Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα που οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο ξεπερνώντας κάθε φράγμα έθνους, φυλής και θρησκείας, επιβεβαιώνουν εκ νέου το γεγονός ότι ανήκουν στην ίδια τάξη, ότι τους ενώνουν κοινά συμφέροντα και διεξάγουν κοινή πάλη για να απελευθερωθούν από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια.

Η Πρωτομαγιά του 2015 βρίσκει το προλεταριάτο σε όλο τον κόσμο σε μια κατάσταση που επί σειρά ετών επιδεινώνεται εξαιτίας της κρίσης που έχει πλήξει τον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Η αστική προπαγάνδα είναι πρόθυμη να διογκώσει τα μικρά σημάδια ανάκαμψης της βιομηχανικής παραγωγής που διαφαίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανακοινώνει το τέλος της κρίσης. Αντιθέτως, στην πραγματικότητα αυτή είναι μόνο η αρχή· η κρίση διευρύνεται, βαθαίνει και τώρα πλήττει την Κίνα. Όλα τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία, την Κίνα και την Ευρώπη με στόχο την «επανεκκίνηση» της παραγωγής θα οδηγήσουν σε μια νέα χρηματοπιστωτική φούσκα που θα σκάσει σε μερικούς μήνες και η οποία θα είναι πολύ πιο σοβαρή από ό,τι ήταν το 2008, όταν έγινε φανερή η κωματώδης κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οξύτατη κρίση υπερπαραγωγής.

Αυτή η κρίση, την οποία είχε προβλέψει ο επαναστατικός μαρξισμός ως αναπόφευκτη συνέπεια των ενδογενών αντιφάσεων που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, έχει ήδη οδηγήσει στην ανεργία δεκάδες εκατομμύρια προλετάριους σε όλο τον κόσμο, έχει μειώσει τους μισθούς και είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας». Και ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων θα συνεχίσει να επιδεινώνεται αν η εργατική τάξη αποδειχθεί ανεπαρκής να αποτρέψει την επίθεση που δέχεται, αν δεν κινητοποιηθεί η ίδια οργανώνοντας την ταξική της πάλη.

Επιπλέον, η οικονομική κρίση έχει αυξήσει την αντιπαλότητα μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών, μεγάλων και μικρών, τα οποία ανταγωνίζονται αφενός για την κατάκτηση νέων αγορών όπου θα μπορούν να πωλήσουν το πλεόνασμα της παραγωγής τους, αφετέρου για τον έλεγχο περιοχών πλούσιων σε πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, καθώς επίσης για τον στρατηγικό έλεγχο περιοχών εν όψει του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ο πόλεμος για τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών, που διεξάγεται από «τρομοκράτες» που χρηματοδοτούνται από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει καταστρέψει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και ειδικότερα το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, αναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το θάνατο. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των παλαιών και των νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εξαπλώνεται στην Αφρική.

Στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, ο πόλεμος κάνει πάλι την εμφάνισή του. Πριν από μερικά χρόνια η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε υπό το πρόσχημα των θρησκευτικών και εθνικών διαχωρισμών. Σήμερα, η αστάθεια του ουκρανικού κράτους επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να διαμεσολαβήσουν μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας προκαλώντας αιματηρές συγκρούσεις που για μια ακόμη φορά επιδιώκουν να διαιρέσουν και να εκμεταλλευτούν το προλεταριάτο προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των διαφόρων αστικών κρατών. Στην Άπω Ανατολή η αστική και καπιταλιστική Κίνα επιδίδεται σε μια κούρσα εξοπλισμών, λόγω της οικονομικής της ισχύος, με στόχο να αποκτήσει τον έλεγχο στην περιοχή, καταστρέφοντας τις ισορροπίες που είχαν εγκαθιδρυθεί στα τέλη του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Προκαλεί συγκρούσεις με τα γειτονικά της κράτη όπως την Ταϊβάν, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, τη Νότια Κορέα και το Βιετνάμ και βρίσκεται σε ανοικτή αντιπαράθεση με την Αμερική που δεσπόζει στις γύρω θάλασσες με τους πυρηνικούς στόλους της.

Οι αστικοί μύθοι που έκαναν λόγο περί δήθεν προοδευτικού αφοπλισμού και ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των κρατών και έχουν επιβιώσει μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους που σκόρπισαν το θάνατο, διαψεύδονται από τη συνεχή αύξηση των εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, καθώς και από τις ολοένα και πιο βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μεγαθηρίων παρόλο που οι εχθροπραξίες σήμερα διεξάγονται δια αντιπροσώπων μεταξύ παράτυπων μισθοφορικών δυνάμεων, όπως στην περίπτωση των παραστρατιωτικών ομάδων του Ισλαμικού Κράτους.

Τα μικρά κράτη είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα αυτής της εξουσιαστικής πολιτικής. Ωστόσο, το προλεταριάτο των χωρών αυτών, αλλά και διεθνώς, δεν θα πρέπει να εμπλακεί στην υπόθεση υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, όπως επιχειρεί για παράδειγμα να κάνει η «αριστερή» ελληνική κυβέρνηση, υποδαυλίζοντας τον πατριωτισμό και την αντίσταση στην οικονομική επιθετικότητα της Γερμανίας, ή όπως η τσαβιστική κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει στη Βενεζουέλα κατά του ιμπεριαλισμού των Ηνωμένων Πολιτειών. Από την άλλη μεριά, στην περίπτωση που διεξάγεται ήδη πόλεμος, το προλεταριάτο δεν θα πρέπει να θεωρεί ότι πρέπει να πάρει το μέρος του ενός ή του άλλου αστικού μετώπου, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στην Παλαιστίνη, όπου η μόνη επαναστατική προοπτική είναι αυτή που τάσσεται υπέρ ενός ενιαίου κράτους της εργατικής τάξης ενάντια τόσο της ισραηλινής αστικής τάξης όσο και της αραβικής που επί δεκαετίες χρησιμοποιούν τους προλετάριους ως κρέας για τα κανόνια, κυρίως τους Παλαιστίνιους.

Η εργατική τάξη θα μπορέσει να αποκρούσει αποτελεσματικά αυτές τις οπορτουνιστικές επιρροές και τις διεφθαρμένες ιδεολογίες του ταξικού της εχθρού μόνο αν έχει το δικό της κόμμα που θα βασίζεται σε μια γερή θεωρία, σε μια ολοκληρωμένη κοσμοθεώρηση, την οποία ονομάζουμε μαρξισμό. Μόνο τότε θα είναι μια τάξη που θα μπορεί να αγωνιστεί για τα δικά της συμφέροντα. Αυτό το κόμμα είναι το επαναστατικό και διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο από τότε που δημιουργήθηκε έχει απορρίψει κάθε ψεύτικη αρχή προερχόμενη από την αστική τάξη - και πρώτα απ’ όλα τη δημοκρατική αρχή - γνωρίζοντας ότι η ατμομηχανή της ιστορίας δεν είναι οι απόψεις αλλά ο συσχετισμός δυνάμεων της ταξικής πάλης.

Η αστική τάξη δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει τα άθλια προνόμιά της παρά μονάχα στην περίπτωση που αναγκαστεί να το πράξει. Προτιμά τον πόλεμο· γι’ αυτό είναι στα χέρια του παγκόσμιου προλεταριάτου να αναλάβει την πρόκληση. Και θα το κάνει αφενός με τη συμμετοχή του στον οικονομικό πόλεμο για την υπεράσπιση των μισθών, μέσω της οργάνωσής του σε πραγματικά ταξικά συνδικάτα ενάντια στον οικονομικό πόλεμο της αστικής τάξης για την υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων και αφετέρου με τη συμμετοχή του στον επαναστατικό ταξικό πόλεμο ενάντια στους πολέμους που διεξάγονται μεταξύ των αστικών εθνικών κρατών, καθοδηγούμενο από το δικό του κόμμα, ενιαίο και πειθαρχημένο, δηλαδή το διεθνές κομμουνιστικό κόμμα.

Δεν ξέρουμε για πόσο θα διαρκέσουν οι επιθανάτιοι ρόγχοι του καπιταλιστικού κτήνους· Αυτό που γνωρίζουμε και που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα διδάγματα του προηγούμενου αιώνα, είναι ότι τα όργανα της επανάστασης – δηλαδή το Κόμμα και τα συνδικάτα – πρέπει να έχουν προετοιμαστεί εγκαίρως πολύ πριν από το ξέσπασμα της επαναστατικής κρίσης, προκειμένου να μπορέσουν να αναγνωριστούν και να χρησιμοποιηθούν από την τάξη. Η εργασία που αποσκοπεί στον σχηματισμό των πολιτικών και αμυντικών οργάνων της εργατικής τάξης σήμερα, υπό συνθήκες αντεπαναστατικές, είναι ήδη κομμουνισμός, είναι ήδη επανάσταση.

Το κόμμα υπάρχει ήδη σε εμβρυακή μορφή και πρόκειται για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα.