaliyet alanına yerleştirilmiş maddi olmayan güçleri ve değerleri sürdüren ve bugün kişiliğin ve insan onurunun yüce değerlerinin boş ve boş sözlerini kapsayan anlayışların eleştirilmesini hedeflemelidir. Teorik yozlaşmanın bir katsayısı olarak bu kavramlar, ötesinin anlaşılmaz bir dünyasını kabul ederek gerçek ilişkilerin somut bilgisini engelleyen aşkın kavramlardan bile daha tehlikeli olabilir; bu nedenle burjuva aydınlanması tipi kuşkuculuğa geri dönen herhangi bir ateizm, komünizm doktrinine doğru atılmış bir adım olarak görülmemelidir.

21) Proletarya partisi, tüm dünyada olduğu gibi İtalya’da da, modern dünyanın örgütlenme biçimleri olarak faşizm ve demokrasi arasındaki antitezin özgün değerlendirmesi için, temel tarihsel yapılanmasında kendisini diğer tüm siyasi hareketlerden ve daha da önemlisi günümüzün sözde siyasi partilerinden ayırmalıdır. Komünist hareket başlangıcında (yaklaşık 100 yıl önce), mevcut toplumsal koşullara karşı herhangi bir hareketi hızlandırmak için demokratik partilerle ittifakı kabul etmek zorundaydı ve edebilirdi, çünkü o zamanlar devrimci bir tarihsel görevleri vardı. Bugün bu görev çoktan sona ermiştir ve aynı partiler karşı-devrimci bir işleve sahiptir.

Komünizm, proletaryanın belirleyici mücadelelerdeki yenilgilerine rağmen, yine de bir hareket olarak ileriye doğru devasa adımlar atmıştır. Bugün onun belirleyici özelliği, kapitalizm emperyalistleştiğinden beri, Birinci Dünya Savaşı demokratların ve sosyal-demokratların karşı-devrimci işlevini ortaya çıkardığından beri, demokrasilerle geçici de olsa her türlü paralel eylem politikasını tarihsel olarak kırmış ve kınamış olmasıdır. Bu krizi takip eden durumda komünizm ya tarihten çekilecek, tedrici demokrasinin bataklıklarında yutulacak ya da tek başına hareket edecek ve mücadele edecektir.

Devrimci proletarya partisi, siyasi taktiklerinde, tüm dünyada olduğu gibi İtalya’da da, kendisini diğerlerinden ve her şeyden önce, diğer partilerin ve hareketlerin ortak hedeflerine geçici bir bağlılık olarak sunulan tüm sözde sızma ve atlatma hamlelerinin yenilgisinin boyutunu acımasızca ortaya çıkardığı için bugünün Moskova rejimine geri dönen sahte komünist partilerden ayırdığı ölçüde yeniden yükselecektir, Bu tür bir manevranın yalnızca düşmanı zayıflatmaya ve kandırmaya yaradığı, böylece belirli bir anda onlarla yapılan anlaşmaları ve ittifakları bozarak sınıf taarruzuna geçilebileceği gizlice ya da taraftarların yakın çevresinde vaat edilerek meşrulaştırılır. Böyle bir yöntemin, devrimci partinin parçalanmasına, işçi sınıfının kendi amaçları için mücadele edememesine, en iyi enerjilerinin sadece düşmanlarının yararına olan sonuçlar ve başarılar elde etmek için harcanmasına yol açabileceği kanıtlanmıştır.

Yüzyıl önceki "Manifesto "da olduğu gibi, komünistler ilkelerini ve amaçlarını gizlemeye tenezzül etmemekte ve amaçlarına ancak bugüne kadar var olan tüm toplumsal düzenlerin şiddet yoluyla yıkılmasıyla ulaşılabileceğini açıkça ilan etmektedirler.

Çağdaş dünya tarihi çerçevesinde, ulusal kurtuluş taleplerinin kısmen ve nihai olarak yaşatılması, feodalizmin geri kalmış adacıklarının ve tarihin benzer kalıntılarının tasfiyesi için demokratik burjuva gruplara tesadüfen bir işlev kalsaydı, burjuva krizinin daha ileri bir döngüsüne yol açmak için böyle bir görev daha kararlı ve kesin bir şekilde yerine getirilirdi, Komünist hareketin kendisine ait olmayan önermelere pasif ve feragatkar bir şekilde uyum sağlamasıyla değil, komünist proleterlerin solcu küçük burjuva grupların ve burjuva partilerinin iflah olmaz tembelliğine ve uyuşukluğuna karşı amansız bir şekilde saldırmasıyla.

Tüm dünyada tam bir geçerliliğe sahip olan bu direktiflerden hareketle, İtalya’da komünist bir hareket, tüm toplumsal çerçevelerin ve sınıfların ve partilerin tüm doktriner ve pratik yönelimlerinin çözüldüğü korkutucu durumda, durumun acımasızca netleştirilmesi için şiddetli bir çağrı anlamına gelmelidir. Faşistler ve anti-faşistler, monarşistler ve cumhuriyetçiler, liberaller ve sosyalistler, demokratlar ve Katolikler, her türlü teorik anlamdan yoksun tartışmalarda, aşağılık rekabetlerde, iğrenç manevralarda giderek kısırlaşan herkesi, aslında yansıttıkları ulusal ve yabancı sınıf çıkarlarının gerçek konumlarını inkar etmeye ve eğer şansları varsa tarihsel görevlerini yerine getirmeye zorlayacak acımasız bir meydan okumayla karşılaşmalıdırlar.

Tüm kolektif ve grupsal çıkarların dağılması ve parçalanması içinde, İtalya’da açıkça militan siyasi güçlerin yeni bir kristalizasyonu hala mümkünse, devrimci proleter partinin yeniden dirilişi yeni bir durumu belirleyebilecektir.

Nihai sınıf hedeflerini, parti totaliterliğini, kendisini diğerlerinden ayıran sınırların büyüklüğünü ilan eden tek hareket olacak olan bu hareket, siyasi pusulasını devrimci kuzey yönüne çevirdiğinde, tüm diğerleri gerçek yönlerini itiraf etmeye zorlanacaktır.

Siyasi mücadele kendisini retorik ve demagojik maskelerin etkisinden kurtarabilecek, tarihinde İtalyan egemen sınıfını etkileyen politikacıların ticari profesyonelliğinin enfeksiyonundan kurtulabilecektir.

Eğer bu patolojik çözülme faşist dönemde akut olarak kınandıysa, bugün proleter kitleler bu süreci kimsenin durduramadığını ya da tersine çeviremediğini, demokrasi şarlatanlarının övünülen profilaksisine rağmen amansızca devam ettiğini her geçen gün daha fazla fark etmekte ve bu sürecin ancak devrimin radikal ameliyatıyla kapanacağını hissetmektedir.