Το γεγονός ότι μια μάζα προλετάριων και ημι-προλετάριων βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια, την ανεργία και τον πόλεμο δεν είναι μια περίπτωση εξαίρεσης αλλά αποτελεί την πολλοστή επιβεβαίωση της αληθινής φύσης που είναι συνυφασμένο, σήμερα και ανέκαθεν, το σύστημα, ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος.

Ο καπιταλισμός έχει πλέον υλοποιήσει την παγκόσμια αγορά αγαθών και κεφαλαίου, κατά συνέπεια δεν μπορεί να αποφύγει την εμπορευματοποιημένη εργατική δύναμη. Το γεγονός ότι πλήθη ανθρώπων στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά διασχίζουν τα σύνορα κρατών και εθνών σε Βορρά/ Νότο και Ανατολή/ Δύση, ακόμα και χρησιμοποιώντας επώδυνα μέσα, αποτελεί εξέλιξη: αποδεικνύει τον διεθνή χαρακτήρα της εργατικής τάξης, μιας παγκόσμιας τάξης εκμεταλλευομένων.

Οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Ιστορικά, ο καπιταλισμός έχει μετατρέψει το προλεταριάτο όλων των ηπείρων σε μια τάξη μεταναστών. Ξεριζωμένοι από μια πατρίδα στην οποία δεν είχαν τίποτα να χάσουν οι φτωχοί, είτε μισθωτοί ή μικροί παραγωγοί, θα βρεθούν στο ίδιο καθεστώς στη Δύση ως σύγχρονοι προλετάριοι, ως κάποιοι που δεν έχουν τίποτα ωστόσο έχουν έναν κόσμο να κερδίσουν με την καταστροφή του πιο σύγχρονου, συγκεντρωμένου και σε φάση αποσύνθεσης καπιταλισμού. Η ιστορία και η επανάσταση ταξιδεύουν συχνά με τα πόδια.

Οι σύγχρονοι πόλεμοι – στους οποίους κάθε κράτος και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση της ενόψει του επικείμενου τρίτου παγκόσμιου μακελειού – επιταχύνουν και κάνουν ανεξέλεγκτη την επικών διαστάσεων μετανάστευση.

Στη Δύση, η λεγόμενη κοινή γνώμη – που τελεί υπό την επήρεια της αποχαύνωσης και της κακοποίησης από την κοινωνία του κεφαλαίου – χειραγωγείται με πολύ έξυπνο τρόπο προκειμένου να δημιουργηθούν ακραία συναισθήματα. Από τη μια πλευρά καλλιεργούνται συναισθήματα γενικευμένου ανθρωπισμού, πολιτικού ή θρησκευτικού, και από την άλλη ο ρατσισμός και ο εθνικισμός: τόσο η αστική δεξιά όσο και η αστική αριστερά φοβούνται και είναι εχθρικές απέναντι στην πιθανή αναβίωση μιας πραγματικής, οργανωμένης και αποτελεσματικής ταξικής αλληλεγγύης.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού, η οποία πηγάζει και έχει επίκεντρο τις πλούσιες χώρες, είναι μια μη αναστρέψιμη κρίση υπερπαραγωγής και πρόκειται να επιδεινωθεί. Ο μοναδικός πλούτος που έχει το κεφάλαιο είναι η διαθεσιμότητα των εμπλεκόμενων προλετάριων. Και γι’ αυτόν το λόγο η τάξη των αφεντικών είναι αποφασισμένη να αντικαταστήσει τον βιομηχανικό εφεδρικό στρατό με αυτούς τους μετανάστες προλετάριους.

Η επιτυχία της αστικής τάξης να αυξήσει την εκμετάλλευση του προλεταριάτου, τον εργάσιμο χρόνο, την ένταση της εργασίας και να μειώσει τους μισθούς προκειμένου να διατηρήσει το οικονομικό σύστημα και τα ευτελή προνόμιά της εξαρτάται από τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων. Εκείνο που αποδυναμώνει την εργατική τάξη δεν είναι ο «ανταγωνισμός» από τους ταξικούς αδερφούς μετανάστες, αλλά η υποταγή σε ψευτοκόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις που στην πραγματικότητα εξαγοράζονται από την αστική τάξη. Οι μισθοί δεν ρυθμίζονται με άλλο τρόπο παρά μονάχα από την αποφασιστική πάλη μεταξύ των τάξεων, και ο αριθμητικός παράγοντας αποτελεί παράγοντα ισχύος και όχι αδυναμίας.

Για να μπορέσει να επιτύχει τους στόχους της η αστική τάξη, με τα αμέτρητα φερέφωνά της, στρέφει τους εγχώριους προλετάριους κατά των αλλοδαπών. Ο ρατσισμός δεν αποτελεί μια «προκατάληψη» από την οποία η σημερινή κοινωνία θα μπορέσει να θεραπεύσει τον εαυτό της, αλλά ένα όπλο των αφεντικών για να διαιρέσει τους εργαζόμενους, ανάλογο με το όπλο του εθνικισμού. Η καταπολέμηση του ρατσισμού στο όνομα του «ανθρωπισμού» είναι περιττή και επιζήμια στο βαθμό που συμφωνεί με την υλική βάση του ρατσισμού δηλαδή τη διαίρεση ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και σε θύματα εκμετάλλευσης.

Η μόνη πραγματική πάλη κατά του ρατσισμού είναι η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ υπέρ της υπεράσπισης των μισθών, ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην αντίθεση ανάμεσα στους παλιούς εργαζόμενους με «κατοχυρωμένα» δικαιώματα και στους νέους εργαζόμενους που στερούνται οποιασδήποτε προστασίας, κατά των παράνομων προσλήψεων στην ύπαιθρο και στα εργοστάσια, ενάντια στη χρησιμοποίηση των συνεταιρισμών για την υπόθαλψη της εκμετάλλευσης, η ταξική πάλη υπέρ της γενικευμένης μείωσης των ωρών εργασίας και της μισθολογικής ισοτιμίας.

Μόνο η ταξική πάλη ενάντια στην «φυλή» των αστών ενώνει και ενοποιεί τους εργαζόμενους πέρα από εθνότητες, εθνικότητες και θρησκείες, τους κάνει να αισθάνονται αδέλφια και τους οδηγεί αναπόφευκτα στον δρόμο ενάντια στον καπιταλισμό και την υπέρβασή του.

Μόνο με τον κομμουνισμό θριαμβευτή σε όλον τον κόσμο το πρόβλημα θα μπορέσει να επιλυθεί και θα μπορέσει να επιτευχθεί μια πιο αρμονική κατανομή των ανθρώπων πάνω στη γη που θα βασίζεται όχι στην ανάγκη ή τον τρόμο αλλά σε μια καλύτερη ανάπτυξη του ανθρώπου, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ !