Από την 1η Νοεμβρίου του 2011, δηλαδή για περισσότερο από 60 ημέρες, οι εργαζόμενοι του εργοστασίου «Ελληνική Χαλυβουργία», το οποίο βρίσκεται στη βιομηχανική περιοχή του Ασπροπύργου, κοντά στην Αθήνα, βρίσκονται σε απεργία. Παρά το γεγονός ότι περιορίζεται σε ένα εργοστάσιο, αυτή η απεργία είναι ένα από τα σημαντικότερα επεισόδια της ταξικής πάλης τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα, αν αποδειχθεί νικηφόρος, θα μπορούσε να βάλει φραγμό στη σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας που το κεφάλαιο και το αστικό κράτος θέλουν να επιβάλουν σε ολόκληρη στην εργατική τάξη, εκμεταλλευόμενοι τη σοβαρή κρίση που έχει χτυπήσει την οικονομία σε διεθνές επίπεδο.

Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, ένας Έλληνας Μαρτζιόνε, ανακοίνωσε ξαφνικά στους εργαζόμενους τη μείωση της εργάσιμης ημέρας από οκτώ σε πέντε ημέρες και την καθιέρωση της εκ περιτροπής απασχόλησης, με πέντε ώρες εργασίας κάθε μέρα, δηλαδή 25 αντί για 40 ώρες την εβδομάδα, και φυσικά τη μείωση του μισθού κατά 40%.

Στις 31 Οκτωβρίου του 2011 απολύθηκαν 30 και άλλοι 180 απειλήθηκαν με απόλυση. Η γενική συνέλευση των εργατών αποφάσισε αμέσως να κηρύξει απεργία επ’ αόριστον μέχρι την ανάκληση των απολύσεων και γενικά την ανάκληση όλων των αποφάσεων της εργοδοσίας.

Οι χαλυβουργοί ορθά ζήτησαν την αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων και στις 13ης Δεκεμβρίου έγινε 24ωρη γενική απεργία στο Θριάσιο Πεδίο (μια μεγάλη βιομηχανική περιοχή του Πειραιά). Κατά τη διάρκεια της απεργίας έγινε μεγάλη συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο, στην οποία συμμετείχαν εργαζόμενοι από άλλα εργοστάσια και κλάδους.

Οι απεργοί έχουν συναντηθεί, επίσης, τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού Alter στην Αθήνα, που ήταν ήδη σε απεργία. Εκατοντάδες εργαζόμενοι την περιοχή κάθε μέρα φέρνουν τρόφιμα, φάρμακα και χρήματα για τους απεργούς. Ξέρουν ότι αυτή η απεργία θα πρέπει να κερδίσει, γιατί αλλιώς θα είναι μια ήττα για όλους. Ένας χαλυβουργός ορθά παρατήρησε: «αν ο δικός μου μισθός μειωθεί στα 800 με 500 ευρώ, ένας υπάλληλος ενός καταστήματος ή ενός σούπερ μάρκετ μπορεί να απαιτήσει αξιοπρεπή μισθό;». Ο εργοδότης του τού λέει ότι οι εργάτες σιδήρου και χάλυβα, οι οποίοι εργάζονται σε συνθήκες πολύ χειρότερες, κερδίζοντας 500 ευρώ και έτσι ίδιος πρέπει να είναι ευτυχής αν κερδίσει 400!».

Η Ελληνική Χαλυβουργία είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες χάλυβα στην Ελλάδα. Η εταιρεία έχει άλλα δύο εργοστάσια στο Βόλο. Η παραγωγή του εργοστασίου πηγαίνει καλά και μόνο τα τελευταία δύο χρόνια έχει αυξηθεί από 196.000 σε 266.000 τόνους χάλυβα και το περασμένο καλοκαίρι οι εργάτες δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια διακοπών, λόγω φόρτου εργασιών. Αλλά το αφεντικό ήθελε να χρησιμοποιήσει την οικονομική κρίση ως πρόσχημα για την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τη μείωση των μισθών. Αυτή η εργοδοτική συμπεριφορά δεν είναι μεμονωμένη, αλλά μάλλον εξαπλώνεται σε πολλούς χώρους εργασίας όπου οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών και η αύξηση των ωρών εργασίας επιβάλλονται υπό τον εκβιασμό του κλεισίματος του εργοστασίου. Η νέα νομοθεσία που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου περιόρισε το πεδίο εφαρμογής της εθνικής συλλογικής εργασίας και άνοιξε τον δρόμο για τις κλαδικές συμβάσεις. Κατά συνέπεια, σε πολλούς χώρους εργασίας οι εργοδότες έχουν βρει ένα «συνδικάτο» του χεριού τους για να υπογράψει μια νέα σύβαση εργασίας κάτω από τους όρους της γενικής συλλογικής σύμβασης. Αυτή η απεργία θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία για μια γενική κινητοποίηση των εργαζομένων στην εν λόγω περιοχή όπου υπάρχουν σημαντικές βιομηχανίες χάλυβα (Χαλυβουργική) και διυλιστήρια πετρελαίου (Ελληνικά Πετρέλαια), αλλά η πλειοψηφία των ηγετών των εργατικών συνδικάτων σε αυτές τις βιομηχανίες δεν θέλουν νακινητοποιήσουν τους εργαζόμενους.

Το επεισόδιο αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι οι εργάτες στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες βιομηχανικές χώρες, να δημιουργήσουν και πάλι ταξικά συνδικάτα ως απαραίτητο εργαλείο για την επέκταση και τη στήριξη των επιμέρους αγώνων και για τη μετατροπή τους σε μια πολύ μεγαλύτερη κινητοποίηση. Οι χαλυβουργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όντες ισχυροί με την υποστήριξη των ταξικών τους συναδέλφων, δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν, παρά την απόλυση άλλων 16 και τη σταθερή άρνηση του εργοδότη να πάρει πίσω τις αποφάσεις του, και είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα, αλλά θα μπορέσουν να κερδίσουν μονάχα αν καταφέρουν η απεργία να επεκταθεί πέρα από το εργοστάσιο. Αυτό δεν θα είναι εύκολο γιατί θα βρουν εναντίον τους εργοδότες αλλά και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα οπορτουνιστικά κόμματα, που είναι συνυφασμένα με το αστικό κράτος.

Εμείς, οι κομμουνιστές, ελπίζουμε ότι αυτός ο σταθερός και θαρραλέος αγώνας όχι μόνο καταλήξει σε νίκη σε νίκη αλλά και στην πλήρη αποκάλυψη της προδοσίας των συνδικάτων και να ανοίξει το δρόμο για την αναγέννηση μιας αληθινής ταξικής συνδικαλιστική συνομοσπονδία που μπορεί να οργανώσει με συγκεντρωτικό τρόπο τον αγώνα εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των βιοτικών και εργασιακών συνθηκών.