Ukrayna ve "hukukun üstünlüğü" destekçileri ne bekliyordu? Prigozhin’in paralı askerlerinin Rusya’da "gerçek demokrasinin" yeniden canlanmasına öncülük etmesini mi? Bu şekilde söylendiğinde kulağa son derece olasılık dışı bir ifade gibi geliyor.

Ancak devrimi küçümseyenler için, bir savaşta düşmanın iç cephesinin çökmesi ancak ani ve beklenmedik bir askeri anarşi patlamasıyla mümkündür.

Kötünün iyisi mantığıyla hareket eden pek çok kişi -en azından birkaç saatliğine- Putin ve Prigozhin arasında bir seçim yapmaya ikna oldu; belki de Putin’in geçici bir kötülük olduğunu ve böylece Ukrayna, Batı ve demokrasinin, bazı jeopolitik ve askeri ilişkiler uzmanlarının öngördüğü ve dilediği gibi bir kutlama yapma pahasına da olsa, Rusya’ya karşı galip geleceğini düşündüler.

Savaşta, emperyalist aşamasına ulaşan kapitalizm, savaşan her cephenin arkasında, parlamenter demokratik cilasının ardında gerçek, faşist doğasını ortaya koyar.

Biz komünistler emperyalist bir devlette iktidar için mücadele eden iki grup arasında seçim yapmayız. Elbette proletaryanın bu savaşa karşı ayaklandığını, cephenin her iki tarafında da çöktüğünü göremediğimiz için üzgünüz; ancak partinin yokluğunda bu çözüm imkansızdır.

Atlantik burjuvaları Prigozhin’in Putin’i yendiğini göremedikleri için pişmanlık duyarken, Putin’in destekçileri onda ABD hegemonyasına yer kalmayacağını umdukları "çok kutuplu" bir dünyanın habercisini görüyorlar.

Ancak, 1917 Ekim’indeki Rus devriminin, Putin tarafından haklı olarak Bolşeviklere atfedilen, emperyalist Birinci Dünya Savaşı’na, önce Çar’a ve Şubat’tan sonra burjuvaziye karşı "sırtından bıçaklanma" vurgusu gözden kaçmamalıdır.

Moskova hükümetinin, cumhuriyetler federasyonunu, Korkunç İvan’dan Büyük Petro’ya, oradan da soluk ve beceriksiz 2. Nikolay’a kadar uzanan Rusya’nın tarihsel geçmişiyle, yani halklar hapishanesiyle uyumlu hale getirebilecek bir devlet ideolojisi benimsemesi giderek imkansız hale geliyor.

Putin aynı anda hem cumhuriyetçi hem de çarcı olmaktan vazgeçemeyecektir, tıpkı Türk mevkidaşı Erdoğan’ın şeklen ılımlı Kemalist ama kalben ve Türkiye’nin emperyalist tahayyüllerinde Osmanlıcı olmaya devam edeceği gibi.

Her iki devlet başkanının da kendilerini darbelere karşı savunmak zorunda kalmaları ve bu her gerçekleştiğinde, bir yandan Hıristiyan inananları sultandan kurtarmak, diğer yandan iyi Müslüman inananları nefret edilen "moskof"tan korumak isteyen milli tarihin asırlık retoriğine rağmen birbirlerini desteklemek zorunda kalmaları tesadüf değildir.

Paralı askerleri benimsemek her zaman iki ucu keskin bir kılıçtır. Halkınızı en azından kısmen savaşın ölümlerinden koruyarak güven vermeyi başarırsanız, paralı askerler her zaman hain ve taraf değiştirmeye hazırdır: silah mesleğinde ustalaşırlar, kendilerini en yüksek teklifi verene satarlar ve kısa süre sonra zafer umudu olmayan kaderlerini terk ederler.

Rusya’nın iç güç dengesi hala istikrarsızdır. Savaş, düşman kurşunları ve firarlarla yok olan birliklerle devam etmek zorunda kalacaktır.

Devlet aklı, egemen sınıfın örgütlü şiddetinin iğrençliğini arkasına saklayan bir perde olmaya devam edecek. Ancak bir gün, savaşlar, isyanlar ve imhaların ortasında, ortak onurlu varoluş nedeninin askeri anarşiyle sonuçlanması mümkündür. Devlet, kurumsal ve askeri üst yapılar şimdiden çatlaklar ve sarkmalar gösteriyor.

O zaman bırakın bu pis sermaye devi yerle bir olsun. Proletarya mevcut düzene ölümcül darbesini indirecek ve komünist gelecek yeniden insanlığın ufkunda belirmesini sağlayacaktır.