Zdecydowaną większość czasu, jaki gatunek ludzki spędził na Ziemi, to czasy, nazywane przez marksistów prymitywnym komunizmem, społeczeństw koczowniczych. Istnieją dowody, że pierwotny komunizm był wolny od homofobii i transfobii. Pierwsze historyczne wzmianki o transpłciowych szamanach sięgają pism Herodota o Scytach.

Pomimo niszczących skutków kontaktu z europejskim kolonializmem, zaobserwowano, że w ponad 150 plemionach rdzennych Amerykanów nadal żyli mężczyźni zbieracze, a jedną trzecią myśliwych stanowiły kobiety. Kobiety myśliwe miały tendencję do tworzenia emocjonalnych i seksualnych związków ze zbieraczami, podczas gdy mężczyźni zbieracze mieli tendencję do robienia tego z myśliwymi. Kobiety- myśliwi nie były dyskryminowane, angażowały się w działania wojenne i często były związane z szamanizmem. Zjawisko to obserwowano również w społecznościach tubylczych na Syberii, w Birmie, Malezji, na Borneo, w Wietnamie, Indiach i Chinach.

Homoseksualizm i transpłciowość były powszechne w starożytnej Grecji i Rzymie. Pod koniec ery republikańskiej w Rzymie męski homoseksualizm stał się przestępstwem karanym grzywną. Represje nasiliły się zwłaszcza wraz z rozprzestrzenianiem się chrześcijaństwa. W Chinach mniej więcej w tym samym czasie homofobiczne poglądy wyrażały nurty konfucjańskie właściwe dla klasy rządzącej. Homofobia i transfobia rozwinęły się jako późna konsekwencja powstania społeczeństw klasowych opartych na patriarchalnej, monogamicznej rodzinie.

Po szturmie na Bastylię w Paryżu 14 lipca 1789 roku i po natychmiastowym wyjaśnieniu Czwartej Władzy, że zasady wypisane na sztandarze rewolucji, liberté, egalité, fraternité, należy rozumieć jako wyłączną rezerwę burżuazji i klas z nią sprzymierzonych, w 1791 roku Zgromadzenie Konstytucyjne wydało nowe dekrety i normy dotyczące "zachowań dewiacyjnych", które do tej pory były karane nawet spaleniem na stosie, pod władzą sądów kościelnych.

Burżuazyjno-rewolucyjna Francja stała się w ten sposób pierwszym europejskim narodem, który spojrzał na kwestię homoseksualną przez nowy pryzmat, dokonując odpowiednich zmian wbrew religijnym i średniowiecznym uprzedzeniom oraz znosząc sądy kościelne i ustawodawstwo antysodomijne, wpisując tę problematyczną kwestię w zagadnienie gwałtu, czyli przemocy. Kodeks Napoleona, ogłoszony w 1810 r., jasno określił, że zarówno mężczyźni, jak i kobiety mają być traktowani bezkrytycznie w odniesieniu do przestępstwa gwałtu.

Dzięki takim aktom prawnym homoseksualistom zagwarantowano tolerancję prawa w ich relacjach intymnych, chociaż homoseksualizm i transpłciowość nadal były uznawane za niemoralne i poddawane szykanom prawnym według niejasnego kryterium moralności i porządku publicznego.

Na Kongresie Jurystów Niemieckich w 1867 roku powrócono do postulatu zaprzestania dyskryminacji karnej osób o odmiennej orientacji seksualnej. Neologizm "homoseksualizm" pojawił się w piśmie skierowanym do Ministerstwa Sprawiedliwości Prus w 1869 roku. Termin transseksualizm został ukuty w 1923 roku przez niemieckiego socjaldemokratę Hirschfelda.

W 1969 roku w domu publicznym na Manhattanie, Stonewall Inn, doszło do gwałtownych starć policji z kilkoma grupami odmieńców. Od połowy lat 70. homoseksualiści zaczęli domagać się ograniczonych praw osobistych. W latach 90-tych XX wieku znaczna, ponadnarodowa i międzyklasowa mniejszość, o różnych orientacjach seksualnych i specyficznych sprawach i problemach, zgromadziła się pod szyldem LGBT (lesbijki, geje, biseksualiści, transseksualiści), dając początek ruchom domagającym się zniesienia wszelkiej dyskryminacji prawnej, ekonomicznej i kulturowej.

W Polsce związki osób tej samej płci zostały zdekryminalizowane w 1932 roku, w Danii w 1933 roku, w Szwecji w 1944 roku, a w Wielkiej Brytanii w 1967 roku. W 1973 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne usunęło wcześniejszą definicję homoseksualizmu jako "zaburzenia psychicznego". Światowa Organizacja Zdrowia usunęła homoseksualizm z listy chorób psychicznych w 1990 roku. W 1977 roku francuskojęzyczny Quebec, jako pierwszy na Zachodzie, zaczął zakazywać wszelkiej dyskryminacji ze względu na orientację seksualną. Później większość krajów rozwiniętych uchyliła przepisy uznające homoseksualizm za przestępstwo i przyznające ograniczone prawa. Największy opór pozostał w państwach Bliskiego Wschodu, Azji, Afryki i Karaibów; w kilkunastu krajach homoseksualizm uznawany jest za karę dożywotniego więzienia, a nawet karę śmierci.

Kościół katolicki w swoim Katechizmie określa homoseksualizm jako skłonność "wewnętrznie nieuporządkowaną" i sprzeciwia się zrównaniu par homoseksualnych z parami heteroseksualnymi.

Wbrew atakom wulgarystów, mających na celu scharakteryzowanie socjalizmu naukowego, i proletariatu w ogóle, jako nieczułego i głuchego, jeśli nie wrogiego, na kondycję homoseksualistów od samych jego początków, marksizm zawsze traktował ich w podobny sposób, jak inne dyskryminowane mniejszości (dzieci, kobiety, mniejszości etniczne i religijne), nie negując ich specyficznych aspektów. Ale marksizm osadza, konsekwentnie z własnym rewolucyjnym światopoglądem, wszystkie te sprzeczności i żądania w ramach danej klasowej rzeczywistości społecznej, w opozycji do różnych burżuazyjnych koncepcji międzyklasowych, które nie widzą i nie potrafią dostrzec, że fundamentalną sprzecznością jest ta między klasami społecznymi.

Oddajmy głos Rękopisom ekonomiczno-filozoficznym Karola Marksa z 1844 roku.

„Bezpośrednim, naturalnym i koniecznym stosunkiem osoby do osoby jest stosunek mężczyzny do kobiety. W tym naturalnym stosunku gatunkowym człowieka do natury jest natychmiast jego stosunek do człowieka, tak jak jego stosunek do człowieka jest natychmiast jego stosunkiem do natury - jego własnym naturalnym przeznaczeniem.”

„W tej relacji zatem objawia się zmysłowo, sprowadzony do obserwowalnego faktu, stopień, w jakim istota ludzka stała się naturą człowieka, albo w jakim natura dla niego stała się istotą ludzką. Z tej relacji można zatem ocenić cały poziom rozwoju człowieka.”

„Z charakteru tej relacji wynika, w jakim stopniu człowiek jako istota gatunkowa, jako człowiek, doszedł do bycia sobą i do pojmowania siebie; relacja mężczyzny do kobiety jest najbardziej naturalną relacją istoty ludzkiej do istoty ludzkiej. Ujawnia zatem stopień, w jakim naturalne zachowanie człowieka stało się ludzkie, czy też stopień, w jakim istota ludzka w nim stała się istotą naturalną - stopień, w jakim jego ludzka natura stała się dla niego naturalna. Relacja ta ujawnia również stopień, w jakim potrzeba człowieka stała się potrzebą ludzką; stopień, w jakim zatem drugi człowiek jako osoba stał się dla niego potrzebą - stopień, w jakim on w swoim indywidualnym istnieniu jest jednocześnie istotą społeczną”.

Wyraźnie cytowaliśmy i komentowaliśmy ten fragment w numerze 17 Il Programma Comunista z 1959 roku.

Karol Marks opiera dyskusję nad tym zagadnieniem pod soczewką materialistycznej dialektyki natury, rozpatrując różne orientacje seksualne w ścisłym związku z rodziną i społeczeństwem oraz materialną i historyczną ewolucją tych instytucji.

Doktryna marksizmu jest daleka zarówno od religijnej i konserwatywnej nienawiści, jak i od wszelkich koncepcji liberalnych, koncepcji, które wszystkie są dalekie od związku, harmonijnego, synergicznego, między ludźmi, między mężczyzną i kobietą, między człowiekiem i naturą.

Centralnym punktem argumentacji Marksa jest to, że związek heteroseksualny jest aktem funkcjonalnym dla biologicznej reprodukcji gatunku, w tym sensie związek mężczyzny z kobietą jest "najbardziej naturalny".

Nie ma więc u Marksa potępienia dla innych orientacji seksualnych ani określenia ich jako "nienaturalnych".

Z pewnością w tym dyskursie kryje się przekonanie, że w społeczeństwie, które nie opiera się już na wyzysku i dominacji człowieka nad człowiekiem i człowieka nad naturą, ani na istnieniu i podziale na kasty, klasy i kliki, takie konflikty, u których podłoża zawsze leżą interesy ekonomiczne, ustałyby niemal całkowicie. Natomiast dziś, gdy burżuazja i kapitalistyczny sposób produkcji znajdują się w stadium rozkładu, mają one tendencję do zaostrzania się.

W swojej słynnej rozmowie z Klarą Zetkin jesienią 1920 roku Lenin był zaniepokojony i zalecał, aby kwestia ta była traktowana ściśle poprzez metodę materializmu historycznego. To samo podejście można dostrzec w liście z 1915 roku do Inessy Armand. Dla Lenina rewolucja proletariacka i jej konsolidacja są warunkiem wyzwolenia nowych stosunków między płciami. Przede wszystkim chodzi o emancypację kobiet i kwestię rodziny. Temat homoseksualizmu musi zostać ujęty w ramy tego doktrynalnego podejścia.

Jak pisaliśmy w The Oppression of Women and Communist Revolution, 1979: "Sprzeciwiamy się ideologii "wolnej miłości" tylko o tyle, o ile próbuje ona zastąpić rewolucję jako sposób rozwiązania raz na zawsze problemu relacji między płciami (...) Poszukiwanie wolnej miłości, jeśli oczyszczone ze wszystkich radykalno-burżuazyjnych ideologii i anatem konserwatystów i reakcjonistów, jest aspektem afirmacji nas samych jako istot ludzkich (...) Nowe formy relacji między płciami nie mogą zaistnieć bez całkowitego zburzenia istniejącego porządku społecznego, ale proces prowadzący do tej ostateczności jest już rozpoznawalny w niezależnej drodze, którą podąża, mimo trudności, tak wiele kobiet".

Rosja Radziecka wraz z ogłoszeniem nowego kodeksu karnego 1 czerwca 1922 roku stała się, po Francji w 1789 roku, drugim znaczącym krajem, który zalegalizował homoseksualizm i stosunki między dorosłymi osobami wyrażającymi na to zgodę.

Czerwony Październik dotyka jednocześnie wszystkich aspektów ekonomicznych, społecznych, kulturowych i rodzinnych, rzutując status kobiet i homoseksualistów na nowe wymiary.

Legalizacja rozwodów i aborcji, prawne równouprawnienie wszystkich związków i dzieci, niezależnie od tego, jak i gdzie zostały poczęte, wraz z polityką wsparcia społecznego (przedszkola, kliniki, miejsca rozrywki, publiczne kuchnie i pralnie, itp.), należą do pierwszych interwencji komunistów. Wydano nowe przepisy dotyczące pracy w fabryce, ośmiogodzinnego dnia pracy, przerw obiadowych, tygodniowego dnia wolnego, płatnych urlopów, zakazu pracy dla dzieci poniżej 14 roku życia.

Dla Lenina były to procedury radykalne, ale wciąż mieszczące się w sferze "prawa". Ale pokazują one nowy etap, jaki osiągnęła dyktatura proletariatu w porównaniu z rewolucyjną Francją.

Już w 1917 roku uchylono wszystkie dyskryminujące przepisy prawne przeciwko sodomii, przewidziane w carskim kodeksie karnym. Sądy radzieckie dopuszczały także małżeństwa między homoseksualistami, a w latach 20. odnotowano nawet przypadki operacji zmiany płci.

Wolności te zostały przyznane na przykład na wiele lat przed tym, jak zachodnie kobiety uzyskały prawo głosu i wiek przed tym, jak uchylono przepisy przeciwko homoseksualizmowi.

Wszystkie ekonomiczne, społeczne i kulturowe afirmacje Czerwonego Października stopniowo ulegały dewaluacji i rewizji w Rosji wraz z upadkiem dyktatury proletariatu, marginalizacją frakcji rewolucyjnych i odwrotem sił marksistowskich na zachodzie. Już w 1925 roku turkiestańscy ustawodawcy ponownie uczynili homoseksualizm karalnym. W 1926 roku homoseksualistów określono jako "nieproletariackich". Następnie w 1934 roku nowy przepis w kodeksie karnym ponownie wprowadził kary więzienia za przestępstwo sodomii. Jednocześnie nowe przepisy nakładały ograniczenia i utrudnienia na rozwody i aborcję. W czasach stalinowskich powróciła oficjalna aprobata i wsparcie dla tradycyjnej rodziny, podstawowej jednostki nowego narodu-państwa, której funkcją jest obrona i utrzymanie standardów kapitalistycznego sposobu produkcji.

To właśnie komunistyczna lewica, zgodnie z bolszewicką spuścizną rewolucyjną, na nowo zadzierzgnie wszystkie czerwone nici Października zerwane przez ten "Termidor", również w odniesieniu do kwestii seksualnych i homoseksualnych.

Partia Komunistyczna uznaje, że osoby LGBT, podobnie jak osoby z innych uciskanych grup, napotykają na specyficzne problemy, z którymi muszą sobie radzić. I uznaje istnienie ruchu de facto domagającego się równości prawnej i społecznej.

Związek z ruchem robotniczym pojawił się na przykład w Stanach Zjednoczonych w latach 30. i później, gdy Związek Stewardów otworzył się zarówno na homoseksualistów, jak i wszystkie rasy. McCarthyizm doprowadził również do czystek Afroamerykanów i homoseksualistów ze związków zawodowych. Zauważa się jednak, że w tamtym czasie ruch ten miał tendencję do zamykania się w sferze kulturowej i egzystencjalnej, oderwanej od walki klasowej.

Komunizm wzywa ruch homoseksualny - podobnie jak ruch kobiet czy mniejszości rasowych lub narodowych - do stanięcia obok siebie w walce z klasą robotniczą, w oddzielnych organizacjach, dla swoich słusznych żądań, zjednoczonych z całym proletariatem.

Dziś [zachodnia] burżuazja daje gejom i transseksualistom możliwość tworzenia własnych nuklearnych jednostek rodzinnych poprzez małżeństwo, które nie omieszka powielać wszelkiego zła tradycyjnej rodziny heteroseksualnej, w tym męskich i kobiecych ról społecznych oraz własnościowej kontroli nad dziećmi.

Tylko wraz ze zniesieniem społeczeństwa klasowego można stworzyć podstawy do oderwania instytucji tradycyjnej monogamicznej rodziny jako centralnej osi społeczeństwa. Tylko w komunizmie zostanie przezwyciężona całość specyficznych ról społecznych, miłosnych i seksualnych przypisanych płciom w monogamicznej rodzinie, a także sztywne rozróżnienie pomiędzy różnymi orientacjami seksualnymi.

Koniec wszelkiej dyskryminacji jest związany z sukcesem komunizmu, który jako jedyny może doprowadzić do pełnej emancypacji i wielowymiarowej afirmacji istot ludzkich.