Κάθε μέρα η παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση καταγράφει νέα αρνητικά ρεκόρ για την καπιταλιστική οικονομία. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών βάζουν τα δυνατά τους για να βοηθήσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αποφύγουν τη χρεοκοπία και να αυξήσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Τα φερέφωνα του συστήματος μάς λένε διαρκώς να τους δείξουμε εμπιστοσύνη και ότι αυτό δεν είναι το τέλος του καπιταλισμού. Όχι, δεν είναι το τέλος του καπιταλισμού, αλλά η επιθανάτια αγωνία του, η οποία θα τερματιστεί μονάχα με την κομμουνιστική επανάσταση.

Η αστική προπαγάνδα θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η κρίση προκλήθηκε από τις κακές ενέργειες μερικών αδίστακτων καπιταλιστών ή λόγω της έλλειψης μηχανισμών χρηματοπιστωτικού ελέγχου. Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση εξαιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων, όπως έχει προβλέψει ο μαρξισμός. Η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους είναι αυτή που ωθεί τεράστιες μάζες κεφαλαίου να αποσύρονται από την παραγωγή εμπορευμάτων και να χρησιμοποιούνται για κερδοσκοπικές κομπίνες. Η κρίση υπερπαραγωγής είναι αυτή που οδηγεί σε παράλυση τη βιομηχανία και το εμπόριο. Πίσω από την κρίση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου καραδοκεί η γενική κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας, η ύφεση και ο πληθωρισμός.

Αν η αστική τάξη, μικρή ή μεγάλη, θρηνεί για την απώλεια των κεφαλαίων της, το προλεταριάτο, όπως πάντα, δεν έχει τίποτε να χάσει παρά μονάχα τις αλυσίδες του και έχει να κερδίσει έναν κόσμο ολόκληρο. Αντιμέτωπο με τις απολύσεις, την επιμήκυνση του ωραρίου κα την εκμετάλλευση, την μείωση των μισθών, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας κτλ. δεν έχει άλλη διέξοδο από το να εξεγερθεί ενάντια στην κατάστασή του και να κραυγάσει: Ζήτω ο κομμουνισμός!

Ο καπιταλισμός υποσχέθηκε ευημερία, ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία και αυτό που έχει σκορπίσει σε ολόκληρο τον κόσμο είναι η πείνα, ο πόλεμος, οι αδικίες, σκληρές δικτατορίες κατά του προλεταριάτου, παρ' όλο που μερικές φορές φοράει τη μάσκα της δημοκρατίας ή του κάλπικου σοσιαλισμού, όπως στη Ρωσία, στην Κίνα ή στην Κούβα. Η σημερινή οικονομική αναταραχή, που έχει ήδη επιφέρει επιδείνωση των συνθηκών ζωής του προλεταριάτου σε όλες τις χώρες, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να τις χειροτερέψει περισσότερο.

Το κεφάλαιο έχει αποδείξει σε ολόκληρη την ιστορία του τι κάνει για να βγει από τις κρίσεις του: με νέους πολέμους που καταστρέφουν τη βιομηχανία, τις υποδομές και τις αγορές και ανοίγουν το δρόμο για μια νέα διαίρεση του κόσμου ανάμεσα στους νέους ιμπεριαλισμούςη με έναν παγκόσμιο πόλεμο, όπως παγκόσμια είναι και η κρίση του. Το κεφάλαιο θα αναζητήσει τον τρόπο για να οδηγήσει το προλεταριάτο όλων των χωρών στον πόλεμοη να το οδηγήσει σαν ένα κοπάδι προβάτων προς μια νέα ιμπεριαλιστική σφαγή φοβερότερη από το 1914  και το 1939, αν η εργατική τάξη δεν του αντιταχθεί με τη διεθνή και επαναστατική της δύναμη.

Το καπιταλιστικό σύστημα δεν καταστρέφεται από μόνο του, αλλά πρέπει να καταστραφεί σε ολόκληρο τον κόσμο από μια κοινωνική επανάσταση, μια επανάσταση της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική τάξη και τους μεγάλους γαιοκτήμονες, όπως στην Κομμούνα του Παρισιού το 1871 και στη Ρωσία το 1917.

Αυτή τη στιγμή οι πιο συνειδητοί και μαχητικοί εργάτες πρέπει να αγωνιστούν ενάντια σε όλα αυτά. Πρέπει να αντιταχθούν στην κατάχρηση εξουσίας της αστικής τάξης και των πολιτικών και συνδικαλιστικών της υπαλλήλων και να επιδοθούν στο έργο της ανασύστασης ταξικών συνδικάτων για την οργάνωση των εργατών για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας τους και γενικότερα ως τάξη. Είναι απαραίτητο να ξεπεράσουμε τις διαιρέσεις  αυτής της φρικτής αστικής κοινωνίας ανάμεσα στους εργάτες στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, νέους και ηλικιωμένους, προσωρινούς και «μόνιμους», ντόπιους και μετανάστες κτλ. Ο ρατσισμός είναι σήμερα το καλύτερο αντίδοτο κατά της ταξικής πάλης και αντίστροφα.

Σε αυτόν τον πραγματικό και κατ' εξοχήν κοινωνικό πόλεμο, η εργατική τάξη θα διαπιστώσει ότι ο οικονομικός αγώνας δεν είναι αρκετός. Το προλεταριάτο προκειμένου να υπερασπίσει την ίδια την επιβίωσή του θα πρέπει να γκρεμίσει αυτό το σύστημα της πείνας και του πολέμου. Το πιο μαχητικό τμήμα της εργατικής τάξης, απελευθερωμένο από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και κάθε είδους ρεφορμισμό, θα έρθει για να συναντήσει το πραγματικό και παλιό της κόμμα, μέσα στο οποίο θα δει και θα καταλάβει την κοινωνική πραγματικότητα και να στρατευθεί για την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση.