March 8, 2025
YouTube

- English - pdf - YouTube
- Italiano - pdf - YouTube
- Español - YouTube
- Français - YouTube
- Portugues - YouTube
- Magyar
- Türkçe - pdf - YouTube
- Русский
- ჯორჯიანო
- اللغة العربية

One in three women in the world has suffered physical or sexual violence. The aggressions often come from those who claim to love them, in an extreme assertion of a patriarchal right, so much so that many women live in fear of being killed within the walls of their own homes. Women cannot be free and protected until they have resolved their housing and livelihood needs.

Wars, famines and unemployment increase women’s suffering. In Afghanistan, Ukraine, Palestine, Syria, Haiti, Sudan and many other countries, violence is part of the daily life of the working class, and even more so of women. With the outbreak of war for the general division of the capitalist world, brutality will also increase. The history of world wars – inevitable consequences of the crises of capitalism, as in the period in which we find ourselves today – is also a history of violence against women, a natural consequence of war.

With the worsening of the crisis of the capitalist system, women, who in peacetime were left alone and without solidarity, focused on defending their individual conditions, are pushed during war to be enemies of each other, under false national flags, behind which every bourgeoisie hides its aims of mere capitalist profit.

Today, while peace still reigns among the great bourgeois states, 69% of men have a job compared to 46% of women. Women earn 78% of what men earn: equal pay for equal work is still a long way off. It is an ancient inequality that will last forever under capitalism because this is the fate it imposes on women.

Even the great modern capitalisms – which consider every kind of atrocity legitimate in order to realize their imperialist ambitions – fight ferociously to satisfy the need for cheap labor in order to maintain their slice of the world market, and to this end they resort to the oppression of working women.

There is a growing number of "non-governmental organizations" that are supposed to defend women but that more often than not do not organize the struggle and act, at best, on a level of mere assistance, while opportunist or petty-bourgeois feminism not only sets male workers against female workers but often excludes trans women and migrant women as well.

The solution will come neither from bourgeois politics nor bourgeois charity! Only the working class can fight for the defense of the conditions of working women!

Organized in militant, authentically class-based unions, women will increase their awareness and their strength, as well as helping working class men to overcome their prejudices and habits.

The class-based trade unions are so weak today partly because of the sexual and racial division of the workforce: the anger of the workers at their conditions, which should be leading to more and more widespread strikes, is deflected by nationalist rhetoric against immigrants and the crucial question of women is looked down on.

The strength of the working class derives from its numbers and its organization, and ultimately from the political leadership of the union movement that best fulfills this purpose. This is why the bourgeoisie does everything it can to keep our class divided, and to this end, one of its fundamental tools are the big collaborationist unions, led by parties loyal to the capitalist economy and its political regimes.

Patriarchy will only be annihilated in communism. But the working class is not postponing the fight against this monstrous relic. Already today it is raising the question, it is committing the unions to the defense of the condition of women workers and is creating permanent structures in the unions for this purpose.

The union of workers, above the divisions of gender, nationality, religion and all sexual orientations, in the equal ranks of the struggle, in addition to helping men to give up the petty claims of masculinity, will give women the material and intellectual basis to protect themselves. With solidarity, we will fight the only honorable war, the class war, in our workplaces, in the streets, in our homes and, finally, in our mindsets.

Under the leadership of a party that opposes all forms of oppression, the International Communist Party, the class war will be able to succeed in freeing the material conditions to eliminate the patriarchy that still poisons all of social life.

The emancipation of women coincides with, is identified with, and is a condition for the emancipation of the entire working class.

Una donna su tre nel mondo ha subito violenza fisica o sessuale. Le aggressioni provengono sovente da coloro che affermano di amarle, in una estrema rivendicazione di un diritto patriarcale, tanto che molte donne vivono nella paura di essere uccise fra le mura di casa. Le donne non possono essere libere e protette finché non avranno risolto le loro necessità abitative e di sostentamento.

Guerre, carestie e disoccupazione accrescono la sofferenza delle donne. In Afghanistan, Ucraina, Palestina, Siria, Haiti, Sudan e molti altri Paesi la violenza fa parte della vita quotidiana della classe operaia, e maggiormente delle donne. Con il divampare della guerra per la generale spartizione fra capitalismi crescerà anche ogni brutalità. La storia delle guerre mondiali – conseguenze inevitabili delle crisi del capitalismo, come nel periodo in cui oggi ci troviamo – è anche una storia di violenze sulle donne, portato naturale delle guerre.

Con l’aggravarsi della crisi del sistema capitalistico, le donne, che in tempo di pace sono lasciate sole e senza solidarietà, chiuse nella difesa delle proprie condizioni individuali, in guerra sono sospinte le une nemiche delle altre, sotto le fasulle bandiere nazionali, dietro cui ogni borghesia nasconde le sue finalità di mero profitto capitalistico.

Oggi, ancora perdurando la pace fra i grandi Stati borghesi, il 69% degli uomini ha un lavoro contro il 46% delle donne. Le donne guadagnano il 78% di quanto guadagnano gli uomini: la parità di retribuzione a parità di lavoro è ancora lontana. È una antica disuguaglianza che permarrà per sempre perché questa è la sorte che il capitalismo impone alle donne.

Anche i grandi e moderni capitalismi – che considerano lecita ogni tipo di atrocità per realizzare le loro ambizioni imperialiste – lottano ferocemente per soddisfare il bisogno di manodopera a basso costo al fine di mantenere la loro fetta del mercato mondiale e a questo scopo ricorrono all’oppressione della donna lavoratrice.

Cresce il numero delle “organizzazioni non governative” che dovrebbero difendere le donne ma che il più delle volte non organizzano la lotta e agiscono, quando va bene, su un piano di mera assistenza, mentre il femminismo a direzione opportunista o piccolo-borghese non solo contrappone i lavoratori maschi e le lavoratrici ma spesso esclude anche le donne trans e le donne migranti.

La soluzione non arriverà né dalla politica né dalla carità borghesi! Solo la classe operaia può lottare anche per la difesa delle condizioni delle donne che lavorano! Organizzate in sindacati combattivi, autenticamente di classe, le donne aumenteranno la loro consapevolezza e la loro forza, oltre che aiutare i maschi della classe operaia a superare i loro pregiudizi ed abitudini.

Anche a causa della divisione sessuale e razziale dei lavoratori le organizzazioni sindacali di classe sono oggi così deboli: la rabbia dei lavoratori per le loro condizioni, che dovrebbe confluire in sempre più vasti scioperi, è deviata con la retorica nazionalista contro gli immigrati e la cruciale questione delle donne è svilita.

La forza della classe operaia deriva dal suo numero e dalla sua organizzazione, in ultima istanza dalla direzione politica del movimento sindacale che meglio adempie a tale scopo. Per questo la borghesia fa di tutto per mantenere divisa la nostra classe e a tale fine un suo strumento fondamentale sono i grandi sindacati collaborazionisti (in Italia Cgil Cisl e Uil) diretti da partiti fedeli all’economia capitalista e ai suoi regimi politici.

Il patriarcato sarà annientato solo nel comunismo. Ma la classe operaia non rimanda la lotta contro questa mostruosa sopravvivenza. Già oggi pone la questione, impegna i sindacati alla difesa della condizione delle lavoratrici e crea strutture permanenti nei sindacati a questo fine.

L’unione dei lavoratori, al di sopra delle divisioni di genere, nazionalità, religione e di tutti gli orientamenti sessuali, nei ranghi paritari della lotta, oltre ad aiutare gli uomini a dismettere le meschine pretese della mascolinità, darà alle donne le basi materiali e intellettuali per proteggersi. Con solidarietà, combatteremo l’unica guerra onorevole, la guerra di classe, nei nostri luoghi di lavoro, nelle strade, nelle case e, infine, nelle nostre mentalità.

Sotto la guida di un partito che si oppone a tutte le forme di oppressione, il Partito Comunista Internazionale, la guerra di classe potrà riuscire a liberare le condizioni materiali per eliminare il patriarcato che ancora avvelena tutta la vita sociale. L’emancipazione delle donne coincide, si identifica ed è condizione per l’emancipazione di tutta la classe operaia.

Una de cada tres mujeres en el mundo ha sufrido violencia física o sexual. Las agresiones a menudo provienen de quienes dicen amarlas, en una afirmación extrema de un derecho patriarcal, tanto es así que muchas mujeres viven con el temor de ser asesinadas dentro de las paredes de sus propios hogares. Las mujeres no pueden ser libres y protegidas hasta que hayan resuelto sus necesidades de vivienda y sustento.

Las guerras, las hambrunas y el desempleo aumentan el sufrimiento de las mujeres. En Afganistán, Ucrania, Palestina, Siria, Haití, Sudán y muchos otros países, la violencia es parte de la vida diaria de la clase trabajadora, y aún más de las mujeres. Con el estallido de la guerra por la división general del mundo capitalista, la brutalidad también aumentará. La historia de las guerras mundiales -consecuencias inevitables de las crisis del capitalismo, como en el período en el que nos encontramos hoy- es también una historia de violencia contra las mujeres, una consecuencia natural de la guerra.

Con el agravamiento de la crisis del sistema capitalista, las mujeres, que en tiempos de paz quedaban solas y sin solidaridad, centradas en defender sus condiciones individuales, son empujadas durante la guerra a ser enemigas entre sí, bajo falsas banderas nacionales, detrás de las cuales cada burguesía esconde sus objetivos de mero beneficio capitalista.

Hoy, mientras la paz aún reina entre los grandes Estados burgueses, el 69% de los hombres tiene un trabajo en comparación con el 46% de las mujeres. Las mujeres ganan el 78% de lo que ganan los hombres: la igualdad salarial por igual trabajo todavía está lejos. Es una desigualdad antigua que durará para siempre bajo el capitalismo porque este es el destino que impone a las mujeres.

Incluso los grandes capitalismos modernos -que consideran legítimo cualquier tipo de atrocidad para realizar sus ambiciones imperialistas- luchan ferozmente para satisfacer la necesidad de mano de obra barata con el fin de mantener su porción del mercado mundial, y para ello recurren a la opresión de las mujeres trabajadoras.

Cada vez hay más “organizaciones no gubernamentales” que supuestamente defienden a las mujeres, pero que la mayoría de las veces no organizan la lucha y actúan, en el mejor de los casos, a un nivel de mera asistencia, mientras que el feminismo oportunista o pequeñoburgués no sólo enfrenta a los trabajadores masculinos con las trabajadoras femeninas, sino que a menudo excluye también a las mujeres trans y a las mujeres migrantes.

¡La solución no vendrá ni de la política burguesa ni de la caridad burguesa! ¡Solo la clase trabajadora puede luchar por la defensa de las condiciones de las mujeres trabajadoras!

Organizadas en combativos y auténticos sindicatos de clase, las mujeres aumentarán su conciencia y su fuerza, además de ayudar a los hombres de la clase trabajadora a superar sus prejuicios y hábitos.

Los sindicatos de clase son tan débiles hoy en parte debido a la división sexual y racial de la fuerza de trabajo: la ira de los trabajadores por sus condiciones, que debería llevar a huelgas cada vez más generalizadas, se desvía con retórica nacionalista contra los inmigrantes y se menosprecia la crucial cuestión de las mujeres.

La fuerza de la clase trabajadora deriva de su número y su organización, y en última instancia del liderazgo político del movimiento sindical que mejor cumple este propósito. Por eso la burguesía hace todo lo posible por mantener dividida a nuestra clase, y para ello, una de sus herramientas fundamentales son los grandes sindicatos colaboracionistas, liderados por partidos leales a la economía capitalista y sus regímenes políticos.

El patriarcado solo será aniquilado en el comunismo. Pero la clase trabajadora no está posponiendo la lucha contra esta monstruosa reliquia. Ya hoy está planteando la cuestión, está comprometiendo a los sindicatos en la defensa de la condición de las mujeres trabajadoras y está creando estructuras permanentes en los sindicatos para este propósito.

La unión de los trabajadores, por encima de las divisiones de género, nacionalidad, religión y todas las orientaciones sexuales, formando filas entre iguales en la lucha, además de ayudar a los hombres a renunciar a las pequeñas reivindicaciones de la masculinidad, les dará a las mujeres la base material e intelectual para protegerse. Con solidaridad, lucharemos la única guerra honorable, la guerra de clases, en nuestros lugares de trabajo, en las calles, en nuestros hogares y, finalmente, en nuestras mentalidades.

Bajo el liderazgo de un partido que se opone a todas las formas de opresión, el Partido Comunista Internacional, la guerra de clases podrá triunfar en liberar las condiciones materiales para eliminar el patriarcado que todavía envenena toda la vida social.

La emancipación de las mujeres coincide, se identifica y es una condición para la emancipación de toda la clase trabajadora.

Une femme sur trois dans le monde a subi des violences physiques ou sexuelles. Les agressions viennent souvent de ceux qui prétendent les aimer, dans une affirmation extrême d’un droit patriarcal, à tel point que beaucoup de femmes vivent dans la peur d’être tuées entre les murs de leur propre maison. Les femmes ne peuvent être libres et protégées tant qu’elles n’ont pas résolu leurs besoins de logement et de moyens de subsistance.

Les guerres, les famines et le chômage augmentent les souffrances des femmes. En Afghanistan, en Ukraine, en Palestine, en Syrie, en Haïti, au Soudan et dans bien d’autres pays, la violence fait partie de la vie quotidienne de la classe ouvrière, et plus encore des femmes. Avec le déclenchement de la guerre pour le partage général du monde capitaliste, la brutalité va également augmenter. L’histoire des guerres mondiales - conséquences inévitables des crises du capitalisme, comme dans la période dans laquelle nous nous trouvons aujourd’hui - est aussi une histoire de violence contre les femmes, conséquence naturelle de la guerre.

Avec l’aggravation de la crise du système capitaliste, les femmes, qui en temps de paix étaient laissées seules et sans solidarité, concentrées sur la défense de leurs conditions individuelles, sont poussées pendant la guerre à être ennemies les unes des autres, sous de faux drapeaux nationaux, derrière lesquels chaque bourgeoisie cache ses objectifs de simple profit capitaliste.

Aujourd’hui, alors que la paix règne encore entre les grands États bourgeois, 69 % des hommes ont un emploi contre 46 % des femmes. Les femmes gagnent 78 % du salaire des hommes : l’égalité de rémunération pour un travail égal est encore loin d’être atteinte. C’est une inégalité ancienne qui perdurera à jamais sous le capitalisme car c’est le sort qu’il impose aux femmes.

Même les grands capitalismes modernes, qui considèrent comme légitimes toutes les atrocités pour réaliser leurs ambitions impérialistes, se battent férocement pour satisfaire le besoin de main-d’œuvre bon marché afin de conserver leur part du marché mondial, et pour cela ils ont recours à l’oppression des femmes travailleuses.

Il existe un nombre croissant « d’organisations non gouvernementales » censées défendre les femmes, mais qui le plus souvent n’organisent pas la lutte et agissent, au mieux, à un niveau d’assistance pure, tandis que le féminisme opportuniste ou petit-bourgeois non seulement dresse les travailleurs masculins contre les travailleuses, mais exclut souvent aussi les femmes transgenres et les femmes migrantes.

La solution ne viendra ni de la politique bourgeoise ni de la charité bourgeoise ! Seule la classe ouvrière peut lutter pour la défense des conditions des femmes travailleuses !

Organisées en syndicats militants, authentiquement de classe, les femmes prendront conscience et gagneront en force, tout en aidant les hommes de la classe ouvrière à surmonter leurs préjugés et leurs habitudes.

Les syndicats de classe sont si faibles aujourd’hui en partie à cause de la division sexuelle et raciale de la main-d’œuvre : la colère des travailleurs contre leurs conditions, qui devrait conduire à des grèves de plus en plus généralisées, est détournée par la rhétorique nationaliste contre les immigrants et la question cruciale des femmes est méprisée.

La force de la classe ouvrière découle de son nombre et de son organisation, et en fin de compte de la direction politique du mouvement syndical qui remplit le mieux cet objectif. C’est pourquoi la bourgeoisie fait tout ce qu’elle peut pour maintenir notre classe divisée, et à cette fin, l’un de ses outils fondamentaux est les grands syndicats collaborationnistes, dirigés par des partis fidèles à l’économie capitaliste et à ses régimes politiques.

Le patriarcat ne sera anéanti qu’au communisme. Mais la classe ouvrière ne remet pas à plus tard la lutte contre cette relique monstrueuse. Déjà aujourd’hui, elle pose la question, elle engage les syndicats dans la défense de la condition des travailleuses et crée à cet effet des structures permanentes dans les syndicats.

L’union des travailleurs, au-delà des divisions de genre, de nationalité, de religion et de toutes les orientations sexuelles, dans les rangs égaux de la lutte, en plus d’aider les hommes à renoncer aux revendications mesquines de la masculinité, donnera aux femmes la base matérielle et intellectuelle pour se protéger. Avec solidarité, nous mènerons la seule guerre honorable, la guerre des classes, sur nos lieux de travail, dans les rues, dans nos foyers et, enfin, dans nos mentalités.

Sous la direction d’un parti qui s’oppose à toutes les formes d’oppression, le Parti Communiste International, la guerre des classes pourra réussir à libérer les conditions matérielles pour éliminer le patriarcat qui empoisonne encore toute la vie sociale.

L’émancipation des femmes coïncide avec, s’identifie à et est une condition de l’émancipation de toute la classe ouvrière.

Uma em cada três mulheres no mundo já foi vítima de violência física ou sexual. As agressões vêm muitas vezes daqueles que dizem amá-las, numa afirmação extrema de um direito patriarcal, de tal forma que muitas mulheres vivem com medo de serem mortas dentro das paredes das suas casas. As mulheres não podem ser livres e protegidas enquanto não forem resolvidas as suas necessidades de habitação e de subsistência.

As guerras, a fome e o desemprego aumentam o sofrimento das mulheres. No Afeganistão, na Ucrânia, na Palestina, na Síria, no Haiti, no Sudão e em muitos outros países, a violência faz parte da vida cotidiana da classe operária, e sobretudo das mulheres. À medida que a guerra pela divisão geral entre os capitalismos se acentuar, toda a brutalidade crescerá também. A história das guerras mundiais - consequências inevitáveis das crises do capitalismo, como no período em que nos encontramos atualmente - é também uma história de violência contra as mulheres, um resultado natural das guerras.

À medida que a crise do sistema capitalista se aprofunda, as mulheres, que em tempos de paz eram deixadas sozinhas e sem solidariedade, presas na defesa de suas condições individuais, são empurradas para a guerra como inimigas umas das outras, sob falsas bandeiras nacionais, por trás das quais toda burguesia esconde seus objetivos de mero lucro capitalista.

Hoje, enquanto a paz ainda persiste entre os grandes estados burgueses, 69% dos homens têm emprego, em comparação com 46% das mulheres. As mulheres ganham 78% do que os homens ganham: salário igual para trabalho igual ainda está longe de ser alcançado. É uma desigualdade antiga que persistirá para sempre porque esse é o destino que o capitalismo impõe às mulheres.

Mesmo os grandes capitalismos modernos - que consideram permissível qualquer tipo de atrocidade para realizar suas ambições imperialistas - lutam ferozmente para satisfazer a necessidade de mão de obra barata a fim de manter sua participação no mercado mundial, e para isso recorrem à opressão das mulheres trabalhadoras.

Há cada vez mais “organizações não governamentais” que supostamente defendem as mulheres, mas que, na maioria das vezes, não organizam a luta e atuam, na melhor das hipóteses, em nível de mera assistência, enquanto o feminismo oportunista ou pequeno-burguês não apenas coloca os trabalhadores do sexo masculino contra as trabalhadoras, mas também exclui, com frequência, as mulheres transgênero e migrantes.

A solução não virá da benevolência burguesa! Somente a classe operária pode lutar para defender as condições das mulheres trabalhadoras. Organizadas em sindicatos de classe combativos e autênticos, as mulheres aumentarão sua consciência e força, além de ajudar os homens da classe trabalhadora a superar seus preconceitos e hábitos.

É, em parte, por causa da divisão sexual e racial dos trabalhadores que os sindicatos de classe são tão fracos hoje em dia: a ira dos trabalhadores devido a suas péssimas condições, que deveria levar a greves cada vez mais generalizadas, é desviada por uma retórica nacionalista que culpa os imigrantes, e que menospreza a importante questão feminina.

A força da classe operária deriva de seus números e de sua organização, e, em última instância, da liderança política do movimento sindical que melhor cumpre este propósito. Por isso a burguesia, que não carece de sua própria consciência de classe, faz tudo o que pode para manter nossa classe dividida, e uma de suas principais ferramentas são os grandes sindicatos colaboracionistas, liderados por partidos leais à economia capitalista e a seus regimes políticos.

O patriarcado só será aniquilado no comunismo. Mas a classe trabalhadora não está adiando a luta contra essa monstruosa relíquia. Já hoje se está levantando a questão, engajando os sindicatos na defesa da condição das mulheres trabalhadoras e criando estruturas permanentes nos sindicatos para esse propósito.

A união dos trabalhadores, superando as divisões de gênero, nacionalidade, religião e todas as orientações sexuais, formando fileiras de iguais em luta, não só ajudará os homens a se livrarem das pretensões mesquinhas de masculinidade, mas também dará às mulheres a base material e intelectual para se protegerem. Com solidariedade, lutaremos a única guerra honrosa, a guerra de classes, em nossos locais de trabalho, nas ruas, em nossos lares e, por fim, em nossas mentalidades.

Sob a liderança de um partido que se opõe a todas as formas de opressão, o Partido Comunista Internacional, a guerra de classes será capaz de triunfar e liberar as condições materiais para eliminar o patriarcado que ainda envenena toda a vida social.

A emancipação das mulheres coincide, identifica-se e é uma condição para a emancipação de toda a classe trabalhadora.

A világon minden harmadik nő fizikai vagy szexuális erőszakot szenvedett el. Az agresszió gyakran azoktól származik, akik azt állítják, hogy szeretik őket, a patriarchális jog szélsőséges érvényesítésével, olyannyira, hogy sok nő abban a félelemben él, hogy saját otthonának falain belül megölik. A nők addig nem lehetnek szabadok és védettek, amíg nem oldották meg lakhatási és megélhetési szükségleteiket.

A háborúk, az éhínségek és a munkanélküliség fokozzák a nők szenvedését. Afganisztánban, Ukrajnában, Palesztinában, Szíriában, Haitin, Szudánban és sok más országban az erőszak a munkásosztály, és még inkább a nők mindennapi életének része. A kapitalista világ általános felosztásáért folytatott háború kitörésével a bestiális erőszak is fokozódni fog. A világháborúk történelme - a kapitalizmus válságainak elkerülhetetlen következményei, mint a mai időszakban - a nők elleni erőszak történelme is, amely a háború egyik következménye.

A kapitalista rendszer válságának súlyosbodásával a nők, akik békeidőben egyedül és szolidaritás nélkül maradtak, és egyéni körülményeik védelmére összpontosítottak, a háború alatt arra kényszerülnek, hogy egymás ellenségei legyenek, hamis nemzeti zászlók alatt, amelyek mögött minden burzsoázia elrejti a puszta tőkés profitra irányuló céljait.

Ma, amikor még mindig béke uralkodik a nagy burzsoá államokban, a férfiak 69%-ának van munkája, szemben a nők 46%-ával. A nők 78%-át keresik annak, amit a férfiak: az egyenlő munkáért egyenlő bért még mindig messze van. Ez egy ősi egyenlőtlenség, amely a kapitalizmusban örökké fennmarad, mert ez a sorsot rója a nőkre.

Még a nagy modern kapitalizmusok is - amelyek mindenféle gaztettet legitimnek tartanak imperialista céljaik megvalósítása érdekében - kegyetlenül harcolnak az olcsó munkaerő iránti igény kielégítéséért, hogy megőrizzék a világpiacból való részesedésüket, és ennek érdekében a dolgozó nők elnyomásához folyamodnak.

Egyre több „nem kormányzati szervezet” van, amelyeknek a nők védelmét kellene ellátniuk, de a legtöbbször nem veszik fel a harcot, és a legjobb esetben is csak a segítségnyújtás szintjén működnek, míg az opportunista vagy kispolgári feminizmus nemcsak a férfi munkavállalókat állítja szembe a női munkavállalókkal, hanem gyakran kizárja a transznemű nőket és a migráns nőket is.

A megoldás nem a polgári politika és nem a polgári segélyezés lesz! Csak a munkásosztály harcolhat a dolgozó nők körülményeinek védelmében!

Harcos, hiteles osztályalapú szakszervezetekbe szerveződve a nők növelni fogják tudatosságukat és erejüket, valamint segítenek a munkásosztálybeli férfiaknak abban, hogy leküzdjék előítéleteiket és szokásaikat.

Az osztályalapú szakszervezetek ma részben a munkaerő nemi és faji megosztottsága miatt olyan gyengék: a munkavállalók dühét a körülményeik miatt, amelynek egyre szélesebb körű sztrájkokhoz kellene vezetnie, a bevándorlók elleni nacionalista retorikával hárítják el, a nők kulcsfontosságú kérdését pedig lenézik.

A munkásosztály ereje a létszámából és szervezettségéből, végső soron pedig a szakszervezeti mozgalom politikai vezetéséből ered, amely ezt a feladatot a legjobban ellátja. Ezért a burzsoázia mindent megtesz, hogy osztályunkat megosztottan tartsa, és ennek érdekében egyik alapvető eszköze a nagy kollaboráns szakszervezetek, amelyeket a kapitalista gazdasághoz és annak politikai rezsimjeihez hű pártok vezetnek.

A patriarchátus csak a kommunizmusban semmisül meg. De a munkásosztály nem halogatja a harcot e szörnyűséges képződmény ellen. Már ma felveti a kérdést, elkötelezi a szakszervezeteket a női dolgozók helyzetének védelme mellett, és állandó struktúrákat hoz létre a szakszervezetekben erre a célra.

A nemek, nemzetiségek, vallások és szexuális orientációk közötti különbségeken felülemelkedő, egyenlő harci sorokban álló munkások egyesülése, amellett, hogy segít a férfiaknak feladni a férfiasság kicsinyes igényeit, a nőknek megadja az önvédelemhez szükséges materiális és szellemi alapot. Szolidaritással fogjuk megvívni az egyetlen tisztességes háborút, az osztályharcot, a munkahelyünkön, az utcán, az otthonunkban és végül a gondolkodásunkban.

Az elnyomás minden formája ellen fellépő párt, a Nemzetközi Kommunista Párt vezetésével az osztályharc sikerrel fogja tudni felszabadítani a materiális feltételeket a patriarchátus felszámolásához, amely még mindig mérgezi az egész társadalmat.

A nők emancipációja egybeesik az egész munkásosztály emancipációjával, azzal együtt jár, és az egész munkásosztály emancipációjának feltétele.

Dünyada her üç kadından biri fiziksel ya da cinsel şiddete maruz kalmaktadır. Saldırılar genellikle ataerkil bir hakkın aşırı bir iddiasıyla, onları sevdiğini iddia edenlerden gelmektedir; öyle ki pek çok kadın kendi evlerinin duvarları arasında öldürülme korkusuyla yaşamaktadır. Kadınlar barınma ve geçim ihtiyaçlarını çözmeden özgür olamaz ve korunamazlar.

Savaşlar, kıtlıklar ve işsizlik kadınların acılarını arttırmaktadır. Afganistan, Ukrayna, Filistin, Suriye, Haiti, Sudan ve diğer pek çok ülkede şiddet, işçi sınıfının ve daha da çok kadınların günlük yaşamının bir parçasıdır. Kapitalist dünyanın genel paylaşımı için savaşın patlak vermesiyle birlikte vahşet de artacaktır. Bugün içinde bulunduğumuz dönemde olduğu gibi kapitalizmin krizlerinin kaçınılmaz sonuçları olan dünya savaşlarının tarihi, aynı zamanda savaşın doğal bir sonucu olan kadına yönelik şiddetin de tarihidir.

Kapitalist sistemin krizinin derinleşmesiyle birlikte, barış zamanında yalnız ve dayanışmasız bırakılan, kendi bireysel koşullarını savunmaya odaklanan kadınlar; savaş sırasında, her burjuvazinin arkasında salt kapitalist kâr amaçlarını gizlediği sahte milli bayraklar altında birbirlerine düşman olmaya itilirler.

Bugün, büyük burjuva devletleri arasında barış hala hüküm sürerken, erkeklerin %69’u bir işe sahipken, kadınların %46’sı bir işte çalışmaktadır. Kadınlar erkeklerin kazandığının %78’ini kazanıyor: eşit işe eşit ücret hala çok uzakta. Bu, kapitalizm altında sonsuza dek sürecek olan kadim bir eşitsizliktir çünkü kapitalizmin kadınlara dayattığı kader budur.

Emperyalist emellerini gerçekleştirmek için her türlü vahşeti meşru gören büyük modern kapitalizmler bile dünya pazarındaki paylarını korumak için ucuz işgücü ihtiyacını karşılamak üzere kıyasıya mücadele etmekte ve bu amaçla çalışan kadınlara baskı uygulamaktadır.

Kadınları savunması gereken ancak çoğu zaman mücadeleyi örgütlemeyen ve en iyi ihtimalle sadece yardım düzeyinde hareket eden "sivil toplum örgütlerinin" sayısı giderek artarken, oportünist ya da küçük burjuva feminizmi sadece erkek işçileri kadın işçilerle karşı karşıya getirmekle kalmıyor, çoğu zaman trans kadınları ve göçmen kadınları da dışlıyor.

Çözüm ne burjuva politikalarından ne de burjuva hayırseverliğinden gelecektir! Çalışan kadınların koşullarını savunmak için yalnızca işçi sınıfı mücadele edebilir!

Mücadeleci, gerçek anlamda sınıf temelli sendikalarda örgütlenen kadınlar, farkındalıklarını ve güçlerini arttıracak, aynı zamanda işçi sınıfı erkeklerinin önyargılarını ve alışkanlıklarını aşmalarına yardımcı olacaktır.

Sınıf temelli sendikalar bugün kısmen işgücünün cinsel ve ırksal bölünmesi nedeniyle bu kadar zayıftır: işçilerin koşullarına duydukları ve giderek daha yaygın grevlere yol açması gereken öfke, göçmenlere karşı milliyetçi söylemlerle saptırılmakta ve can alıcı kadın sorunu küçümsenmektedir.

İşçi sınıfının gücü, sayısından, örgütlülüğünden ve nihayetinde bu amacı en iyi şekilde yerine getiren sendikal hareketin siyasi liderliğinden kaynaklanmaktadır. Bu nedenle burjuvazi sınıfımızı bölünmüş halde tutmak için elinden geleni yapmaktadır ve bu amaçla temel araçlarından biri, kapitalist ekonomiye ve onun siyasi rejimlerine sadık partiler tarafından yönetilen büyük işbirlikçi sendikalardır.

Ataerki ancak komünizmde ortadan kaldırılacaktır. Ancak işçi sınıfı bu korkunç kalıntıya karşı mücadeleyi ertelemiyor. Daha bugünden sorunu gündeme getiriyor, sendikaları kadın işçilerin koşullarını savunmaya itiyor ve bu amaçla sendikalarda kalıcı yapılar oluşturuyor.

İşçilerin cinsiyet, milliyet, din ve tüm cinsel yönelim ayrımlarının üzerinde, mücadelenin eşit saflarında birleşmesi, erkeklerin erkekliğin küçük iddialarından vazgeçmelerine yardımcı olmanın yanı sıra, kadınlara kendilerini korumaları için maddi ve düşünsel temel sağlayacaktır. Dayanışmayla, tek onurlu savaş olan sınıf savaşını işyerlerimizde, sokaklarda, evlerimizde ve nihayetinde zihniyetlerimizde vereceğiz.

Her türlü zulme karşı çıkan bir partinin, Enternasyonal Komünist Partisi’nin önderliğinde, sınıf savaşı, hala tüm toplumsal yaşamı zehirleyen ataerkini ortadan kaldıracak maddi koşulları özgürleştirmeyi başarabilecektir.

Kadınların kurtuluşu tüm işçi sınıfının kurtuluşuyla örtüşür, onunla özdeşleşir ve onun bir koşuludur.

Каждая третья женщина в мире подвергалась физическому или сексуальному насилию. Агрессия часто проявляется со стороны тех, кто утверждают, что любит их, чрезвычайно активно отстаивая патриархальное право, настолько, что многие женщины живут в страхе быть убитыми в стенах собственного дома.

Женщины не могут быть свободными и защищенными, до тех пор пока они не решат свои потребности в жилищном обеспечении и средствах к существованию.

Войны, голод и безработица усугубляют страдания женщин. В Афганистане, Украине, Палестине, Сирии, Гаити, Судане и многих других странах насилие является частью повседневной жизни рабочего класса, а тем более женщин. С началом войны за общий раздел капиталистического мира жестокость также возрастет. История мировых войн - неизбежных последствий кризисов капитализма, как и в период, в котором мы находимся сегодня, - это также история насилия над женщинами, которое является естественным следствием войны.

С усугублением кризиса капиталистической системы, женщины, которые в мирное время оставались в одиночестве и без солидарности, сосредоточенные на защите своих индивидуальных условий, во время войны вынуждены быть врагами друг друга, под фальшивыми национальными флагами, за которыми каждая буржуазия скрывает свои цели простой капиталистической прибыли.

Сегодня, когда в великих буржуазных государствах все еще царит мир, 69 % мужчин имеют работу по сравнению с 46 % женщин. Женщины зарабатывают 78 % того, что зарабатывают мужчины: до равной оплаты за равный труд еще очень далеко. Это древнее неравенство, которое будет существовать вечно при капитализме, потому что такова судьба, которую он навязывает женщинам.

Даже великие современные капитализмы, считающие все виды жестокости оправданными для реализации своих империалистических амбиций, ведут ожесточенную борьбу за удовлетворение потребности в дешевой рабочей силе, чтобы сохранить свой кусок мирового рынка, и для этого они прибегают к угнетению рабочих женщин.

Растет число «неправительственных организаций», которые призваны защищать женщин, но чаще всего не организуют борьбу и действуют в лучшем случае на уровне простой помощи, в то время как оппортунистический или мелкобуржуазный феминизм не только настраивает рабочих мужчин против рабочих женщин, но и часто исключает транс-женщин и мигрантов.

Решение не найдется ни в буржуазной политике, ни в буржуазной благотворительности! Только рабочий класс может бороться за защиту условий жизни работающих женщин!

Организованные в боевые, подлинно классовые профсоюзы, женщины повысят свою сознательность и силу, а также помогут мужчинам из рабочего класса преодолеть свои предрассудки и привычки.

Классовые профсоюзы сегодня так слабы отчасти из-за полового и расового разделения рабочей силы: гнев рабочих на условия жизни, который должен приводить ко все более широким забастовкам, сглаживается националистической риторикой против мигрантов, а на важнейший вопрос о женщинах смотрят свысока.

Сила рабочего класса зависит от его численности и организованности, а в конечном итоге - от политического руководства профсоюзного движения, которое наилучшим образом выполняет эту задачу. Именно поэтому буржуазия делает все возможное, чтобы сохранить наш класс разобщенным, и для этого одним из ее основных инструментов являются крупные коллаборационистские профсоюзы, возглавляемые партиями, лояльными к капиталистической экономике и ее политическим режимам.

Патриархат будет уничтожен только при коммунизме. Но рабочий класс не откладывает борьбу с этим чудовищным пережитком. Уже сегодня он поднимает этот вопрос, обязывает профсоюзы защищать положение трудящихся женщин и создает для этого постоянные структуры в профсоюзах.

Объединение рабочих, стоящих выше разделения по полу, национальности, религии и любой сексуальной ориентации, в равных рядах борьбы, помимо того, что поможет мужчинам отказаться от мелких претензий на мужественность, даст женщинам материальную и интеллектуальную основу для самозащиты. В духе солидарности мы будем вести единственную честную войну - классовую - на наших рабочих местах, на улицах, в наших домах и, наконец, в нашем сознании.

Под руководством партии, выступающей против всех форм угнетения, - Международной коммунистической партии - классовая война сможет добиться успеха в освобождении материальных условий для ликвидации патриархата, который до сих пор отравляет всю общественную жизнь.

Эмансипация женщин совпадает, отождествляется и является условием эмансипации всего рабочего класса.

მსოფლიოში სამიდან ერთ ქალს განუცდია ფიზიკური ან სქესობრივი ძალადობა. აგრესია ხშირად მათგან მოდის, ვინც ირწმუნება, რომ ისინი უყვარს, პატრიარქალური უფლების უკიდურესი ფორმით განაცხადებით, იმდენად უკიდურესით, რომ მრავალი ქალი ცხოვრობს შიშით, რომ საკუთარივე სახლის კედლებში მოკლავენ. ქალები თავისუფლები ვერ იქნებიან, სანამ თავიანთი ბინადრობისა და საარსებო საჭიროებების საკითხს არ მოაგვარებენ.

ომები, შიმშილობა და უმუშევრობა ქალთა ტანჯვას აუარესებს. ავღანეთში, უკრაინაში, პალესტინაში, სირიაში, ჰაიტიში, სუდანსა და სხვა მრავალ ქვეყანაში ძალადობა მუშათა კლასის ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილია, განსაკუთრებით კი ქალების შემთხვევაში. კაპიტალისტური სამყაროს ზოგადი განაწილებისთვის გაჩაღებული ომის ფონზე, სისასტიკე გაუარესდება. მსოფლიო ომების ისტორია - რაც დღევანდელის მსგავსი კაპიტალისტური კრიზისების გარდაუვალ შედეგს წარმოადგენს - ასევე ქალთა წინააღმდეგ ძალადობის ისტორიაა, რაც ომის ბუნებრივი შედეგია.

კაპიტალისტური სისტემის კრიზისის გაუარესებასთან ერთად, ქალები, რომლებიც მშვიდობის დროს მარტოდ და სოლიდარობის გარეშე იყვნენ დარჩენილნი და თავიანთი ინდივიდუალური პირობების დაცვაზე კონცენტრირდებოდნენ, ომის დროს იძულებულები ხდებიან, რომ ერთმანეთს გადაემტერონ ცრუ ეროვნული დროშების ქვეშ, რომელთა მიღმაც ყველა ბურჟუაზია უბრალოდ კაპიტალისტური მოგების მოტივს მალავს.

დღეს, როდესაც მშვიდობა ჯერ კიდევ სუფევს დიდ ბურჟუაზიულ სახელმწიფოებში, სამსახური ქალების 46%-ს აქვს, შედარებისთვის - კაცების 69% დასაქმებულია. ქალების გამოიმუშავებენ კაცების ანაზღაურების 78%-ს. თანაბარი ანაზღაურება თანაბარი შრომისთვის ჯერ კიდევ ძალიან შორია. ეს არის უძველესი უთანასწორობ, რომელიც კაპიტალიზმში არასდროს დასრულდება, რადგან ბედია, რომელსაც ის ქალებს უწესებს.

თანამედროვე დიდი კაპიტალიზმებიც კი, რომელთათვის თავიანთი იმპერიალისტური ამბიციების შესასრულებლად ნებისმიერი სისასტიკე გამართლებულია, მხეცურად იბრძვიან, რათა მსოფლიო ბაზარზე საკუთარი წილის შესანარჩუნებლად იაფფასიანი შრომითი ძალის საჭიროება დაიკმაყოფილონ, ამისთვის კი ქალი მშრომელების ჩაგვრას მიმართავენ.

იზრდება "არასამთავრობო ორგანიზაციების" რიცხვი, რომლებიც წესითა და რიგით ქალებს უნდა იცავდეს, მაგრამ უფრო ხშირად არ იბრძვის და, საუკეთესო შემთხვევაში, უბრალოდ მხოლოდ დახმარების დონეზე მოქმედებს, ხოლო ოპორტუნისტული ან წვრილბურჟუაზიული ფემინიზმი არა მხოლოდ აპირისპირებს კაც მშრომელებს ქალ მშრომელებთან, არამედ ასევე ტრანს ქალებსა და მიგრანტ ქალებსაც პროცესის მიღმა ტოვებს.

გამოსავალი ბურჟუაზიულ პოლიტიკასა ან ბურჟუაზიულ ქველმოქმედებაში არ მოიძებნება! მხოლოდ მუშათა კლასს შეუძლია მშრომელი ქალების პირობების დასაცავად ბრძოლა!

მებრძოლ, ავთენტურად კლასობრივი საფუძველის მქონე პროფკავშირებში ორგანიზებული ქალები საკუთარ ცნობიერებასა და ძალას გაზრდიან, ასევე მშრომელ კაცებს დაეხმარებიან მათი ცრურწმენებისა და ჩვევების გადალახვაში.

კლასობრივი საფუძველის მქონე პროფკავშირები დღეს ამდენად სუსტი ნაწილობრივ მუშახელის სქესობრივი და რასობრივი დაყოფის გამო არის: მუშათა ბრაზი თავიანთი პირობების მიმართ, რომლებსაც უფრო და უფრო ფართო გაფიცვებისკენ უნდა მიმართავდნენ, მიგრანტების საწინააღმდეგო ნაციონალისტური რიტორიკით იფანტება, ხოლო ქალთა საკითხი, რომელიც საკვანძოა, პედესტალიდან არის დანახული.

მუშათა კლასის ძალა მისი რიცხოვნობასა და მისი ორგანიზებულობაში და, საბოლოო ჯამში, პროფკავშირული მოძრაობის პოლიტიკურ ხელმძღვანელობაში მდგომარეობს, რომელიც ამ მიზანს საუკეთესოდ ასრულებს. სწორედ ამიტომ არის, რომ ბურჟუაზია მის ხელთ არსებულ ყველა ხერხს მიმართავს, რათა ჩვენი კლასი დაყოს, ამისთვის კი ერთ-ერთი ფუნდამენტური იარაღი არის დიდი კოლაბორაციონისტური პროფკავშირები, რომლებსაც კაპიტალისტური ეკონომიკისადმი და მისი პოლიტიკური რეჟიმისადმი ერთგული პარტიები მართავენ.

პატრიარქატი მხოლოდ კომუნიზმის ქვეშ განადგურდება. თუმცა, მუშათა კლასს ამ საშინელი გადმონაშთის წინააღმდეგ ბრძოლა ხვალისთვის არ გადააქვს, უკვე დღეს ის სვამს ამ საკითხს, პროფკავშირებს პასუხისმგებლობას აკისრებს, რომ ქალ მშრომელთა უფლებები დაიცვას და პროფკავშირებში პერმანენტულ სტრუქტურებს ქმნის ამ მიზნისთვის.

მუშათა კავშირი, რომელიც გენდერის, ეროვნების, რწმენისა და ყველანაირი სექსუალური ორიენტაციის დაყოფებს გადალახავს, ბრძოლაში თანაბარი რანგებით, გარდა იმისა, რომ კაცებს მამაკაცურობაზე წვრილმანი პრეტენზიების გადალახვაში დაეხმარება, ასევე ქალებს თავიანთი თავის დაცვის მატერიალურ და ინტელექტუალურ საფუძველს მისცემს. სოლიდარობით, ჩვენ ვიბრძოლებთ ერთადერთ ღირსეულ ომში, კლასობრივ ომში - ჩვენს სამუშაო ადგილებზე, ქუჩებში, ჩვენს სახლებში და, ბოლოს, ჩვენს გონებაში.

იმ პარტიის ხელმძღვანელობის ქვეშ, რომელიც ყველა ფორმის ჩაგვრას უპირისპირდება - საერთაშორისო კომუნისტური პარტიის ხელმძღვანელობის ქვეშ - კლასობრივი ბრძოლა შეძლებს მატერიალური პირობების გათავისუფლებას პატრიარქატის გასანადგურებლად, რომელიც ჯერ კიდევ წამლავს მთლიანად სოციალურ ცხოვრებას.

ქალთა გათავისუფლება მთლიანი მუშათა კლასის გათავისუფლებას ემთხვევა, იგივდება და მის წინაპირობას წარმოადგენს.