Het verzet tegen de oorlog in Gaza is in Duitsland relatief gematigd geweest, waar elke kritiek op Israël, hoe gerechtvaardigd en timide ook, wordt veroordeeld als antisemitisme, alhoewel er de afgelopen maanden campusprotesten zijn geweest naar Amerikaans voorbeeld, met name aan de Humboldt en de Vrije Universiteit in Berlijn, waar in de tweede week van mei veel studenten en docenten werden gearresteerd. Net als in Amerika zijn deze protesten ontdaan van elke bredere antimilitaristische en internationalistische inhoud en gemakkelijk geïsoleerd van de arbeidersklasse.

In Duitsland beschrijven burgerlijke politici en de populaire pers tegenstanders van de Gaza-oorlog (vanuit welk politiek perspectief dan ook) routinematig als "Jodenhaters", waarbij ze worden gelijkgesteld met nazi’s. Pro-Palestijnse demonstranten (die leuzen roepen als "From the River to the Sea, Palestine Will be Free") worden zelfs bedreigd met vervolging onder wetten die oorspronkelijk bedoeld waren om de opleving van de nationaalsocialistische beweging te beperken.

Wat echter meer verrassend lijkt voor waarnemers van buiten Duitsland, is de samenwerking tussen de vakbonden en de autoriteiten, inclusief de politie, om elke vorm van protest of uitingen die in strijd zijn met de "democratische normen" van de Bondsrepubliek de kop in te drukken. "Jodenhaters agiteren bij de Mei Dag Demonstraties" schreeuwde de kop in de krant Bildzeitung na officiële door vakbonden georganiseerde Mei Dag bijeenkomsten in grote Duitse steden zoals Berlijn, Leipzig, Rostock en Stuttgart.

De bedoeling achter deze aanvallen is echter niet alleen om uitingen van solidariteit met de Palestijnen aan de kaak te stellen, maar ook om elke resterende associatie van de Dag van de Arbeid met de revolutionaire antikapitalistische en antimilitaristische tradities van het Duitse proletariaat uit te roeien. De belangrijkste Duitse vakcentrale, de DGB (Deutscher Gewerkschaftsbund), maakte dit overduidelijk door haar functionarissen te instrueren om alles wat verder ging dan een beleefd verzoek om de arbeidsomstandigheden te verbeteren en de openbare veiligheid te verhogen, aan banden te leggen. De bourgeoismedia en de Duitse vakbonden presenteren de Dag van de Arbeid nooit als Internationale Dag van de Arbeid, maar als Tag der Arbeit (Arbeids Dag) en doen hun best om de oorsprong ervan te verdoezelen in de Amerikaanse stakingsbeweging die leidde tot het bloedbad in Haymarket en de aanname van 1 Mei als feest- en protestdag door de Tweede Internationale.

In Leipzig werkte de DGB samen met de politie om aanhangers van "Handala Leipzig" uit de mei-optocht te verwijderen (Handala verwijst naar een stripfiguur die symbool staat voor de Nakba van 1948, toen Palestijnen etnisch werden gezuiverd door Europese zionisten).

In Berlijn dienden functionarissen van de DGB een aanklacht in wegens "opruiing van het volk" tegen pro-Palestijnse demonstranten.

In Stuttgart hielpen DGB-functionarissen de politie bij het gewelddadig aanvallen van demonstranten en arresteerden 167 mensen die achter Palestijnse vlaggen liepen.

De bevrijding van de arbeidersklasse zal onder geen enkele nationale vlag plaatsvinden, ook niet onder de Palestijnse vlag. Maar de hypocrisie van de DGB was duidelijk te zien toen haar eigen vlag naast die van de Federale Republiek, de Europese Unie, Oekraïne en - jawel - de vlag van Israël hing bij bijeenkomsten in steden als Frankfurt.

Bovendien dient de alliantie tussen de bourgeoisie en de vakbonden van het regime nog een ander doel: het verdelen en verzwakken van de arbeidersklasse en het isoleren van minderheden in de grote steden, die voornamelijk van moslimafkomst zijn.

In een echo van de Burgfrieden, de sociale vrede tussen het kapitalisme en de arbeidersvakbonden en de sociaaldemocratie in de Eerste Wereldoorlog, zijn de Duitse vakbonden en politieke partijen vandaag de dag volledig één in hun steun voor Israël, of preciezer gezegd, het Duits-Israëlische kapitaal. De DGB en de regerende Sociaal-Democratische Partij van Duitsland (Sozialdemokratische Partei Deutschlands, of SPD) schilderen Oekraïne en Israël af als "defensieve oorlogen" vechtend, net zoals ze deden om het Duitse imperialisme in 1914 te promoten.

Het Duitse politieke en economische establishment is een van de meest betrouwbare leveranciers aan het IDF van dodelijke wapens, waaronder tanks en pantservoertuigen. Maar Duitse werkgevers weten dat ze op hun beurt kunnen rekenen op de onvoorwaardelijke steun van de leiding van de DGB, samen met individuele vakbondsbureaucratieën. Deze vakbonden zijn dus direct medeplichtig aan de oorlogsmisdaden die plaatsvinden in Gaza. IG Metall, de grootste vakbond aangesloten bij de DGB, en ’s werelds numeriek grootste vakbond, lobbyt regelmatig samen met werkgevers voor wapencontracten met Israël. In februari publiceerde de vakbond een gezamenlijk document met het SPD Economisch Forum en de munitielobby waarin werd opgeroepen tot een verdere versterking van de wapenindustrie.

Vanaf het begin partij kiezen

De regimevakbonden kozen al snel partij. Een persbericht van de DGB (gedeeltelijk in het Engels) op 10 oktober, drie dagen na de Hamas-aanvallen van 7 oktober en toen het bombardement op Gaza al was begonnen, maakte haar standpunt overduidelijk. Het verklaarde: "Israël wordt geconfronteerd met een uitdagende situatie en we zijn blij dat onze regering zich snel heeft aangesloten [sic] en haar onvoorwaardelijke steun heeft uitgesproken voor de mensen die in Israël worden aangevallen".

Deze steun voor het Duits-Israëlische kapitaal wordt gerechtvaardigd door antifascisme en een "morele" reactie op de donkere geschiedenis van het land. In een open brief aan de Israëlische vakbondsfederatie Histadrut schreef het DGB-bestuur: "wij sluiten ons aan bij onze zuster vakbond in het uiten van onze solidariteit met Israël in het licht van de wrede aanvallen die Hamas de afgelopen dagen heeft uitgevoerd". Let op: solidariteit met de staat Israël. Niet met Israëlische arbeiders. De DGB vervolgde: "Als vakbonden zetten wij ons in voor vrede, vrijheid, democratie en een diverse samenleving en verzetten wij ons tegen alle vormen van terrorisme. We vechten tegen antisemitisme, in Duitsland en wereldwijd". De DGB heeft zich niet solidair verklaard met de honderdduizenden Palestijnse arbeiders die niet alleen worden uitgebuit door hun eigen bourgeoisie, maar ook voortdurend worden belegerd en gebombardeerd.

De DGB vakbonden en de werkgeversverenigingen BDA en BDI, samen met alle Bundestag partijen (met uitzondering van de extreem-rechtse Alternativ für Deutschland, AfD), de protestantse en katholieke kerken, de Duits-Joodse Vereniging en vele andere organisaties ondertekenden de oproep voor een manifestatie ter ondersteuning van Israël aan de voorkant van de Brandenburger Tor op 22 oktober. De linkse partij (Die Linke) kondigde haar steun voor de oorlog meerdere malen aan. Ze ondertekende niet alleen als partij, maar ook als de Rosa Luxemburg Stichting.

Rosa Luxemburg, de grote internationaliste en onvermoeibare tegenstander van de Burgfrieden, draait zich vast om in haar graf!

Geïnspireerd door de 85e herdenking van de Kristallnacht ging de DGB later zelfs nog een stap verder door elk verzet tegen de Israëlische oorlog tegen Gaza gelijk te stellen aan de nazi-pogrom die op 9 november 1938 begon. Onder de kop "Nooit meer is nu" probeerde de DGB elk protest te de-legitimeren als steun voor terreur: "Het is volstrekt onaanvaardbaar dat islamisten in Duitsland de straat op gaan en misbruik maken van het recht om te demonstreren of het openlijk schenden door het bloedbad van Hamas te vieren en het te verheerlijken als een daad van bevrijding".

De DGB rechtvaardigt verder haar naakte steun voor het Duits-Israëlische imperialisme door te verwijzen naar democratische waarden: "Vreedzame coëxistentie en cohesie in onze diverse samenleving zijn afhankelijk van of de waarden van de Grondwet door iedereen worden geaccepteerd en of ons coëxistentie wordt gekenmerkt door tolerantie en respect. Dit geldt voor alle mensen die in Duitsland wonen - ongeacht hun afkomst of religie".
Als antwoord is de boodschap van de Internationale Communistische Partij aan de Duitse arbeiders duidelijk: de slogans van "Duitse waarden", "democratie" en "respect" zijn slechts een masker voor het voeren van een dodelijke imperialistische oorlog. Jullie belangen liggen niet op één lijn met Israël of Hamas, maar met het proletariaat van alle landen!