Στις 28 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία σε όλη την Ελλάδα, με αφορμή τη δεύτερη επέτειο της σιδηροδρομικής σφαγής στα Τέμπη, όταν σε μετωπική σύγκρουση επιβατικής αμαξοστοιχίας με εμπορευματικό τρένο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι που επέστρεφαν στο σπίτι τους μετά από ολιγοήμερες διακοπές.

Με αφορμή την απεργία, πραγματοποιήθηκαν τεράστιες διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, κινητοποιώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μιλάμε για ενάμισι εκατομμύριο συμμετέχοντες σε ολόκληρη την Ελλάδα, ένα έθνος 11 εκατομμυρίων κατοίκων!

Αυτή η τεράστια συμμετοχή οφειλόταν σε διάφορους λόγους. Σίγουρα υπάρχει η οργή για όσα συνέβησαν στα Τέμπη, μια προαναγγελθείσα σφαγή, που προκλήθηκε από την έλλειψη του στοιχειώδους εξοπλισμού ασφαλείας και τις όλο και πιο επαχθείς συνθήκες εργασίας για ένα προσωπικό που πλέον έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Παρά τις καταγγελίες των συνδικάτων, η ιδιωτική εταιρεία που διαχειρίζεται τους σιδηροδρόμους, μια ιταλική εταιρεία με την επωνυμία Hellenic Train, συνέχισε απτόητη την πολιτική της να επιδιώκει το μέγιστο δυνατό κέρδος, κάνοντας οικονομία στην ασφάλεια. Μια πολιτική που ακολουθείται και στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Η οργή κατά της κυβέρνησης μεγαλώνει, γιατί γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι εμποδίζει την αναζήτηση ευθυνών, οι οποίες είναι ίσως πολύ σοβαρότερες από αυτές που φάνηκαν ήδη από τις πρώτες μέρες μετά τη σφαγή. Οι συγγενείς των θυμάτων έχουν επισημάνει ότι η κυβέρνηση και η Hellenic Train συνεργάζονται για να αποκρύψουν την πραγματική αιτία της πυρκαγιάς. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ότι η τεράστια πυρκαγιά που ακολούθησε τη σύγκρουση προκλήθηκε από την παρουσία αδήλωτων εκρηκτικών ουσιών στο εμπορευματικό τρένο, πιθανόν ξυλόλιο. Το ξυλόλιο και παρόμοιες ουσίες είναι πολύ φθηνότερες από τη βενζίνη και χρησιμοποιούνται για τη νοθεία καυσίμων, μια επικερδής επιχείρηση για τις μαφιόζικες οργανώσεις που συνεργάζονται με τον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο.

Αλλά δεν είναι μόνο η οργή για τη σφαγή και την έλλειψη δικαιοσύνης που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στους δρόμους. Η γενική απεργία θεωρήθηκε ως μια ευκαιρία για τους εργάτες να εκφράσουν τη θέλησή τους να αγωνιστούν ενάντια στα αφεντικά και το κράτος, ενάντια στους χαμηλούς μισθούς, στις επισφαλείς και ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, στις πολύ χαμηλές συντάξεις, σε ένα σύστημα υγείας που δεν λειτουργεί και τους αναγκάζει να ζουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Πρότυπο αντιπρολεταριακής δημοκρατίας

Η Ελλάδα είναι το «πρότυπο» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι η χώρα αναφοράς τους, αρκετά μικρή για να χρησιμοποιηθεί ως «εργαστηριακό δείγμα». Κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, τα αφεντικά εφάρμοσαν αδίστακτα τον εκβιασμό μεταξύ της αποδοχής μιας θέσης εργασίας υπό εξαιρετικά εκμεταλλευτικές συνθήκες ή της παραμονής στην ανεργία. Και αυτό δεν έχει αλλάξει μετά το τέλος της κρίσης των εθνικών λογαριασμών. Στην Ελλάδα, οι νέοι προλετάριοι συνεχίζουν να εργάζονται 40 ή 50 ώρες την εβδομάδα για έναν μισθό 700, 800 ευρώ, όταν το κόστος ζωής είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό σε χώρες όπου οι μισθοί είναι διπλάσιοι ή τριπλάσιοι. Οι συνταξιούχοι, που είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται κατά 40% από τη μια μέρα στην άλλη, συνεχίζουν να τα βγάζουν πέρα με συντάξεις πείνας, ενώ, στα μάτια της Ευρώπης, η οικονομία ανακάμπτει και η χώρα βάζει σε τάξη τα οικονομικά της!

Το ελληνικό κράτος, αυτή την εποχή που υπάρχει η κραυγή «στα όπλα, στα όπλα» και όλες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να μετατρέψουν τα εργοστάσια αυτοκινήτων και τρακτέρ σε εργοστάσια αρμάτων μάχης και μαχητικών αεροσκαφών, επιβεβαιώνεται ως παράδειγμα προς μίμηση. Ενώ σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη έχει καταργηθεί η στρατιωτική θητεία, στην Ελλάδα παρέμενε πάντα, με πρόσχημα την υπεράσπιση της χώρας από τον κίνδυνο της επιθετικής Τουρκίας.

Και οι στρατιωτικές δαπάνες, ακόμη και στην πιο σκοτεινή περίοδο για τους εθνικούς λογαριασμούς, διατηρήθηκαν πάντα στο 3,5 με 4% του ΑΕΠ, ενώ αυτές της Ιταλίας, μιας χώρας που σίγουρα δεν είναι ειρηνιστική, είναι στο 1,5%.

Σε αυτή την κατάσταση ακραίας κοινωνικής διαστρωμάτωσης, όπου ένας μικρός αριθμός αστών, επιχειρηματιών, πολιτικών, μαφιόζων και όλος ο μηχανισμός που τους υπηρετεί και τους υπερασπίζεται, ζουν μέσα στη χλιδή, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του προλεταριάτου και των εξαθλιωμένων μικρών και μεσαίων τάξεων τα βγάζει πέρα με δυσκολία, τα λαϊκιστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης είναι αυτά που, εκτρέποντας την οργή των μαζών προς τους στόχους άλλων τάξεων, εμποδίζουν την ανεξάρτητη ταξική τους οργάνωση, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.
Σίγουρα πρέπει να εκτιμηθούν οι τεράστιες διαδηλώσεις που κατέκλυσαν τις πόλεις της Ελλάδας. Δείχνουν ότι το ελληνικό προλεταριάτο δεν έχει σκύψει το κεφάλι και είναι πρόθυμο να αγωνιστεί για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας του, αλλά η εξουσία της αστικής τάξης παραμένει σταθερή, ακόμη και αν η δεξιά κυβέρνηση παραπαίει. Η αστική τάξη είναι ξεκάθαρο ότι για να διατηρήσει την εξουσία, μπορεί να αλλάξει κυβέρνηση, ακόμα και πολιτική. Το σημαντικό είναι ότι το κράτος, δηλαδή ο μηχανισμός εξουσίας, η αστυνομία, ο στρατός, η δικαιοσύνη παραμένουν υπό τον έλεγχό της.

Το ΚΚΕ, το «κόμμα του αγώνα και της κυβέρνησης», όπως κάποτε αυτοαποκαλούνταν αντίστοιχα το PCI στην Ιταλία, προσφέρετα να παίξει αυτό το παιχνίδι.

Αλλά το παιχνίδι του είναι ένα βρώμικο παιχνίδι. Δεν μπορεί κανείς να παλέψει μέχρι τέλους για την υπεράσπιση του προλεταριάτου καταλαμβάνοντας τα έδρανα των αστικών κοινοβουλίων. Η προλεταριακή εξουσία δεν μπορεί να κερδηθεί με μικρά βήματα, σταδιακά, εισχωρώντας στις ρωγμές του συστήματος σαν το ποντίκι. Το προλεταριάτο θα επιτύχει τη χειραφέτησή του μέσω της επαναστατικής ρήξης με την αστική τάξη, το κράτος της και όλα τα όργανα καταστολής και διαχείρισης της εξουσίας.

Το πρόβλημα της ασφάλειας δεν θα λυθεί με τη μεταφορά της Hellenic Train στον δημόσιο τομέα χωρίς αποζημίωση και ίσως «με τον έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας». Όλα αυτά είναι κενά λόγια. Σε αυτό το καθεστώς, το γεγονός ότι μια εταιρεία είναι δημόσια και όχι ιδιωτική δεν δίνει καμία εγγύηση στο προλεταριάτο, ούτε μπορεί να υπάρξει κανένας «έλεγχος» από τους εργαζόμενους στη διοίκηση της εταιρείας. Μόνο όταν η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του προλεταριάτου μπορεί αυτό να ασκήσει τον έλεγχό του σε όλες τις κοινωνικές και παραγωγικές δραστηριότητες.
Το σύνθημα που αντηχεί στις διαδηλώσεις: «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» μπορούμε να το κάνουμε δικό μας, μάλιστα είναι δικό μας και μόνο δικό μας γιατί επιβεβαιώνει ότι αυτό το καθεστώς, όχι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά ΑΥΤΟ το ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ που καταδυναστεύει όλα τα κράτη του κόσμου και βασίζεται στην επιδίωξη του κέρδους με κάθε κόστος, είναι πλέον ο εχθρός όχι μόνο του προλεταριάτου, αλλά του ανθρώπινου είδους.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο τα πρωτοπόρα στοιχεία του προλεταριάτου να αναλάβουν σοβαρά το δρόμο της προετοιμασίας για επανάσταση που αποφεύγει κάθε αόριστη φιλοδοξία, αλλά βασίζεται στην καθημερινή δουλειά για τη δημιουργία εργατικών σωματείων που θα είναι πραγματικά ανεξάρτητα από τα αστικά κόμματα, όπως και το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ και όλη η λίστα των λεγόμενων «αριστερών» ομάδων, συνδικάτα που σκοπεύουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων στοχεύοντας πάνω απ’ όλα στην ενότητα του προλεταριάτου στον καθημερινό του αγώνα για την υπεράσπιση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας του, ξεπερνώντας διαχωρισμούς εθνότητας, θρησκείας και φυλής. Πρόκειται επίσης για την επανασύνδεση με την παράδοση του επαναστατικού αριστερού κομμουνισμού, με το Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτή η δουλειά θα ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση της προλεταριακής τάξης με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.