War in Gaza
2023

- En - War in Gaza        - [Pdf]
- It - Guerra a Gaza      - [Pdf]
- Es - Guerra en Gaza     - [Pdf]
- Fr - Guerra à Gaza

- Pt - Guerra em Gaza     - [Pdf]

- Tr - Gazze Savaşı       - [Pdf]
- Sh - Rat u Gazi         - [Pdf]

- Sv - Kriget i Gaza      - [Pdf]
- Nl - Oorlog in Gaza
- Εl - πόλεμος στη Γάζα   - [Pdf]
- Ru - Война в Газе       - [Pdf]

- Ka - ომი ღაზას სექტორში - [Pdf]

Todos os setores da burguesia israelense e palestina direcionam seus proletários para o massacre de uma guerra pela defesa de seus lucros e pela sobrevivência do regime podre do capital

Contra a guerra imperialista, pela guerra de classes revolucionária

Nos 75 anos desde 1948 – quando o Estado judeu nasceu e o nacionalismo pan-árabe sofreu uma derrota decisiva no Oriente Médio, perdendo talvez seu último compromisso com a história – a população palestina sofreu deportações, massacres, terror e perseguição sem fim.

Contribuíram para essa opressão nacional imposta pelo Estado de Israel os outros Estados da região, que exploraram as várias organizações armadas palestinas para seus próprios interesses de poder, mas que, além de proclamações hipócritas em favor da "causa palestina", não pouparam os refugiados palestinos de perseguições e massacres.

Na Jordânia, em setembro de 1970, forças militares conjuntas da Jordânia e da Síria reprimiram um levante que resultou em vários milhares de mortes entre os refugiados palestinos. No Líbano, em agosto de 1976, os partidários do Phalange (Kataeb), com a cumplicidade da Síria, mataram milhares de palestinos de todas as idades no campo de Tel al-Zaatar. Em 1982, também no Líbano, a Phalange, com a cumplicidade do exército israelense ocupante, massacrou milhares de palestinos no bairro de Sabra e no campo de refugiados de Shatila, nos arredores de Beirute.

Ninguém se preocupa com a "causa palestina", ninguém está interessado no destino do proletariado palestino. Em vez disso, hoje todos os governos se preocupam com a guerra, que é necessária para todas as burguesias. Mas, para toda guerra, é necessário um problema, uma justificativa.

A burguesia israelense aproveitará a incursão do Hamas para justificar a imposição pela força da disciplina interna a todas as classes e as ações sangrentas contra os proletários palestinos.

O Hamas, originalmente um peão de Israel contra a Organização para a Libertação da Palestina, deve manter seu regime de terror sobre os proletários de Gaza, em primeiro lugar impedindo-os de escapar dessa prisão a céu aberto, em acordo objetivo com Israel e Egito, já que uma emigração em massa significaria seu fim. Enquanto isso, a OLP está controlando a Cisjordânia em nome de Israel e não diz nada sobre o destino de seus rivais em Gaza.

O resultado almejado por todas as burguesias será provocar uma nova carnificina em preparação para uma guerra regional e talvez geral.

No atual quadro geral de sua extrema podridão, o capitalismo mundial está pronto para liberar armas mortais para aterrorizar e subjugar milhões de proletários em todos os lados das frentes.

Nós, comunistas internacionalistas, devemos revelar os termos reais dessa ameaça, que está sempre escondida atrás de máscaras nacionalistas, democráticas, étnicas ou religiosas.

Devemos dizer aos proletários palestinos para não serem enganados por sua burguesia, vendidos a serviço de potências regionais, para se imolarem como bucha de canhão em guerras contrárias a seus interesses. Devemos dizer aos proletários judeus israelenses que lutem contra sua burguesia e contra a opressão nacional de seus irmãos de classe palestinos. Devemos dizer aos proletários de todos os países que não se deixem seduzir pelas sereias da propaganda que se aliam a qualquer uma das duas burguesias assassinas em pretensa luta na Palestina e em Israel.

O conflito em andamento será usado em todos os lugares pela burguesia mundial para intimidar o proletariado, para desviá-lo de seus interesses vitais, para justificar medidas de piora salarial e novos sacrifícios.

Em vez disso, nós, comunistas, devemos dizer aos proletários que a rejeição da guerra começa para os proletários com a intensificação da luta sindical por salários e pela redução das horas de trabalho.

A burguesia não será capaz de travar sua guerra a menos que consiga convencer com sua propaganda mentirosa amplas camadas da classe trabalhadora. Devemos combater essa propaganda, não apenas respondendo com nossas verdades às mentiras da classe dominante. Devemos responder direcionando a luta dos trabalhadores para as necessidades materiais do proletariado, uma experiência prática na qual as mentiras e os argumentos falaciosos da burguesia e de seus colaboradores nas fileiras dos trabalhadores têm pouco valor.

O proletariado, diante da constante piora de suas condições de vida, e do horror e da catástrofe do capitalismo, dará início a uma gigantesca temporada de lutas que cruzará mares e fronteiras.

Para que essa nova grande guerra de classes, sem trégua, seja vitoriosa, o órgão essencial da classe trabalhadora mundial, o Partido Comunista Internacional, deve ser fortalecido.

Sve stranke izraelske i palestinske buržoazije šalju svoje proletere u ratnu klaonicu za obranu vlastitih profita i preživljavanje trulog režima kapitala

Protiv imperijalističkog rata, za revolucionarni klasni rat!

U 75 godina nakon 1948. – kada je židovska država rođena, a pan-arapski nacionalizam doživio ključan poraz na Bliskom istoku i vjerojatno izgubio svoj posljednji sastanak s historijom – palestinsko je stanovništvo pretrpjelo beskrajne deportacije, masakre, teror i progone.

Ovo su nacionalno ugnjetavanje, nametnuto od strane Izraela, potpomogle i druge države regije, koje su iskorištavale razne palestinske vojne organizacije za svoje vlastite interese, ali koje istovremeno – svim licemjernim proglasima podrške „palestinskoj borbi” usprkos – ni same nisu prezale od proganjanja i masakriranja palestinskih izbjeglica.

U Jordanu, rujna/septembra 1970., združene jordanske i sirijske oružane snage ugušile su ustanak, pritom izazvavši smrt nekoliko tisuća izbjeglica iz Palestine. U Libanonu, kolovoza/avgusta 1976., falangistička je milicija, uz sirijsko dopuštenje, pobila tisuće Palestinaca svih uzrasta u kampu u Tel al-Zaataru. 1982. godine, također u Libanonu, falangisti su – ovoga puta uz suučesništvo izraelske okupacione vojske – masakrirali tisuće Palestinaca u četvrti Sabra i izbjegličkom kampu Šatila u predgrađu Bejruta.

Nikoga nije briga za „palestinsku stvar”, nikoga ne interesira sudbina palestinskog proletarijata. Upravo suprotno, danas sve vlade brinu o ratu, koji je potreban svim buržoazijama. Ali svakom je ratu potreban povod, opravdanje.

Izraelska će buržoazija iskoristiti Hamasov upad kako bi opravdala svoje nasilno nametanje interne discipline na sve klase, kao i svoje krvave akcije protiv palestinskih proletera.

Hamas – u početku izraelski pijun u borbi protiv Palestinske oslobodilačke organizacije (PLO) – mora održati svoju strahovladu nad proleterima Gaze, ponajprije sprečavajući ih da bježe iz tog zatvora na otvorenom (u čemu se objektivno slažu s Izraelom i Egiptom), znajući da bi masovna emigracija značila njihovu propast. Istovremeno, PLO vlada Zapadnom Obalom u ime Izraela i ne oglašava se o sudbini svojih gazanskih rivala.

Rezultat koji sve buržoazije priželjkuju je izazivanje novog pokolja u pripremi za regionalni, a možda i opći rat.

U svom današnjem okviru potpune truleži, svjetski kapitalizam je spreman pokrenuti smrtonosna oružja kako bi terorizirao i pokorio milijune proletera sa svih strana frontova.

Mi, komunisti-internacionalisti, moramo razotkriti prave temelje ove prijetnje, koji se uvijek skrivaju iza nacionalističkih, demokratskih, etničkih ili vjerskih paravana.

Moramo upozoravati palestinske proletere da ne nasjedaju svojoj buržoaziji koja ih, i sama u službi regionalnih sila, želi poslati da se žrtvuju kao topovsko meso u ratovima koji su suprotni njihovim interesima. Moramo pozvati židovske proletere Izraela da se bore protiv vlastite buržoazije i protiv nacionalnog ugnjetavanja njihove klasne braće u Palestini. Moramo upozoriti proletere svih zemalja na hipnotički zov sirena propagandne mašinerije koja se svrstala iza jedne ili druge krvničke buržoazije u sukobu u Palestini i Izraelu.

Svjetska buržoazija će posvuda iskorištavati trenutni sukob kako bi zastrašila proletarijat, kako bi mu preusmjerila pažnju s njegovih vitalnih interesa, opravdala mjere štednje, smanjenje plaća, nove žrtve.

Mi, komunisti, moramo objasniti radnicima da odbijanje rata za proletere počinje s jačanjem sindikalne borbe za plaće i smanjenje radnih sati.

Buržoazija neće biti sposobna voditi svoj rat ako svojom lažnom propagandom ne uspije uvjeriti široke slojeve radničke klase. Ovoj se propagandi moramo suprotstaviti ne samo tako što ćemo našom istinom odgovarati na laži vladajuće klase. Moramo odgovoriti usmjerivanjem radničkih borbi prema materijalnim potrebama proletarijata – praktičnom iskustvu u kojemu laži i iskrivljeni argumenti buržoazije i njenih slugu u radničkim redovima nemaju nikakve vrijednosti.

Proletarijat će – ususret stalnom pogoršanju uvjeta života i strahotama kapitalističke katastrofe – započeti titansku sezonu borbi koja će prevazići mora i granice.

Kako bismo pobijedili u ovom novom velikom klasnom ratu, bez odstupanja, moramo ojačati osnovni organ svjetske radničke klase – Međunarodnu komunističku partiju.

Under de 75 åren sedan 1948 – när den Judiska staten föddes och panarabiska nationalismen led ett avgörande nederlag i Mellanöstern, och kanske sitt sista möte med historien – har den palestinska befolkningen lidit igenom utvisningar, massakrer, terror och förföljelser utan slut.

Bidragande till detta nationella förtryck som påtvingats av Staten Israel var de andra staterna i regionen som utnyttjade de olika väpnade palestinska organisationerna för sina egna maktintressen, men som, bortom hycklande proklamationer till förmån för “den palestinska saken”, inte skonade palestinska flyktingar från förföljelse och massakrer.

År 1970 i Jordanien kvävde jordanska och syriska militärstyrkor ett uppror vilket resulterade i flera tusen dödsfall bland palestinska flyktingar. I Libanon i augusti 1976 mördade falangister, med syrisk medverkan, tusentals palestinier i alla åldrar i flyktinglägret Tel al-Zaatar. År 1982, även i Libanon, massakrerade falangister, med den ockuperande israeliska arméns medverkan, tusentals palestinier i området Sabra och det angränsande flyktinglägret Shatila i utkanten av Beirut.

Ingen bryr sig om den “palestinska saken”, ingen är intresserad av det palestinska proletariatets öde. Idag bryr sig alla regeringar endast om krig, vilket är nödvändigt för alla borgarklasser. Men för varje krig krävs ett rättfärdigande problem, en motivering.

Den israeliska borgarklassen kommer att utnyttja Hamas intrång för att rättfärdiga påtvingandet av en inre disciplin på alla klasser med våld och blodiga aktioner mot de palestinska proletärerna.

Hamas, ursprungligen en underhuggare för Israel mot Palestinska befrielseorganisationen, måste upprätthålla sin terrorregim över Gazas proletärer, först och främst genom att förhindra dem från att fly från det där frilutsfängelset, i objektiv enighet med Israel och Egypten, då en mass emigration hade inneburit dess undergång. Samtidigt kontrollerar PLO Västbanken på Israels vägnar och är tyst om ödet av sina rivaler i Gaza.

Resultatet som eftersöks av alla borgarklasser är att framtvinga ett nytt blodbad i förberedelse för ett regionalt och kanske ett allmänt storkrig.

Inom den nuvarande ramen för dess extrema röta är världskapitalismen redo att släppa lös dödliga vapen för att terrorisera och kuva miljontals proletärer på alla sidor av fronten.

Vi internationalistiska kommunister måste avslöja de verkliga villkoren för detta hot, som alltid är dolt bakom nationalistiska, demokratiska, etniska eller religiösa skärmar.

Istället måste vi kommunister tala om för proletärerna att förkastandet av krig börjar vid intensifieringen av fackförenings kampen för löner och en minskning av arbetstiden.

Vi måste säga till det palestinska proletariatet att inte låta sig bli lurade av deras borgarklass, säljas till regionala makters tjänst för att offra sig själva som kanonmat i krig som står i motsats till deras intressen. Vi måste säga till det Israelisk-Judiska proletariatet att slåss mot deras borgarklass och mot det nationella förtrycket av deras palestinska klassbröder. Vi måste säga till proletärerna i alla länder att de inte ska hänföras av propagandans sirener som ställer sig på någon av de två mordiska borgarklassernas i Palestina och Israel.

Den pågående konflikten kommer att användas överallt av världens borgarklass för att skrämma proletariatet, för att åtskilja det från sina viktiga intressen, för att rättfärdiga åtgärder för sämre löner och nya uppoffringar.

Borgarklassen kommer inte kunna föra sitt krig om de inte kan övertala stora skaror av arbetarklassen med sin lögnaktiga propaganda. Vi måste motverka denna propaganda inte bara genom att svara med våra egna sanningar gentemot den härskande klassens lögner, utan även genom att rikta arbetarnas kamp till proletariatets materiella behov, en praktisk verklighet där borgarklassen och deras tjänare i arbetsledarens lögner och felaktiga argument är av ringa värde.

Proletariatet kommer, inför den konstanta försämringen av dess levnadsvillkor och kapitalismens katastrofer, att föda en gigantisk säsong av kamper som kommer att korsa hav och gränser.

För att detta nya stora klasskrig ska vinnas måste världsarbetarklassens väsentliga organ, Internationella Kommunistiska partiet, stärkas.

In de 75 jaren sinds 1938 – toen de Joodse Staat geboren werd en pan-Arabisch nationalisme in het Midden-Oosten een cruciale nederlaag leed, hun laatste afspraak met geschiedenis mogelijk missend – heeft de Palestijnse bevolking deportaties, bloedbaden, terreur en vervolgingen geleden zonder einde.

Bijdragend aan deze nationale onderdrukking opgelegd door de staat van Israël waren de andere staten in de regio, die de verscheidene bewapende Palestijnse organisaties voor hun eigen machtsbelangen benutte, maar die, buiten hypocriete verklaringen ten gunste van de “Palestijnse zaak”, Palestijnse vluchtelingen niet bespaarden van vervolging en bloedbaden.

In Jordanië in September 1970, onderdrukten gezamenlijke Jordaanse en Syrische militaire krachten een opstand resulterend in meerdere doden te midden van Palestijnse vluchtelingen. In Lebanon in Augustus 1976, Falangisten, met Syrische medeplichtigheid, vermoordden duizenden Palestijnen van elke leeftijd in Tel al-Zaatar kamp. In 1982, ook in Lebanon, Falangisten, met de medeplichtigheid van het bezettende Israëlische leger, slachtte duizenden Palestijnen in de Sabra buurt en het aangrenzende Shatila vluchtelingen kamp aan de rand van Beiroet.

Niemand geeft iets om de “Palestijnse zaak”, niemand is geïnteresseerd in het lot van het Palestijnse proletariaat. In plaats daarvan, geven alle regeringen vandaag om oorlog, die noodzakelijk is voor alle bourgeoisieën. Maar voor elke oorlog is, een probleem, een rechtvaardiging, nodig.

De Israëlische bourgeoisie zal profiteren van de Hamas inval door de oplegging met kracht van interne discipline aan alle klassen, en bloederige acties tegen Palestijnse proletariërs.

Hamas, origineel een pion van Israël tegen de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, moet zijn regime van terreur tegen Gaza’s proletariërs onderhouden, allereerst door het voorkomen dat ze ontsnappen uit die openlucht gevangenis, in objectieve overeenkomst met Israël en Egypte, omdat een massa emigratie hun ondergang zou betekenen. Ondertussen, controleert de PLO de Westelijke Jordaanoever namens Israël en is stil over het lot van zijn rivalen in Gaza.

Het resultaat gezocht door alle bourgeoisieën zal zijn om een nieuw bloedbad uit te lokken als voorbereiding voor een regionale of wellicht een algemene oorlog.

In het huidige algemene kader van zijn extreme rot, is wereldkapitalisme bereid om dodelijke wapens los te laten om miljoenen proletariërs te terroriseren en onderwerpen aan alle kanten van de fronten.

Wij internationalistische communisten moeten de echte termen van de dreiging onthullen, die altijd verborgen wordt achter de nationalistische, democratische, etnische of religieuze schermen.

Wij moeten de Palestijnse proletariërs vertellen om zich niet te laten misleiden door hun bourgeoisie, verkocht voor gebruik van regionale machten, om zichzelf op te offeren als kanonnenvoer in oorlogen tegen hun interesses. Wij moeten de Israëlische Joodse proletariërs vertellen om te vechten tegen hun bourgeoisie en tegen de nationale onderdrukking van hun Palestijnse klassenbroeders. Wij moeten de proletariërs in ieder land vertellen om niet betoverd te worden door de sirenes van propaganda de kant kiezend van een van de moorddadige bourgeoisieën in de schijnstrijd in Palestina en Israël.

Het lopende conflict zal overal gebruikt worden door de wereld bourgeoisie om het proletariaat te intimideren, om het af te leiden van zijn essentiële belangen, om maatregelen als verslechtering van lonen te rechtvaardigen, nieuwe opofferingen.

In plaats daarvan, moeten wij communisten de proletariërs vertellen dat de afwijzing van de oorlog start voor de proletariërs met de intensivering van de vakbond strijd voor lonen en voor een afname in werkuren.

De bourgeoisie zal niet in staat zijn om zijn oorlog te voeren tenzij het de brede lagen van de arbeiders klasse kan overtuigen met zijn liegende propaganda. Wij moeten deze propaganda tegengaan niet alleen door te antwoorden met onze waarheden op de leugens van de heersende klasse. Wij moeten antwoorden door de arbeiders strijd de sturen naar de materiële behoeftes van het proletariaat, een praktische ervaring waarin de leugens en misleidende argumenten van de bourgeoisie en hun bedienden in de ranken van de arbeiders van weinig waarde zijn.

Het proletariaat tegenover de constante verslechtering van hun levensomstandigheden en de gruwelijkheid van kapitalisme ’s catastrofe zal geboorte geven aan een gigantische seizoen van krachtmetingen die oceanen en grenzen zullen overschrijden.

Om voor deze nieuwe grote klassenoorlog, zonder genade, zegevierend te zijn, moet het essentiële orgaan van de wereld arbeidersklasse, de Internationale Communistische Partij, versterkt worden

За 75 лет, прошедших с 1948 г., когда родилось еврейское государство, а панарабский национализм потерпел решающее поражение на Ближнем Востоке, проиграв, возможно, свою последнюю встречу с историей, палестинское население подверглось депортациям, массовым убийствам, террору и преследованиям, не знающим границ.

Усиливался этот национальный гнет, навязанный государством Израиль, и другими государствами региона, которые использовали различные палестинские вооруженные организации в своих силовых интересах,  высказывая лицемерные заявления в поддержку "палестинского дела", не избавляли палестинских беженцев от преследований и массовых убийств.

В Иордании в сентябре 1970 г. совместными усилиями иорданских и сирийских вооруженных сил было подавлено восстание, в результате которого погибло несколько тысяч палестинских беженцев. В Ливане в августе 1976 г. фалангисты при пособничестве Сирии убили тысячи палестинцев всех возрастов в лагере Тель аз-Заатар. В 1982 году также в Ливане фалангисты при пособничестве оккупационной израильской армии расправились с тысячами палестинцев в районе Сабра и прилегающем к нему лагере беженцев Шатила на окраине Бейрута.

Никого не волнует "палестинское дело", никого не интересует судьба палестинского пролетариата. Вместо этого сегодня все правительства заботятся о войне, которая необходима всей буржуазии. Но для каждой войны нужен свой вопрос, свое оправдание.

Израильская буржуазия воспользуется вторжением ХАМАС, чтобы оправдать силовое навязывание внутренней дисциплины всем классам и кровавые акции против палестинских пролетариев.

ХАМАС, изначально являвшийся пешкой Израиля в борьбе с Организацией освобождения Палестины, поддерживает режим террора в отношении пролетариев Газы, прежде всего не допуская их побега из этой тюрьмы под открытым небом, по соглашению с Израилем и Египтом, поскольку массовая эмиграция означала бы гибель ХАМАС-а. Тем временем ООП от имени Израиля контролирует Западный берег и молчит о судьбе своих конкурентов в Газе.

Результат, к которому стремится вся буржуазия – это провоцирование новой бойни в рамках подготовки к региональной, а возможно, и всеобщей войны.

В нынешних общих рамках своего крайнего загнивания, мировой капитализм готов пустить в ход смертельное вооружение, чтобы терроризировать и подчинить себе миллионы пролетариев со всех стороны фронта.

Мы, коммунисты-интернационалисты, должны вскрыть реальные условия этой угрозы, которая всегда скрывается за националистической, демократической, этнической или религиозной ширмой.

Мы должны сказать палестинским пролетариям, чтобы они не были обмануты своей буржуазией, не продавались в услужение региональным державам, не превращали себя в пушечное мясо в войнах, противоречащих их интересам. Мы должны сказать израильским еврейским пролетариям, чтобы они боролись против своей буржуазии и против национального угнетения своих палестинских братьев по классу. Мы должны сказать пролетариям всех стран, чтобы они не поддавались на уговоры пропагандистов, встающих на сторону одной из двух буржуазий-убийц в притворной борьбе в Палестине и Израиле.

Продолжающийся конфликт будет повсеместно использоваться мировой буржуазией для запугивания пролетариата, отвлечения его от жизненных интересов, для оправдания мер по ухудшению оплаты труда, новых жертв.

Вместо этого мы, коммунисты, должны сказать, что отказ от войны начинается для пролетариев с усиления профсоюзной борьбы за заработную плату, за сокращение рабочего дня.

Буржуазия не сможет вести свою войну, если не убедит своей лживой пропагандой широкие слои рабочего класса. Мы должны противостоять этой пропаганде не только тем, что отвечаем своей правдой на ложь правящего класса. Мы должны отвечать, направляя борьбу рабочих на материальные нужды пролетариата, на практический опыт, в котором ложь и лживые доводы буржуазии и их прислужников в рабочих рядах мало что значат.

Пролетариат перед лицом постоянного ухудшения условий жизни и ужаса перед катастрофой капитализма породит гигантскую  борьбу, которая перешагнет все моря и границы.

Для победы в этой новой великой классовой войне  необходимо укрепление важнейшего органа мирового рабочего класса – Интернациональной Коммунистической Партии.

ისრაელისა და პალესტინის ბურჟუაზიის ყველა მხარე საკუთარი მოგებებისა და კაპიტალის გახრწნილი რეჟიმის დასაცავად პროლეტარიატს ომის სასაკლაოში მიუძღვება

იმპერიალისტური ომის წინააღმდეგ, რევოლუციური კლასობრივი ომისთვის!

მას მერე, რაც 1948 წელს ებრაული სახელმწიფო დაიბადა და პანარაბულმა ნაციონალიზმმა საბოლოო მარცხი იგემა, პალესტინელი ხალხი უკვე 75 წელია განიცდის დეპორტაციებს, მასობრივ ჟლეტას, ტერორსა და უსასრულო დევნას.

ისრაელის სახელმწიფოს მიერ წამოწყებულ ჩაგვრას ხელს უწყობდნენ რეგიონის სხვა სახელმწფოებიც, რომლებიც პალესტინის შეიარაღებულ ორგანიზაციებს საკუთარი ძალაუფლების გასამყარებლად იყენებდნენ. „პალესტინური მისიის“ მხარდამჭერი ფარისევლური განცხადებების მიუხედავად, არც ისინი აკლებდნენ პალესტინელ ლტოლვილებს დევნასა და ხოცვას.

იორდანიაში 1970 წლის სექტემბერს, იორდანიისა და სირიის გაერთიანებულმა სამხედრო ძალებმა ჩაახშეს ამბოხი, რომელსაც მრავალი ათასი პალესტინელი დევნილის სიცოცხლე შეეწირა. ლიბანში 1976 წლის აგვისტოს, ფალანგისტებმა სირიის თანამონაწილეობით სხვადასხვა ასაკის ათასობით პალესტინელი მოკლეს თელ ალ-ზაათარის ბანაკში. 1982 წელს, ისევ ლიბანში, ფალანგისტებმა ამჯერად ისრაელის ოკუპანტი არმიის თანამონაწილეობით ათასობით პალესტინელი გაჟლიტა საბრას დასახლებასა და შატილას დევნილთა ბანაკში, ბეირუთის მისადგომებთან.

„პალესტინური მისია“ არავის ანაღვლებს, არავის აინტერესებს პალესტინელი პროლეტარიატის ბედი. სამაგიეროდ, დღეს ყველა მთავრობას ადარდებს მხოლოდ ომი, რომელიც ყველა ბურჟუაზიისთვის აუცილებელ საჭიროებას წარმოადგენს. ამასთან, ცხადია, ყველა ომს საბაბი და გამართლება სჭირდება.

ისრაელის ბურჟუაზია ჰამასის თავდასხმას გამოიყენებს, რათა გაამართლოს საზოგადოების ყველა კლასში შიდა დისციპლინის ძალისმიერად გამყარება და პალესტინელი პროლეტარების სისხლისღვრა.

ჰამასმა, რომელიც თავდაპირველად იყო ისრაელის პაიკი „პალესტინის განმათავისუფლებელი ორგანიზაციის“ წინააღმდეგ, უნდა შეინარჩუნოს ტერორის რეჟიმი ღაზის პროლეტარიატზე. ამისთვის, უპირველეს ყოვლისა, ისრაელთან და ეგვიპტესთან მიზანმიმართული შეთანხმების საფუძველზე მათ უნდა სრულად შეუზღუდოს პროლეტარები ამ ღია ცისქვეშა ციხიდან გაქცევისგან, ვინაიდან მასობრივი ემიგრაცია მისივე ჩამოშლის გარანტი იქნება. ამ ყველაფრის პარალელურად „პალესტინის განმათავისუფლებელი ორგანიზაცია“ აკონტროლებს დასავლეთ სანაპიროს ისრაელის «ეგიდით» და სდუმს საკუთარი მეტოქეების ბედზე ღაზაში.

შედეგი, რომლის მიღწევასაც მთელი ბურჟუაზია ცდილობს, არის ახალი ხოცვა-ჟლეტის დაწყება რეგიონული ან შესაძლოა გლობალური ომისთვის მოსამზადებლად.

მოცემულ პირობებში ლპობის მდგომარეობაში მყოფი მსოფლიო კაპიტალიზმი მზადაა, ყველა სისხლისმღვრელი იარაღი გამოიყენოს და მილიონობით პროლეტარი დაუქვემდებაროს ტერორსა და საომარ ფრონტებს.

ინტერნაციონალისტმა კომუნისტებმა უნდა გამოვააშკარავოთ ამ საფრთხის რეალური საფუძვლები, რომლებიც მუდამ ნაციონალისტური, დემოკრატიული, ეთნიკური თუ რელიგიურ ბანერებითა არის დაფარული.

უნდა ვუთხრათ პალესტინელ პროლეტარებს, რომ არ მოტყუვდნენ თავიანთი ბურჟუაზიის მიერ, არ მიეყიდონ რეგიონულ ძალებს, არ იქცნენ საზარბაზნე ხორცად საკუთარი ინტერესების წინააღმდეგ მიმართულ ომში. უნდა მოვუწოდოთ ისრაელის ებრაელ პროლეტარებს, დაუპირისპირდნენ საკუთარ ბურჟუაზიასა და პალესტინელი კლასობრივი ძმების ეროვნულ ნიადაგზე ჩაგვრას. უნდა მოვუწოდოთ ყველა ქვეყნის მუშებს, რომ არ გაბრუვდნენ თავიანთი მთავრობების მიერ წარმოებული პროპაგანდით, რომელიც ისრაელის ან პალესტინის სისხლისმღვრელი ბურჟუაზიის მხარდაჭერისკენ მოუწოდებს.

მიმდინარე ომს მსოფლიოს ბურჟუაზია გამოიყენებს, რათა პროლეტარიატი დააშინოს და საკუთარ ინტერესებს ჩამოაშოროს, გაამართლოს მათი ხელფასების დაწევა, გაღარიბება და მსხვერპლად შეწირვა.

კომუნისტებმა უნდა მოვუწოდოთ პროლეტარებს, რომ ომის წინააღმდეგობა იწყება პროფკავშირული საქმიანობის გაძლიერებით, ხელფასების მომატებისა და სამუშაოს საათების შემცირებისთვის ბრძოლით.

ბურჟუაზია ვერ შეძლებს ომის წარმოებას, თუ სიცრუის პროპაგანდით მშრომელთა მსხვილი ფენა არ მოტყუვდება. ამ პროპაგანდას უნდა დავუპირისპირდეთ არა მხოლოდ ბურჟუაზიის ტყუილების საპირწონე სიმართლის თქმით, არამედ ამასთან ერთად პროლეტარიატის ბრძოლა საკუთარი მატერიალური საჭიროებებისკენ უნდა მივმართოთ, პრაქტიკული გამოცდილებისკენ, რის წინაშეც ბურჟუაზიისა და მუშათა შორის მათი მსახურების ცრუ, შემაცდენელი არგუმენტები უძლური და უმნიშვნელო იქნება.

პროლეტარიატი საკუთარი საარსებო პირობების მუდმივი გაუარესებისა და კაპიტალიზმის კატასტროფის პირისპირ, დაბადებს ბრძოლის უდიდეს ტალღას, რომელიც გადაკვეთს ყველა ზღვასა თუ საზღვარს.

ამ ახალ მსხვილ კლასობრივ ომში გასამარჯვებლად მსოფლიოს მუშათა კლასის აუცილებელი ორგანო, საერთაშორისო კომუნისტური პარტია, უნდა გაძლიერდეს.

Στα 75 χρόνια από το 1948 – όταν δημιουργήθηκε το εβραϊκό κράτος και ο παναραβικός εθνικισμός υπέστη κρίσιμη ήττα στη Μέση Ανατολή, χάνοντας ίσως το τελευταίο του ραντεβού με την ιστορία – ο παλαιστινιακός πληθυσμός υπέστη απελάσεις, σφαγές, τρόμο και δίωξη χωρίς τέλος.

Σε αυτήν την εθνική καταπίεση που επέβαλε το κράτος του Ισραήλ, συνέλαβαν και άλλα κράτη στην περιοχή, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν τις διάφορες παλαιστινιακές παραστρατιωτικές οργανώσεις για τα δικά τους συμφέροντα. Πέραν από υποκριτικές δηλώσεις υπέρ του "παλαιστινιακού αγώνα", δεν απείχαν από δίωξης και σφαγές Παλαιστίνιων προσφύγων.

Στην Ιορδανία το Σεπτέμβριο του 1970, κοινές στρατιωτικές δυνάμεις της Ιορδανίας και της Συρίας κατέστειλαν μια εξέγερση με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων Παλαιστίνιων προσφύγων. Στον Λίβανο τον Αύγουστο του 1976, οι φάλαγγες, με τη συνεργασία της Συρίας, σκότωσαν χιλιάδες Παλαιστίνιους όλων των ηλικιών στον καταυλισμό Τελ αλ-Ζαατάρ. Το 1982, επίσης στο Λίβανο, οι φάλαγγες, με την συνενοχή του κατοχικού Ισραηλινού στρατού, σκότωσαν χιλιάδες Παλαιστίνιους στην γειτονιά Σάμπρα και στο γειτονικό προσφυγικό καταυλισμό Σατίλα, στα προάστια της Βηρυτού.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον "παλαιστινιακό σκοπό", κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη μοίρα του παλαιστινιακού προλεταριάτου. Αντιθέτως, σήμερα όλες οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται για τον πόλεμο, που είναι αναγκαίος για όλες τις αστικές τάξεις. Αλλά κάθε πόλεμος χρειάζεται ένα λόγο, μια δικαίωση.

Η ισραηλινή αστική τάξη θα εκμεταλλευτεί τις επιδρομές της Χαμάς για να δικαιολογήσει με βία την επιβολή εσωτερικής πειθαρχίας όλων των τάξεων και βίαιες ενέργειες κατά των παλαιστινιακών προλετάριων.

Η Χαμάς, αρχικά ένα πιόνι του Ισραήλ εναντίον της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, πρέπει να διατηρήσει το καθεστώς τρόμου στους προλετάριους της Γάζας, πρώτα απ ’όλα αποτρέποντας τους από το να δραπετεύσουν από αυτήν τη υπαίθρια φυλακή, σε αντικειμενική συμφωνία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς μια μαζική εξορία θα σήμαινε τον αφανισμό της. Ταυτόχρονα, η ΟΑΠ διοικεί τη Δυτική Όχθη εξ ονόματος του Ισραήλ και παραμένει σιωπηλή για τη μοίρα των ανταγωνιστών της στη Γάζα.

Ο στόχος που επιδιώκουν όλες οι αστικές τάξεις είναι να προκαλέσουν μια νέα σφαγή ως προετοιμασία για έναν περιφερειακό και ίσως γενικό πόλεμο.

Στο παρόν γενικό πλαίσιο ακραίας σάπιας του, ο καπιταλισμός είναι έτοιμος να εξαπολύσει θανατηφόρα όπλα για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει εκατομμύρια προλετάριους από όλες τις πλευρές των μετώπων.

Εμείς, οι διεθνιστές κομμουνιστές, πρέπει να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς όρους αυτής της απειλής, που πάντα κρύβεται πίσω από εθνικιστικά, δημοκρατικά, εθνικιστικά ή θρησκευτικά παραπετάσματα.

Πρέπει να πούμε στους Παλαιστίνιους προλετάριους να μην εξαπατηθούν από την αστική τους τάξη, που έχει πουληθεί στην υπηρεσία περιφερειακών δυνάμεων, ώστε να θυσιάζονται ως τροφή για τα κανόνια σε πολέμους που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους. Πρέπει να πούμε στους ισραηλινούς Εβραίους προλετάριους να αγωνιστούν ενάντια στην αστική τάξη τους και ενάντια στην εθνική καταπίεση των Παλαιστίνιων αδελφών της τάξης τους. Πρέπει να πούμε στους προλετάριους κάθε χώρας να μην μαγεύονται από τις σειρήνες της προπαγάνδας, που στηρίζουν τις δύο φονικές αστικές τάξεις στην προσποιητή διαμάχη Παλαιστίνης και Ισραήλ.

Η τρέχων σύγκρουση θα χρησιμοποιηθεί παντού από την παγκόσμια αστική τάξη για να τρομοκρατήσει το προλεταριάτο, να το αποσπάσει από τα ζωτικά του συμφέροντα, να δικαιολογήσει μέτρα επιδείνωσης των μισθών, νέες θυσίες.

Αντιθέτως, εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να πούμε στους προλετάριους ότι η απόρριψη του πολέμου ξεκινά για τους προλετάριους με την επίταση του αγώνα των εργατικών συνδικάτων για μισθούς και τη μείωση των ωρών εργασίας.

Η αστική τάξη δεν θα μπορέσει να κηρύξει τον πόλεμό της εκτός κι αν πείσει με προπαγάνδα ευρείες στρώσεις της εργατικής τάξης. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτήν την προπαγάνδα όχι μόνο απαντώντας με τις αλήθειες μας στα ψέματα της αστικής τάξης. Πρέπει να απαντήσουμε καθοδηγώντας τον αγώνα των εργατών στις υλικές ανάγκες του προλεταριάτου, μια πρακτική εμπειρία στην οποία τα ψέματα και οι απάτες της αστικής τάξης και των υπηρετών της στην εργατική τάξη έχουν λίγη αξία.

Το προλεταριάτο, αντιμέτωπο με τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσής του και τον τρόμο της καπιταλιστικής καταστροφής, θα δημιουργήσει μια τεράστια περίοδο αγώνων που θα διασχίσουν θάλασσες και σύνορα.

Για να είναι επιτυχής αυτός ο νέος μεγάλος ταξικός πόλεμος το απαραίτητο όργανο της παγκόσμιας εργατικής τάξης, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα, πρέπει να ενισχυθεί.