Ukraina ze swoimi 603,700 km² jest nieco większa niż Francja. Ze swoją rozległą równiną w centrum kraju, nawadnianą przez Dniepr i żyzną czarną glebą jest dużym krajem rolniczym i głównym eksporterem zboża, głównie kukurydzy. W 2011 roku Francja wyprodukowała 64 mln ton zbóż, a Ukraina 51 mln. Na lata 2013-14 przewiduje się, że wyeksportuje 28 mln ton.

Ukraina graniczy od wschodu z Rosją, od północy z Białorusią, od zachodu z Polską, Słowacją, Węgrami, Mołdawią i Rumunią, a od południa z Morzem Czarnym. Zajmuje ważną przestrzeń geopolityczną, pełniąc rolę bufora między Europą Środkową a Rosją, i służy jako przyczółek (szczególnie półwysep Krymski) dla dostępu morskiego do Morza Śródziemnego.

Po rozpadku imperium radzieckiego w grudniu 1991 roku, spowodowany kryzysem rosyjskiego kapitalizmu, Federacja Rosyjska, Ukraina, kraje bałtyckie itp. utworzyły niepodległe państwa. Należy jednak podkreślić, że wbrew oczekiwaniom Ameryki, która przewidywała, że ​​rozczłonkowanie ZSRR rozpocznie się od państw muzułmańskich na południu Rosji, traktowanych jako realne kolonie, to właśnie państwa bogate, to znaczy Rosja, Ukraina, państwa bałtyckie, które zaplanowały i zorganizowały swoją separację. System wyrównywania i dostosowywania bogactwa w całym ZSRR na korzyść biedniejszych republik stał się dla nich zbyt dużym obciążeniem.

Okropny kryzys nadprodukcji, który dotknął gospodarki wszystkich tych państw przed 1998 r., spowodował znaczny spadek produkcji przemysłowej i rolnej. W Rosji produkcja przemysłowa spadła o 56%, gorzej nawet niż kryzys, który dotknął Amerykę w latach 1929-32 (-43%)!

Dla Ukrainy nie dysponujemy danymi dotyczącymi produkcji przemysłowej w tym okresie, ale dane Produktu Krajowego Brutto dają wyobrażenie o głębokości kryzysu: -60% w 1999 roku. W latach 2000-2007 produkcja przemysłowa i rolna w Ukraina, podobnie jak Rosja, doświadczyła silnego ożywienia ze średnim rocznym wzrostem produkcji o ponad 9%.

Mimo tego pozytywnego trendu produkcja przemysłowa nie wróciła jednak do poziomu z 1989 roku, co widać po stałej wartości PKB, który w 2008 roku wynosił zaledwie 70% poziomu z 1989 roku. Podobnie w Rosji produkcja przemysłowa w 2008 r. stanowiła 82% produkcji z 1989 r.

Kryzys wywołał dużą emigrację. Populacja, która w 1993 r. wynosiła 52 179 210 mieszkańców, w kolejnych latach systematycznie malała, osiągając w 2012 r. 45 593 300. Wskazuje to na powagę kryzysu i cierpienie, jakie musieli znosić ludzie. Dla proletariatu i klasy średniej było to jak wojna.

Jednak w latach 2000-2008 Ukraina, podobnie jak Rosja i kraje bałtyckie, skorzystała z napływu kapitału, który nie znalazł domu w Europie Zachodniej i Ameryce Północnej, dzięki czemu zmodernizowała swój przemysł i rolnictwo.

Produkt Krajowy Brutto
W stałych miliardach $ od 2000 roku
1989	1999	2008	2012
146,317	56,220	102,026	95,507
100,0%	38,4%	69,7%	65,3%

Obecnie Ukraina posiada solidną bazę przemysłową, głównie w sektorach wydobywczym i produkcyjnym, z wysoko wykwalifikowaną siłą roboczą, której zarobki dorównują pracownikom chińskim. Jej głównym eksportem są wyroby stalowe, głównie rurociągi do przesyłu gazu i ropy naftowej, wyroby przemysłu mechanicznego, takie jak silniki do samolotów i śmigłowców – przemysł tak istotny dla Rosji i Chin, produkty chemiczne, od koksu węglowego po nawozy, kwas siarkowy itp. oraz broń eksportowana głównie do Chin.

Ukraina skorzystała w tym okresie na modernizacji rolnictwa i prywatyzacji kołchozów, ośrodków społecznego konserwatyzmu, stając się w ten sposób znaczącym eksporterem zboża. W 2012 roku przyniósł 17,61 mld dolarów z eksportu do Rosji i 17,06 mld z eksportu do Unii Europejskiej, mniej więcej tyle samo do obu.

Procent eksportu Według typu w 2012
rolnictwo	27,0%
wydobycie	12,0%
produkcja	59,7%

Globalna recesja lat 2008-2009 bardzo mocno uderzyła w Ukrainę. W 2008 r. produkcja przemysłowa spadła o 5%, następnie w 2009 r. o 22%, czyli 27% w ciągu dwóch lat. Do tego należy dodać chroniczny deficyt w handlu zagranicznym, który zaczął narastać w 2005 roku. Pogłębił go dążenie ukraińskich władz gospodarczych do utrzymania kursu krajowej waluty, hrywny, na zawyżonym poziomie. W 2009 roku Rosja zakończyła politykę „braterskich cen” i zaczęła sprzedawać swój gaz po międzynarodowej cenie rynkowej – nawet wyższej, jeśli porównamy ją z ceną płaconą przez Niemcy – wyrażoną w dolarach. Ukraińskie banki i przedsiębiorstwa zaciągnęły duże długi w walutach obcych – dolarach i euro – a połowa długu publicznego jest również wyrażona w dolarach. Aby nie pogorszyć swojego zadłużenia gazowego i bieżących rachunków za gaz, bank centralny utrzymuje parytet waluty krajowej na podwyższonym poziomie w stosunku do dolara amerykańskiego. (Tak zrobiła Argentyna, kiedy przed kryzysem w 2001 r. powiązała swoją walutę z dolarem) Ale polityka monetarna banku centralnego polegająca na utrzymywaniu podwyższonego kursu ukraińskiej waluty nie sprzyja eksportowi, szczególnie w okresie globalnej recesji i jest kosztowna w przeliczeniu na walutę obcą.

Wymiana Zagraniczna - w 2012
w Miliardach $	Eksport	Import
Całkowity	68,53	84,64
Rosja	25,7%	32,4%
Unia Europejska (27)	24,9%	30,9%
Turcja	5,4%	9,3%
Egipt	4,2%	6,0%
Kazachstan	3,6%	3,4%

Po silnym ożywieniu w latach 2010 i 2011, druga międzynarodowa recesja spowodowała kolejny spadek produkcji przemysłowej w latach 2012 i 2013, ze spadkiem zysków przedsiębiorstw i banków. Po tym, jak Stany Zjednoczone wyszły z recesji pod koniec 2013 r., kiedy FED ogłosił stopniowe zatrzymanie „luzowania ilościowego” (od września 2012 r. FED skupował co miesiąc kredyty hipoteczne i obligacje skarbowe o wartości 85 mld dolarów, aby utrzymać stopy procentowe niskie, dzięki czemu pieniądze są tańsze i bardziej dostępne) i po ogłoszeniu ożywienia gospodarczego w Unii Europejskiej kapitał porzucił kraje wschodzące, BRICS (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i RPA) i wrócił do Ameryki Północnej i Europy, powodując zatonięcie walut byłych krajów i prowokując tam recesję. Ukraina również cierpi na tę tendencję.

Ukraiński bank centralny w 2013 roku wydał dziesiątki miliardów dolarów na utrzymanie parytetu swojej waluty, co wyczerpało jego rezerwy. W ciągu roku, pomimo tych interwencji i drastycznych ograniczeń w przepływie kapitału, kurs hrywny spadł o 10%. Dewaluacja waluty sprzyjała eksportowi i hamowała import, ale dług narodowy liczony w dolarach lub euro znacznie się pogorszył.

Kurs kapitału, jego walut i rynków, jak pokazał marksizm, jest całkowicie niekontrolowany i odporny na jakąkolwiek kontrolę ze strony państwa. Cały historyczny przebieg rosyjskiego kapitalizmu – ostateczne rozczłonkowanie ZSRR, które ostatecznie położyło kres wszelkiemu przechwalaniu się stalinowskiej kontrrewolucji o tzw. państwowej kontroli gospodarki – w pełni potwierdził ten aspekt kapitalizmu i obecny kryzys. światowej gospodarki, zwiastun udręki i nędzy, świadczy o tym w jeszcze bardziej tragiczny sposób.

Skutkiem polityki kursowej Ukrainy, pomimo stosunkowo niskiego poziomu zadłużenia – 43% krajowego produktu narodowego w 2012 roku wobec 90% we Francji i 127% we Włoszech – jest to, że przedsiębiorstwa nie mogą już finansować się na rynku międzynarodowym. Stopy procentowe krótkoterminowych obligacji publicznych, które jeszcze miesiąc temu wynosiły 5%, w ciągu zaledwie tygodnia wzrosły do ​​35%. Obligacje 10-letnie wzrosły do ​​11,5% z 8,5% w styczniu. W banku centralnym znacznie zmniejszyły się rezerwy walutowe, a deficyt państwa z powodu recesji wzrósł obecnie do ok. 55% PKB. Jednym słowem, państwo ukraińskie stoi na krawędzi bankructwa i zamrożenia płatności.

Według tymczasowego ministra finansów Iuriego Kołobowa w 2014 r. Ukraina będzie musiała się zadłużyć w wysokości 12 mld dolarów, z czego 4 mld należy do Międzynarodowego Funduszu Walutowego z banku centralnego; 2 miliardy to akcje i obligacje w euro wyemitowane przez państwo, a reszta to płatności za gaz należne rosyjskiemu państwowemu koncernowi gazowemu Naftohaz. Według samego ministra Ukraina, aby wypełnić swoje zobowiązania w latach 2014-2015, będzie potrzebowała 35 mld dolarów, czyli ok. 25,5 mld euro.

Ukraina dwukrotnie musiała odwołać się do MFW. Po raz pierwszy, w listopadzie 2008 r. za rządów Juszczenki-Tymoszenko, zawarto porozumienie o pożyczce w wysokości 16,4 mld dolarów; po raz drugi w 2010 roku za rządów Wiktora Janukowycza zawarto drugą umowę o pożyczkę w wysokości 15 mld dolarów. Wszystkie te umowy wiązały się ze spełnieniem określonych warunków, w tym zniesieniem dopłat do rachunków za gaz zarówno dla firm, jak i osób prywatnych. Ale za każdym razem rząd nie zastosował tych warunków, które w sytuacji kryzysu gospodarczego mogły być wybuchowe. W konsekwencji MFW musiał w ciągu kilku miesięcy zaprzestać spłacania rat.

Trwający kryzys

Ze względu na swoje położenie geograficzne i powiązania handlowe Ukraina znajduje się między swoim rosyjskim wielkim „bratem” a Unią Europejską. Burżuazja ukraińska, podobnie jak Polska i kraje bałtyckie, chciałaby być częścią Unii Europejskiej, licząc, że przyciągnie niezbędne dla jej gospodarki inwestycje i będzie miała łatwiejszy dostęp do rynku kapitałowego. Ze strony Unii Europejskiej, w obecnej sytuacji nasycenia rynków globalnych, może jedynie liczyć na większe otwarcie rynku ukraińskiego. Angielskie, Francuskie, Niemieckie i Włoskie korporacje z niecierpliwością oczekują możliwości inwestowania, na korzystnych warunkach, w kraju, który ma solidną bazę przemysłową z najnowocześniejszymi technologiami w sektorze elektronicznym i wojskowym, a przede wszystkim wysoko wykwalifikowaną siłę roboczą za wynagrodzeniem, które są na na równi z Chinami. Ta ostatnia integracja, czy prościej mówiąc, z gotowym kontraktem na 20 miliardów dolarów, już zaproponowanym przez Unię Europejską, byłaby jednak uwarunkowana: restrukturyzacją gospodarczą, ostrymi cięciami wydatków publicznych, a przede wszystkim obejmowałaby zniesienie dopłat dla konsumenta do gazu oraz, być może łatwiejszy do osiągnięcia, system prawny zgodny z wymogami biznesu, czyli przejrzysty, funkcjonujący, a nie arbitralny.

Tymczasem imperializm rosyjski nie patrzy przychylnie na takie podejście. Faktem jest, że integracja kraju z Unią Europejską doprowadziłaby również do jego integracji z NATO. Oznaczałoby to, że Rosja ponownie znalazłaby na swoich granicach siły NATO, stanowiące poważne zagrożenie dla Krymu i ważnego tam portu Sewastopola. Z tych powodów Rosja użyła zarówno marchewki, jak i kija z prezydentem Janukowyczem, aby zapobiec dalszym posunięciom w kierunku Europy: kijem składającym się z groźby odcięcia dostaw gazu i podniesienia ceł na wszystko, co sprowadzane z Europy. Ukraina (choć z naruszeniem zasad Światowej Organizacji Handlu, do której Rosja przystąpiła dwa lata temu): oraz marchewka polegająca na perspektywie bezwarunkowej pożyczki w wysokości 15 mld dolarów i obniżeniu o jedną trzecią ceny gaz. Rząd Janukowycza nie potrzebował dużo czasu, aby zdecydować między marchewką a kijem.

Znane są następujące: pod wpływem zawiedzionych nadziei części klasy średniej, w tym drobnych przedsiębiorców, i przy wsparciu części oligarchów, którzy robią interesy z Europą, a na pewno także dzięki pracy fachowców. agitatorów finansowanych przez imperializm europejski i amerykański – tak jak robi to dziś imperializm rosyjski na Krymie i niektórych regionach wschodniej Ukrainy – plac Majdan w Kijowie został zajęty, a po dwu-trzymiesięcznych zmaganiach z policją i siłami specjalnymi rząd upadł, jak to miało miejsce podczas Arabskiej Wiosny w Tunezji i Egipcie.

Podobnie jak w innych regionach świata światowy kryzys kapitalizmu wprawił klasy w ruch, ale w przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w Tunezji i Egipcie, gdzie proletariat odegrał ważną rolę, głównie dzięki sieci organizacji związkowych, które były zdolny do organizowania długich i zaciekle prowadzonych strajków, proletariat na Ukrainie wyróżnia się jego brakiem. Pewna liczba proletariuszy z pewnością brała udział w demonstracjach, ale były one nieodróżnialne wśród masy demonstrantów, a ich żądania były nie do odróżnienia od czysto burżuazyjnych postulatów wysuwanych na Majdanie. Ogromna masa proletariatu z pewnością instynktownie zrozumiała, że ​​od żadnej z rywalizujących stron nie można oczekiwać niczego dobrego.

Małe państwa, zwłaszcza gdy popadają w trudności, stają się łatwym łupem dla wielkich państw imperialistycznych. Czy to Rosja, czy Stany Zjednoczone – poprzez Unię Europejską – pożrą Ukrainę?

Rosja nie ma ekonomicznych środków, by wchłonąć Ukrainę i nie może zapobiec jej podejściu do Europy. Rosja dzisiaj, w 2014 roku, nie jest w żaden sposób porównywalna ze starym ZSRR, który współrządził planetą z USA. Ile waży dziś Rosja bez Ukrainy, krajów bałtyckich i Europy Środkowej? Jeśli przyjmiemy produkcję energii elektrycznej jako przybliżony wskaźnik produkcji przemysłowej, korzystając z danych z 2007 roku, przed wielkim kryzysem w latach 2008-2009, to jej globalne znaczenie wynosi 5% światowej produkcji wobec 22% w Stanach Zjednoczonych i 16% w Chinach. Niemcy, stosując te same kryteria, uzyskałyby około 3%. Rosja jest więc wielkimi Niemcami z zębami w kształcie pocisków nuklearnych, ale jednak dużymi Niemcami. W żadnym wypadku nie można twierdzić, że jest rywalem godnym Ameryki, jak to było w przeszłości.

Prawdziwym przeciwnikiem Stanów Zjednoczonych są Chiny. Chińska burżuazja przygotowuje się do zajęcia miejsca amerykańskiego imperializmu. Liczy na czas: z rytmem rozwoju przemysłu na poziomie 5-6% (nawet jeśli oficjalne dane to 9-10%), liczy na dogonienie, a następnie wyprzedzenie Stanów Zjednoczonych i wyprodukowanie większej ilości broni niż one. To, o czym chińska burżuazja zapomina, jak każda burżuazja, to kryzys nadprodukcji. Kryzys nadprodukcji zagrażający Chinom jest ogromny, kryzys, którego intensywność będzie co najmniej tak wielka jak w latach 1961-62, jeśli nie gorsza. Pytanie nie brzmi, czy kryzys nastąpi, ale kiedy. Może będzie to koniec obecnego cyklu produkcyjnego, przewidywany na około 2017 r., a może nawet wcześniej? Ilekroć to się dzieje, ten gigantyczny kryzys Nadprodukcja będzie początkiem globalnego kryzysu deflacji, który będzie jeszcze silniejszy niż ten z 1929 roku.

Interwencja militarna Rosji na Krymie i jej groźne manewry na wschodnich granicach Ukrainy świadczą o jej słabości. Stany Zjednoczone reagują wysyłając okręt wojenny na Morze Czarne i wzmacniając obronę przeciwlotniczą w Polsce, ale nie wywierają presji na innych teatrach działań wojennych, jak np. w Syrii. To pokazuje dwie rzeczy.

Pierwszy to, pomimo niepokojących wydarzeń na Dalekim Wschodzie (kilka tygodni temu chińskie okręty wojenne ostrzeliwały filipińskie kutry rybackie; w efekcie Chiny twierdzą, że swoją strefą wpływów jest całe Morze Chińskie i odpowiadająca mu przestrzeń powietrzna), na Bliskim Na Wschodzie, a teraz nawet w Europie, warunki do trzeciej wojny światowej nie są jeszcze dojrzałe. Przedtem nastąpi wielki światowy kryzys gospodarczy, który sprowadzi proletariat na drogę walki klasowej; a wtedy pojawi się alternatywa: trzecia wojna światowa lub międzynarodowa rewolucja komunistyczna.

Drugą rzeczą, którą demonstruje ograniczona interwencja dwóch imperialistycznych potęg, jest to, że Stany Zjednoczone nie liczą na razie na swoją potęgę militarną, by podbić Rosję, ale na równie potężną broń: kapitał finansowy. Jest to ta sama broń, której Stany Zjednoczone użyły w 1956 r. po anglo-francuskiej interwencji wojskowej w Kairze i Suezie: obaj sojusznicy nadal uważali się wtedy za panów świata, ale pod presją finansową Stanów Zjednoczonych musieli szybko spakować walizki i wracać do domu, nawet jeśli na ziemi podbój z pewnością byłby łatwy. Łatwo można sobie wyobrazić wściekłość francuskiej burżuazji i jej antyamerykańskie nastroje.

Dziś Rosja nie tylko cierpi z powodu międzynarodowego kryzysu, ale, podobnie jak inne kraje wschodzące, musi coś zrobić z odpływem kapitału. Trzeba ponadto wziąć pod uwagę, że produkcja przemysłowa w 2013 roku uległa stagnacji do tego stopnia, że ​​w 2014 roku ogłoszono recesję. „Rosja odnotowała w ubiegłym roku wzrost na poziomie zaledwie 1,4% PKB (wobec 3,4% w 2012 r., daleko od 7% odnotowanych w ciągu dziesięciu lat po 2000 r. i 5% obiecanych przez prezydenta Putina w 2012 r.) i władze liczyły na Odbicie o 2,5% w 2014 r. Bank centralny już wycofał się ze swojej prognozy, obniżając ją do mniej niż 2% rocznie przynajmniej do 2016 r. Przyczyną, jak wszyscy wiedzą, jest brak entuzjazmu inwestorów zagranicznych wobec braku realnej dywersyfikacji przemysłowej, konkretnych planów prywatyzacyjnych, dobrego klimatu dla biznesu i przejrzystego systemu prawnego” (Les Echos z 4 marca 2014).

Sytuacja ta spowodowała dewaluację rubla, a obecnie pogarszają ją wydatki wojskowe Rosji. Po ogłoszeniu możliwej interwencji wojskowej na Ukrainie euro przekroczyło symboliczny próg 50 rubli, nigdy wcześniej nie widziany, a dolar pobił rekord ustanowiony w 2009 r. 36,85 rubli za dolara. Aby przeciwdziałać temu trendowi, bank centralny musiał pod wpływem impulsu podnieść z 5,5% do 7% stopę bazową, czyli stopę regulującą wymianę międzybankową.

W przypadku embarga na inwestycje w Rosji, którym grozi amerykański sekretarz stanu John Kerry, rosyjski kapitalizm zostałby poważnie uszkodzony. Kilka banków z pewnością zaryzykowałoby bankructwo. W geście uspokojenia Putin wezwał więc do wstrzymania manewrów wojskowych na granicy z Ukrainą.

Niewątpliwie trwają negocjacje. Ale czego chce rosyjski niedźwiedź? Zwiększenie bezpieczeństwa własnej bazy morskiej na Krymie, zapewnienie, że Ukraina nie wstąpi do NATO, a tym samym do Unii Europejskiej, a rząd w Kijowie nie stanie się deklarowany jako antyrosyjski.

W tym ostatnim punkcie każdy rząd na Ukrainie, także te, które wydają się bardziej prozachodnie, zademonstrowały swój pragmatyzm i świadomość realiów geopolitycznych. Tak było, gdy gwiazda „pomarańczowej rewolucji” Julia Tymoszenko była premierem i uchodziła za prozachodnią. To ona negocjowała z Rosją nowy kontrakt na dostawy gazu, który później został uznany przez Janukowycza, obalony prezydent, który schronił się w Rosji, za zbyt korzystny dla Rosji.

Jeśli chodzi o integrację Ukrainy z Europą, Unia Europejska dotychczas proponowała partnerstwo. Ale jeśli Krym zostanie zdobyty siłą, jak się wydaje, nie ma wątpliwości, że w perspektywie średnio- lub długoterminowej Ukraina zostanie zintegrowana z Europą i NATO.

Ale ani Rosja, ani Europa nie chcą wesprzeć zbankrutowanej Ukrainy, bo to oznaczałoby problemy dla obu stron. Jeśli Ukraina przestanie spłacać raty zadłużenia wobec rosyjskich banków państwowych, które mocno na Ukrainie zainwestowały, poniosłoby to poważne konsekwencje. W tym punkcie zarówno Europejczycy, jak i Rosjanie są zainteresowani osiągnięciem porozumienia.

Rosyjskim środkiem odwetu jest gaz, ale ma on ograniczenia, ponieważ istnieje ryzyko zabicia gęsi znoszącej złote jaja. Rosja nie może długo używać swojego gazu jako broni. Produkcja gazu z łupków w Stanach Zjednoczonych zrewolucjonizowała rynek produktów energetycznych. Uniezależniając się energetycznie i dużymi eksporterami węgla, Stany Zjednoczone zepchnęły cenę energii w dół i zmusiły swoich starych dostawców do znalezienia innych rynków zbytu. Z drugiej strony możliwość skraplania gazu ziemnego umożliwia jego transport na duże odległości. Europa zużywa obecnie 485 mld metrów sześciennych gazu rocznie, z czego 160 mld pochodzi z Rosji, ale za dziesięć lat znaczna część tego gazu zostanie zastąpiona LNG (skroplonym gazem ziemnym). Gdyby Rosja miała teraz odciąć dostawy gazu, co miałoby negatywny wpływ również na rosyjską gospodarkę, Europa mogłaby być zaopatrywana z Kataru, Australii lub Kanady.

Jeszcze na temat gazu: obalony rząd Janukowycza zrobił wszystko, co mógł, aby zmniejszyć zużycie gazu i pozyskiwać go od Rosji, która dostarczała go po cenie wyższej niż rynkowa. W elektrociepłowniach produkujących energię elektryczną zastąpiono gaz węglem, który jest produkowany na Ukrainie, a rząd sprowadził nawet gaz z Niemiec. Dzięki tym systemom udało się obniżyć zużycie gazu z 54 mld m sześc. w 2011 r. do 45 mld w 2012 r. oraz zmniejszyć swoją zależność od Rosji, pozyskując w 2012 r. tylko 34 mld m sześc. od Moskwy. na początku 2012 roku ukraiński rząd podpisał dwa kontrakty na eksploatację dwóch złóż gazu z łupków, z których każdy według własnych szacunków rządu może zapewnić od 8 do 10 mld m sześc. rocznie. Jeśli chodzi o Stany Zjednoczone, przyspieszają budowę terminali do transportu LNG; a eksport mógłby być skierowany właśnie do krajów takich jak Ukraina.

Jak daleko chce zajść Ameryka w tym zawodach siłowania się na rękę? Czy zorganizuje embargo na inwestycje w Rosji, jeśli Rosja odmówi opuszczenia Krymu? Ale czy to nie spowoduje, że Chiny, które do tej pory łagodnie wspierały Rosję, zainterweniowały na rzecz Moskwy? Ale taka „pomoc” miałaby swoją cenę: chińska burżuazja pożyczyłaby swój kapitał tylko pod warunkiem, że mogłaby odkurzyć surowce mineralne Syberii i mieć dostęp do najnowocześniejszej rosyjskiej technologii. Stany Zjednoczone ze swojej strony musiałyby przekonać Miasto, które odzyskuje część rosyjskich dochodów z gazu i ropy, do przyłączenia się do embarga. Jednak Stany Zjednoczone mogą mieć interes w tym, by nie uderzać zbyt mocno w Rosję, więc nie muszą one same stawić czoła Chinom.

Można jedynie snuć przypuszczenia, ale pewne jest, że żadne pozytywne rozwiązanie nigdy nie wyłoni się z całego tego targowania się między państwami imperialistycznymi; przeciwnie, służą one tylko do tego, aby rana jeszcze bardziej się zaogniła, wystarczy pomyśleć o tym, co wydarzyło się na Cyprze.

We wszystkich przypadkach ukraiński proletariat nie może oczekiwać niczego od żadnego z obozów, tylko rozlewu krwi, łez i niepewności. Gdyby ożywienie przemysłowe na skalę światową potwierdziło się w wielkich krajach imperialistycznych, byłoby to jedynie umiarkowane i kosztem większego zubożenia i jeszcze większej niepewności dla robotników, zarówno w przemyśle, jak i w sektorze usług. W Japonii 30% siły roboczej jest już skazanych na pracę dorywczą i wynikającą z niej biedę; w Niemczech odsetek ten wynosi 20%; we Francji 15% według danych z 2010 roku i bez wątpienia odsetek ten wzrósł w ostatnich miesiącach.

Burżuazja europejska ma pełną świadomość, że nie może zastosować na Ukrainie brutalnych środków, jakie narzuciła Grecji i Hiszpanii; będzie zobowiązany do stosowania mniej drastycznych metod, ale oczywiście to ukraiński proletariat przejmie odpowiedzialność. Oto co miał do powiedzenia Eric Berglof, główny ekonomista Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju: „Kraj taki jak Ukraina, który ma zróżnicowaną gospodarkę i wykształconą siłę roboczą, musi dołożyć starań, aby wzbudzić wiarę ze strony inwestorów”. Jest to oczywiste.

Te rosnące napięcia militarne na Morzu Chińskim, na Bliskim Wschodzie iw Europie są przesłankami przyszłej wojny światowej, do której państwa imperialistyczne są popychane przez kryzys światowego kapitalizmu. Gdy warunki dojdą, wystarczy jedna iskra, aby wywołać pożogę. Byłaby to absolutna katastrofa, gdyby wystrzelono pierwsze pociski, a proletariat nie byłby w stanie powstrzymać wojny za pomocą akcji klasowej, lub gdyby zatrzymał ją zbyt późno, jak w I wojnie światowej.

Gdyby wojna wybuchła przed rewolucją, przekształcenie wojny imperialistycznej w wojnę domową byłoby trudne, ale nie niemożliwe. Jeśli wręcz przeciwnie, trzecia wojna światowa miałaby być toczona do i Podsumowując, nie tylko planeta zostałaby zredukowana do opustoszałego pola bitwy zasłanego trupami, z być może miliardem zabitych, ale wszystkie warunki byłyby spełnione, gdy proletariat zmiażdżony nędzą i głodem, by kapitalizm rozpoczął całą nowy cykl akumulacji. Środek ciężkości ekonomicznej zostałby przesunięty na Pacyfik, podczas gdy stara Europa, niezdolna do urzeczywistnienia komunizmu, mogła jedynie wycofać się ze sceny.