Οι ταξικά διαιρεμένες κοινωνίες - η δουλεία, η φεουδαρχία, ο καπιταλισμός, που διαδέχονται την πολύ μεγαλύτεη ιστορική καμπύλη του πρωτόγονου κομμουνισμού - ήταν ένα αναπόφευκτο πέρασμα στην ανθρώπινη ιστορία που, ενώ επέτρεψε την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αφαίρεσε επίσης και προσωρινά αδρανοποίησε το κοινωνικό ένστικτο των ανθρώπων να ενωθούν και να εργαστούν από κοινού, για να εξασφαλίσουν την ευτυχή διαιώνιση και τη βελτίωση του ανθρώπινου είδους.

Οι γυναίκες, οι οποίες είχαν την υψηλότερη εκτίμηση στις προ-ταξικές κομμουνιστικές κοινωνίες, έχουν υποδουλωθεί στην πατριαρχική τάξη που εγκαθιδρύθηκε με την ανάπτυξη της ατομικής ιδιοκτησίας, της οικογένειας και του κράτους.

Ενώ η ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, με τον καπιταλισμό, βελτίωσε εν μέρει την κατάσταση των γυναικών, δεν επιτρέπει τη χειραφέτησή τους από την πατριαρχία, καθώς αυτή είναι γερά δεμένη με την ατομική ιδιοκτησία: όσο υπάρχει κληρονομιά προς μεταβίβαση ή αγορά για την εργατική δύναμη, η πατριαρχία δεν μπορεί να εξαλειφθεί.

Όταν τα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής άρχισαν να περιστρέφονται, η προλετάρια γυναίκα, η οποία είχε συνθλιβεί για αιώνες στις αρχαίες κοινωνίες, έλαβε την ψευδή χειραφέτηση της μισθωτής εργασίας, δηλαδή την προσθήκη δύο συνθηκών εκμετάλλευσης: της γυναίκας, μέσο οικιακής εργασία, και της προλετάριας.

Η χειραφέτηση της γυναίκας συμπίπτει εν μέρει με το αποτέλεσμα της αστικής επανάστασης, τη μισθωτή εργασία και τα ίσα πολιτικά δικαιώματα, και με τα αιτήματα της προλεταριακής τάξης, όπως την μείωση της διάρκειας της εργάσιμης ημέρας. Παραμένει όμως ατελής χωρίς την κατάργηση της οικιακής εργασίας, μετατρέποντάς την σε δωρεάν δημόσια υπηρεσία - κέτερινγκ και κοινά πλυντήρια - και χωρίς την μητρότητα να εκτιμάται ως πρωταρχική λειτουργία της ανθροπώτητας - απαλλαγή από την εργασία, βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, καθώς επίσης και πλήρη αναπαραγωγικά δικαιώματα.

Ο αγώνας για αυτούς τους στόχους ξεκινάει μαζί με αυτόν της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση - για ισχυρές αυξήσεις μισθών, ενάντια στις απολύσεις, για ολάκερους μισθούς των ανέργων, για μείωση της εργάσιμης ημέρας και του εργασιακού βίου (μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης) - και ολοκληρώνεται μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού, γιατί η ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων είναι ασύμβατη με το νόμο του κέρδους!

Για χάρη του κέρδους - το οποίο ονομάζουν "καλό της χώρας" ή "καλό του έθνους", ανάλογα με το αν είναι αριστεροί ή δεξιοί αστοί πολιτικοί - ο καπιταλισμός απειλεί πλέον την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Ενώ ήδη αμέτρητοι εργάτες πεθαίνουν καθημερινά στη δουλειά, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ωριμάζει παγκοσμίως, όπου προλετάριοι στέλνονται να σφαχτούν πίσω από εθνικές σημαίες για τα συμφέροντα των αντίστοιχων αστικών τους τάξεων.

Ενώ η εμφάνιση της γεωργίας, που ήταν η οικονομική βάση της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, της οικογένειας και της επιβεβαίωσης της πατριαρχίας, σηματοδότησε το τέλος του πρωτόγονου κομμουνισμού, η ανάπτυξη της βιομηχανίας που έφερε ο καπιταλισμός, με τη συντριπτική ιστορική της πρόοδο, καθιστά και πάλι δυνατό τον σύγχρονο κομμουνισμό: η κοινωνία διαθέτει πλέον όλα τα υλικά μέσα για την πραγματική ευημερία όλων των μελών της, αλλά εμποδίζεται να παράγει για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, επειδή υπόκειται στους οικονομικούς νόμους του Κεφαλαίου, οι οποίοι υπερασπίζονται από τον αστικό κρατικό και πολιτικό μηχανισμό.

Μόνο η διεθνής επανάσταση της εργατικής τάξης, οργανωμένη σε ισχυρά ταξικά συνδικάτα και με επικεφαλής το αυθεντικό κομμουνιστικό κόμμα, μπορεί να ανατρέψει τα αστικά πολιτικά καθεστώτα που εμποδίζουν αυτή την ιστορική μετάβαση, που κρατούν την ανθρωπότητα αλυσοδεμένη στην ανιστορική γαλέρα μιας κοινωνίας διαλυμένης από τον ατομικό και οικογενειακό εγωισμό, από το εθνικό, ξενοφοβικό και θρησκευτικό μίσος, του οποίου η καταπίεση των γυναικών είναι ο πυλώνας και το αναγκαίο προϊόν.

Μόνο στην κοινωνία που θα απελευθερωθεί από την τελευταία δουλεία, αυτή της μισθωτής εργασίας, θα ξεπεραστεί η πατριαρχία, θα δοθεί επιτέλους το τελικό χτύπημα στην ήδη θνησιγενή οικογένεια που βασίζεται στον μονογαμικό γάμο, η γυναίκα θα επιστρέψει στο κέντρο της κοινωνικής σκέψης και η ανθρωπότητα θα συμφιλιωθεί με το φυσικό της ένστικτο να ζει κοινωνικά, με το αναγκαίο όραμα του κομμουνισμού.