16 Temmuz 2018’de, 1942’de Paris’te Yahudilerin toplanmasını anmak üzere davet edilen İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu’nun (“sevgili Bibi”) huzurunda Cumhurbaşkanı Macron şunları söyledi: "Siyonizm karşıtlığına taviz vermeyeceğiz çünkü bu antisemitizmin yeni şeklidir". Ardından Macron, Siyonizm karşıtlığının kovuşturulması için bir yasa çıkarılması önerisinden ihtiyatlı bir şekilde geri adım attı.

Bunu anti-Semitizm, anti-Siyonizm, Shoah’ın dehşetinin tüm bağlamından koparılması, Faşizmin "geri dönüşü", vs. vs. hakkında her zamanki yaygara izledi. Bu medya kaosuna karşı, en azından Yahudilik, anti-Semitizm, Siyonizm, anti-Siyonizm terimlerinin Marksist tanımına geri dönmek gerekiyor.

19 Temmuz 2018’de Knesset, ülkeyi "Yahudi halkının ulus-devleti" olarak tanımlayan, böylece Arap nüfusunun (işgal altındaki topraklar sayılmazsa İsrail nüfusunun %20’si) apartheid’ını resmen tesis eden ve İsrail’i bir kez daha "tüm Yahudilerin vatanı" olarak teyit eden yeni bir İsrail Devleti Temel Yasasını kabul etti.

Dolayısıyla sorun yine güncel bir sorun haline geliyor: her ikisi de burjuva olan, dinin özel bir mesele olduğu "yurttaşların" laik Devlet vizyonu ve gerçeği söylemek gerekirse kimsenin ne anlama geldiğini anlayamadığı, ancak tüm Devletler gibi sermayenin anti-proleter ve karşı-devrimci Devletini kamufle etmeye çok iyi hizmet eden "Yahudi Halkının Devleti" vizyonu.

Yahudilik ve Yahudilik Karşıtlığı

"Anti-Semitizm" yerine "anti-Yahudilik" demek daha doğru olacaktır.

16’ncı yüzyıldaki Protestan Reformu, Hıristiyanlığın Yahudi Kutsal Kitabı’ndaki köklerini yeniden keşfetti. Semitik terimi daha sonra 1781 yılında Alman Oryantalist August Ludwig von Schlözer tarafından, Nuh’un oğullarından birinin adı olan Sem’den türetilerek, Orta Çağ’dan beri özellikle Orta Doğu, Kuzey Afrika ve Doğu Afrika’da yaşayan halkların İbranice, Aramice ve Arapça dilleri arasında kurulan akrabalığı belirtmek için icat edilmiştir.

XIX. yüzyılın filolojik keşifleri, çağdaş Yahudilerin, eski Yahudilerin ırksal torunları olan Semitler olarak adlandırılmasına yol açmıştır.

Semit terimi, Fransız Ernest Renan’ın büyük katkıda bulunduğu ırklar kavramının yayıcılarından alınmıştır: üstün ırk Hint-Avrupalı ya da Aryan iken, Yahudi ve Arap olan Semitlerinki aşağı ırk olarak kabul edilmiştir. Irksal teoriler günümüze kadar yayılmış ve hayvanlara uygulanan yasaların aynısını insan türüne de uygulamıştır. Bu teoriler kısa sürede İngiltere de dahil olmak üzere tüm Avrupa’ya yayıldı.

Yahudi Tanımı Üzerine

Avrupa halkları uluslara bölündüğünde, Yahudiler de Alman ulusunun doğuşunda olduğu gibi "ulus içinde bir ulus", devlet içinde bir devlet oldular.

Peki, aynı coğrafi, dilsel ve dinsel kökene sahip bir insan grubu olan bir "Yahudi halkı" var mıdır?

Bugün "Yahudi halkı" olarak adlandırılan şey, tıpkı Hıristiyanlar veya Müslümanlar örneğinde olduğu gibi, tarihsel dağılımları nedeniyle farklı coğrafi kökenlere sahiptir. Biyolojik olarak, Yahudi olarak kabul edilenlerin çoğunun Filistin kabileleriyle çok az ilgisi vardır ya da hiç yoktur ve bugünün Filistinlileri genetik anlamda bölgenin eski halklarına, İsrail’in bugünkü sakinlerinden ve dünyadaki Yahudilerden kesinlikle çok daha yakındır.

Doğu ve Orta Avrupa Yahudileri olan Aşkenaz nüfusu üzerinde yapılan son araştırmalar, genomlarının ortalama %80’inin Avrupa kökenli olduğunu ve sadece küçük bir kısmının Orta Doğu’dan geldiğini göstermiştir. Avrupa Yahudileri aslında kuzeyden ve özellikle de kıtanın doğusundan ve merkezinden gelen nüfuslarla melezleşmiştir: Moravya, Polonya, Litvanya’nın yanı sıra Slavlar ve Kazarlar (bozkırlardan Yahudiliğe geçen Türkler). Ayrıca Mezopotamya’dan İspanya’ya kadar tüm halklarla karıştılar.

Bu Yahudiler, Yahudi ve Arami temelleri üzerine aşılanmış birçok Germen lehçesinden gelen, Slav ve Romantik ifadeler içeren, ancak İbranice karakterlerle yazılan Yidiş dilini konuşuyordu. Bazı tarihçiler bu nedenle bir "Yidiş halkı "nın varlığından söz etmişlerdir.

Dolayısıyla "Yahudiler", 19. ve 20. yüzyılın "ırkçı" Avrupa’sı gibi etnokrasi uygulayan İsrail burjuvazisinin bugün hala iddia ettiği gibi, bir ırk oluşturmamaktadır!

Sonuç olarak, antisemitizm bir ırka ya da coğrafi olarak yerleşik bir nüfusa karşı değil, bir dine ve daha genel olarak bir kültüre, bir felsefeye karşı uygulanır. Öte yandan, 1948’de İsrail Devleti’nin kurulmasının ve anayasasının ardındaki "Yahudi halkı" kavramının nesnel bir temeli yoktur. Bu, İsrail Devleti’nin var olmadığı anlamına gelmez! Her devlet, bir sosyal sınıfın diğeri üzerindeki gizli baskısı, en anlamsız ve saçma olanları da dahil olmak üzere kendi mitlerine ihtiyaç duyar.

O halde, "Yahudi" teriminin ya da isminin tanımı nedir? Elbette bir kültüre, dünyayla kurulan bir ilişkiye işaret eder, bir etnik gruba değil, hele hele var olmayan bir ırka hiç değil.

Burjuvazi ve Irkçılık

Burjuva devrimine kadar, tarih boyunca halklar genellikle ayrı "cemaatlere" bölünmüştür. Örneğin Osmanlı İmparatorluğu, İslam’ı devlet dini olarak tanımlarken, diğer dinlere de hoşgörü göstermiş, şehirlerde kendi mahalleleri olan, her biri kendi "konseyi" ve yasalarıyla yönetilen ayrı ve tanınabilir "cemaatler" halinde örgütlenmiştir.

Ancak bugün hala bazı çok burjuva ve demokratik devletlerde vatandaşlar, İsviçre, Almanya ve diğer kuzey Avrupa ülkelerinde olduğu gibi, bazen kanunen para ödemek zorunda oldukları bir "dini cemaate" mensup olmaları temelinde ve birey kendini ateist ya da tamamen kayıtsız ilan etse bile kaydedilmektedir.

Fransa’da bile, kilise ve devletin ayrılması sadece 1905 yılına dayanmaktadır ve Anayasa’da ilan edilen ciddi "laiklik ilkesi", diğer dinlere, tefeciliğin ve uluslararası finansın sembolü olarak kabul edilen "Yahudi "ye ve bugün örneğin İslam takipçilerine karşı güvensiz bir "Hıristiyan" ulus gerçeğini tamamen ortadan kaldırmamıştır.

Almanya’da Nazizm sadece Yahudi nüfusa karşı ayrımcılık yapmadı. Sınıf mücadelesine tepki olarak doğdu ve temel işlevlerinden biri komünistlerin yok edilmesiydi. Ardından, burjuva Alman ulusunun diğer "rasyonalizasyonları" arasında, Sermayenin yeniden üretimine ağırlık veren aşırı nüfusun ortadan kaldırılmasına kendini adadı. Komünistlerin yanı sıra Yahudiler, Çingeneler, eşcinseller, akıl hastaları, Romlar ve Slavlar da buna dahildi. Dolayısıyla "Holokost", iki dünya savaşında yok edilen on milyonlarca "etiketsiz" ölüyü de içermelidir. Toplama kamplarında, bombalar altında ve savaş meydanlarında gerçekleşen tüm bu ölümler, kapitalist düzeni korumaya ve kapitalist sisteme yeni bir hayat vermeye hizmet etmiştir.

Yüzyıllardır süregelen demokratik rejimler ve ciddi anayasalar ırksal, ulusal ve dini ön yargıları, yasal ya da fiili zulüm ve ayrımcılıkları ortadan kaldırmamıştır. Irkçılık, egemen sınıfların proletaryayı bölmek ve onu tarihsel görevlerinden saptırmak için her zaman kullanacağı geçerli bir araçtır.

Siyonizmin Doğuşu

Ulus-devletlerin 19. yüzyılda kurulduğu yerlerde, başta Yahudiler olmak üzere cemaatlerin önceki ortaçağ kurumlarının zayıflaması ve diğer vatandaşlarla aynı haklara sahip olma talebi söz konusuydu.

Haskala, "eğitim", 18-19. yüzyıllarda Almanya’da ortaya çıkan ve Avrupa Aydınlanmasından esinlenen bir Yahudi düşünce hareketiydi. Yahudileri seküler toplumlara entegre etme, Yahudi kültürünü ve Yidiş dilini terk etme ve böylece geleneğe karşı çıkma arzusunu ifade ediyordu. Haskala, Ortodoks hahamların küçük doğu Avrupa şehirlerindeki Yahudiler üzerindeki hegemonyasını kırmaya ve modern seküler Avrupa kültürü lehine "ortaçağ" Yahudi kültürü olarak algıladığı her şeyden vazgeçmeye çalıştı. Haskala’nın bağrından reformcu, Protestan bir Yahudilik doğdu. Bu asimilasyonist program Yahudileri Avrupa modernitesine entegre etmeyi amaçlıyordu.

Ancak 1880’deki pogromlarla birlikte Yahudileri entegre etmenin bir yolu olarak zeminini yitirmiş oldu.

Siyonizm kuşkusuz pogromlara bir tepki olarak doğdu. Özellikle yüzyılın sonunda Yahudi topluluklarının çoğunun yaşadığı Rusya ve Polonya’da çoğaldılar. Buradan, yüzyıl boyunca, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’ne doğru güçlü bir göç gelişti ve bu göç 1930’lara kadar memnuniyetle karşılanmaya devam ederken, küçük bir kısmı da Filistin’e yöneldi.

Ancak 1898’de Fransa’da yaşanan Dreyfus olayı da Batı dünyasında kayda değer bir yankı buldu ve Siyonist hareketin gelişimini hızlandırdı.

Bu, önceki Siyonist, ruhani ya da kültürel akımlardan farklı olarak Yahudiler için bir devlet kurmayı amaçlayan bir Siyonizm’di. O zamanlar Osmanlı İmparatorluğu’nun bir parçası olan ve antik çağlarda Yahudi nüfusun yaşadığı "İsrail topraklarında", yani modern dünyanın Filistin’inde, Yahudilerin yaşadığı bir toprak merkezi ya da devlet kurulması için milli bir duyguyu besliyordu.

Kuramcısı, Budapeşte’de doğan ve Avusturya’da yaşayan, asimile olmuş ve seküler bir Yahudi olan Avusturya-Macaristanlı Theodore Herzl’di. Bir gazeteci olarak Dreyfus olayını takip etmiş ve 1896’da "Der Judenstaat", "Yahudilerin Devleti" (genellikle çevrildiği gibi "Yahudi Devleti" değil) adlı bir eser yayınlamıştı. Bu eserde Yahudilerin asla diğer ülkelerle bütünleşemeyeceğini ve kendi devletlerine ihtiyaçları olduğunu düşünüyordu. Bu nedenle Siyonizm, Kudüs’ü çevreleyen tepelerden biri olan Siyon’a dönüş çağrısında bulunmuştur. Bu topraklarda yerli bir nüfusun varlığından söz edilmemektedir.

Aslında bu, sömürgecilik ve Avrupa emperyalizmi bağlamına yerleştirilmiş sömürgeci bir projeydi.

Sonuçta, geçmiş yüzyıllarda Protestan mülteciler Kuzey Amerika’yı kolonileştirmemiş miydi? Yirminci yüzyılın ortalarında, 1938’de Mussolini, Afrika sömürgelerinde, Migiurtinia’da kuracağı bir "Yahudi vatanı" oluşturma olasılığını da ileri sürdü. Galeazzo Ciano 30 Ağustos’ta "Günlüğü "ne şunları yazmıştır "Duce bana Migiurtinia’yı uluslararası Yahudiler için bir imtiyaz haline getirme planlarından birini de iletti. Ülkenin Yahudilerin yararlanabileceği önemli doğal rezervlere sahip olduğunu söylüyor". İtalya’nın üç ay sonra ırk yasalarını yayınlayacağı unutulmamalıdır. Çelişki mi var? Tabii ki hayır! Bu, Siyonizm ve antisemitizmin el ele gittiğinin ne kadar doğru olduğunu göstermektedir.

Herzl, Batı burjuvazisi arasında, yoksul bir nüfusun Doğu’dan Batı’ya göç etmesinden elde edecekleri çıkarla övünüyordu.

Herzl 1897’de Basel’de ilk Siyonist Kongre’yi topladı. Daha 1882’de Filistin’de toprak satın almaya başlamış olan Fransız banker Edmond de Rothschild’e yaklaştı.

Avrupa Yahudiliğinin geleceğine ilişkin planının Yahudi karşıtı hareketin istedikleriyle aynı doğrultuda olduğunu fark eden Herzl, kısa sürede bu hareketle bir ittifak stratejisi geliştirdi. "Der Judenstaat "ta "Yahudi karşıtlığından etkilenen tüm ülkelerin hükumetlerinin istediğimiz egemenliği elde etmemize yardım etmekle çok ilgileneceklerini" yazdı ve "sadece fakir Yahudilerin değil", "onlardan kurtulmak isteyen Hıristiyanların da" Avrupa Yahudileri için bir göç fonuna katkıda bulunacağını ekledi. Herzl günlüğünde "anti-Semitler bizim en güvenilir dostlarımız, anti-Semitik ülkeler de müttefiklerimiz olacak" diye yazıyordu.

1902’de Herzl İngiliz hükumetiyle, özellikle de Dışişleri Bakanı Chamberlain ile temasa geçti ve Siyonizm’in partizan ve mali destekçisi olan çok zengin Lord Walter Rothschild’in desteğini aldı. 1903 yılında Rusya’da Yahudi karşıtı pogromları organize eden Rus İçişleri Bakanı Vyacheslav von Plehve gibi tanınmış Yahudi karşıtlarıyla tanıştı ve kasıtlı olarak bir ittifak arayışına girdi. Ayrıca bir başka ünlü antisemit olan ve Büyük Britanya Başbakanı olarak 1905’te Yabancılar Yasası’nı destekleyen Lord Balfour’a da başvurdu. Yabancılar Yasası’nın amacı, açıkça ilan ettiği gibi, ülkeyi "esasen Yahudi göçünün tartışılmaz kötülüklerinden" kurtarmak için, Rus İmparatorluğu’ndan pogromlardan kaçan Yahudi mültecilerin Birleşik Krallık’a göçünü engellemekti. Irkçı ve anti-Semitik tezler İngiltere’de büyük yankı uyandırdı ve uyandırmaya devam ediyor.

Basel’de ilk Siyonist Kongrenin toplanmasından birkaç hafta sonra, 7 Ekim 1897’de Rus Litvanya’sının Vilnius kentinde kurulan Litvanya, Polonya ve Rusya Yahudi İşçileri Genel Birliği Sosyalist Bund, Herzl’in Siyonizminin en açık düşmanı oldu. Bund kendisini, Yahudilerin Mesih’in gelişinden önce kendi topraklarına sahip olamayacaklarına dair inanç maddesini dikkate alan Siyonizm karşıtı Ortodoks ve Reformist hahamlardan oluşan mevcut koalisyonla aynı hizada buldu.

Ancak Orta Doğu’daki siyasi durum Herzl’in istediği yönde ilerledi. Fransa, İngiltere, Rusya ve hatta Almanya gibi emperyalist güçler 19. yüzyılın sonlarından itibaren hızla çürüyen Osmanlı İmparatorluğu’nu paylaşmaya hazırlanıyorlardı. Ancak aynı zamanda Avrupa’nın ideolojik fetihlerini benimseyen Arap milliyetçiliği de ortaya çıkıyordu.

Orta Doğu’da işçi hareketinin doğuşu 1914’ten önce, yerli proleterlerin Avrupalı sömürge proletaryasıyla karıştığı ticari örgütlenmelerle gerçekleşti. İngiliz emperyalizmi, Osmanlı İmparatorluğu’nu daha da zayıflatmak için, başlangıçta Hıristiyan Araplar ve Müslümanlardan oluşan, ancak aşiret düşmanlıkları ve bölgesel burjuvaziler arasındaki rekabet nedeniyle hala zayıf olan bağımsızlık hareketini teşvik etti. Dahası, "hain Albion" açıkça Şiilerin çok sayıda olduğu bir bölgede, Osmanlıların daha önce yaptığı gibi Sünni dini örgütlere güvenmeyi tercih etti. Bu nedenle İngiliz diplomasisi, 1915’te Sünni Mekke Şeyhi Hüseyin ve Bedevilerine, İbn Suud’a Osmanlı Türklerine karşı savaşa katılmaları karşılığında "Arapların bağımsızlığını tanıma ve destekleme" ve büyük bir bağımsız Arap Devleti kurulmasını teşvik etme sözü vererek Arap milliyetçiliğini bölmeye çalışırken teşvik etti.

Ancak daha 1916’da Birleşik Krallık, Fransızlarla Sykes-Picot adlı gizli bir anlaşma imzaladı ve bu anlaşma Araplara tahsis edilen büyük krallığı iki emperyalist ülke arasında paylaştırdı (herhangi bir Yahudi Ulusal Yurdu öngörmeden). Hüseyin’e verilen sözlerin tutulması söz konusu değildi!

1916’dan 1918’e kadar Emir Hüseyin ve oğulları tarafından yönetilen büyük Arap isyanı, Londra’ya Osmanlı İmparatorluğu’nun güneyinde bir cephe açma imkanı verdi. Görev tamamlandığında, İngiliz emperyalizmi için tehlike artık Arap milliyetçiliğiydi: Strateji, Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkıntılarından zayıf ve muhalif devletler yaratmaktı. Böl ve fethet, eski bir araç ama her zaman güncel.

Osmanlı İmparatorluğu’nu zayıflatmak için Arap milliyetçiliğini destekliyormuş gibi yaptıktan sonra, şimdi mesele bu Arap milliyetçiliğine karşı çıkmanın bir yolunu bulmaktı! Dünya savaşının ortasında Londra Siyonist harekete yöneldi. İngiliz stratejistler, "Ulusal Yuva" vaadinin Yahudileri bir kaynağa dönüştürebileceğini düşünüyordu: General Allenby’nin birliklerini destekleyecekleri Filistin’de; ülkenin savaşa bağlılığını vurgulayacakları ABD’de; Almanya’da, Avusturya-Macaristan’da, emperyalistlerin birçok Bolşevik ve Menşevik liderin Yahudi kökenli olması nedeniyle dikkatlerinin başka yöne çekileceğini umdukları Rusya’da. Bunun aynı zamanda Fransız varlığına karşı çıkma meselesi olduğunu da unutmadan.

Son on yıllarda, özellikle 1878’den beri pogromlar nedeniyle Rusya’dan gelen Yahudi kolonileri Filistin’e yerleşmişti. Ancak 20. yüzyılın başlarında, Rus-Japon savaşı ve ardından 1905 devrimiyle siyasi huzursuzluğa boğulan Çarlık Rusya’sında yeni bir pogrom dalgası yaşandı; neredeyse bir milyon Yahudi ülkeyi terk etti ve aralarında birçok sosyalistin de bulunduğu 40.000’i "Kutsal Topraklar" Filistin’e doğru yola çıktı.

1917’de Filistin’de İngiliz işgali başladı. Ünlü 2 Kasım 1917 tarihli Balfour Deklarasyonu yayınlandı. Mektubun tarihi, İngiliz ordusunun Gazze’de Osmanlı kuvvetlerine karşı kazandığı kesin zaferin tarihiydi. Balfour Deklarasyonu, dönemin Dışişleri Bakanı Lord Arthur James Balfour’un 2 Kasım 1917’de Siyonist hareketin finansörü, "İngiliz Yahudi Cemaati "nin "başı" Lord Walter Rothschild’e gönderdiği ve 9 Kasım’da Times gazetesinde "Yahudiler için Filistin - Resmi sempati" başlığıyla yayınlanan daktilo edilmiş bir açık mektuptan oluşuyordu. Mektup kısadır ve tamamını alıntılamaya değer.

«Dışişleri Bakanlığı, 2 Kasım 1917
     «Sevgili Lord Rothschild,
     «Majestelerinin Hükümeti adına, Bakanlar Kurulu’na sunulmuş ve Bakanlar Kurulu tarafından onaylanmış olan, Yahudilerin Siyonist emellerine yönelik aşağıdaki sempati bildirisini size göndermekten memnuniyet duyuyorum.
     «Majestelerinin Hükümeti, Filistin’de Yahudi halkı için ulusal bir yurt kurulmasını memnuniyetle karşılar ve bu hedefe ulaşılmasını kolaylaştırmak için her türlü çabayı gösterecektir, ancak Filistin’deki Yahudi olmayan toplulukların medeni ve dini haklarına ve Yahudilerin başka herhangi bir ülkede sahip oldukları haklara ve siyasi statüye halel getirecek hiçbir şey yapılmayacağı açıkça anlaşılmaktadır.
     «Bu açıklamayı Siyonist Federasyon’un dikkatine sunarsanız minnettar olacağım.
     «Arthur James Balfour".

Siyonizmin Hıristiyan destekçileri Lord Shaftesbury 1839’dan beri (o yıl Times gazetesinin tam sayfasını satın alarak Yahudilerin Yahudiye ve Celile’ye geri dönmesini öneren bir makale yayınlamıştı: "topraksız bir halk için halksız bir toprak") ve 1917’de Lord Balfour, böylece İngiltere’ye yönelen Yahudi göçü sorunundan kurtulmayı düşünüyorlardı. Lord Arthur James Balfour aslında, ülkeyi Hıristiyan çoğunluk ile temizlemek için Yahudilerin Filistin’e "geri dönmesini" destekleyen bir "Hıristiyan Siyonizmi" tarafından destekleniyordu.

Bir Yahudi olan Edwin Samuel Montagu, Balfour’un da üyesi olduğu David Lloyd George kabinesinin Balfour deklarasyonuna karşı çıkan tek üyesiydi ve bu deklarasyonun ve bir bütün olarak Siyonist projenin antisemitik olduğunu düşünüyordu. Montagu, Siyonist girişimin yerli Müslüman ve Hıristiyanların Filistin’den sürülmesine yol açacağı ve diğer tüm ülkelerde Yahudilerden kurtulmak isteyen akımları güçlendireceği konusunda uyarıda bulundu. Meşhur Balfour Deklarasyonu, ihanete karşı feryat eden Arap milliyetçilerine Londra’nın daha önce verdiği taahhütleri geçersiz kıldı. Arabistanlı Lawrence gidip elbiselerini değiştirebilirdi!

Dolayısıyla Birleşik Krallık, Filistin’de bir Yahudi ulusunun yaratılmasından yana olduğunu, ancak bunun mevcut Yahudi olmayan topluluklara zarar vermemesi gerektiğini ilan etti! Bu çelişkinin acı hasadı çok geçmeden biçilecekti.

1917’de İngilizler Filistin’e Yahudi göçünü destekledi. Milletler Cemiyeti’nin talimatlarına göre, 1922’de Yahudilerden sorumlu özerk bir siyasi sistem oluşturuldu; bu sistem, seçilmiş bir meclis ve yürütme gücünden sorumlu bir Yahudi ajansı etrafında şekillendi. Bu kurum, 1897 yılında Theodore Herzl tarafından Basel’de kurulan Dünya Siyonist Örgütü’nün bir şubesiydi (merkezi daha sonra Berlin, Londra, New York’a taşındı ve bugün Kudüs’te bulunmaktadır). Mart 1899’da Herzl tarafından kurulan Yahudi Koloni Fonu (Jewish Colonial Trust) tüm Yahudi diasporasından toplanan sermayeyi bir araya getirdi. 1901’de Yahudi Ulusal Fonu, Filistin’de satışa çıkarılan toprakları önce Osmanlılardan, 1919’dan sonra da bu topraklarda yaşayan ve onları işleyen çiftçilerin kaderine kayıtsız kalan Arap toprak sahiplerinden satın almayı başardı. Bu fon 1951’de önce İngiliz-Filistin bankasına, ardından da İsrail Ulusal Bankası’na dönüştü.

Filistin’deki Yahudi nüfusu 1914’te 94.000’den (525.000 Müslüman ve 70.000 Hıristiyan ile birlikte) İngiliz mandasının sona erdiği 1947’de 630.000’e (1.181.000 Müslüman ve 143.000 Hıristiyan ile birlikte) yükseldi; Yahudi nüfusunun %80’i Avrupa’dan gelen Aşkenazlardan oluşuyordu. 1926’da Filistin’e 100.000 Yahudi geldi, çünkü ABD 1925’te Yahudilerin girişini kısıtlamıştı: 1924’te ABD’ye 50.000, Filistin’e 14.000 Yahudi göç etmişti, ertesi yıl ise tam tersi oldu. 1931’de Filistin’deki Yahudi nüfusu 164.000’e ulaşmıştı (Filistin nüfusunun %16’sı) ve bunların dörtte biri Doğu Avrupa kökenliydi; 1938’de bu sayı 217.000’e ulaşmıştı ve bunların çoğu Rusya, Baltık Devletleri ve Orta Avrupa’dan geliyordu; Filistin’e göç oranı 1933’ten itibaren iki katına çıktı.

Nazizmin yükselişi elbette Almanya’dan Yahudi göçünün hızlanmasına neden oldu: 1932’den 1939’a kadar 247.000 ya da yılda 30.000 kişi geldi; bu rakam Birinci Dünya Savaşı’nı takip eden yıllardan dört kat daha fazlaydı. "Siyonist bir tercih "ten çok zulümden kaçışı temsil eden bu Filistin’e göç, Siyonist Örgüt’ün 25 Ağustos 1933’te Berlin’deki Nazi yetkilileriyle imzaladığı ve 1939’a kadar geçerli olan "Haavara" adlı anlaşmadan yararlandı. Bu anlaşma Alman Yahudilerinin Filistin’e göç etmesini kolaylaştırıyordu; karşılığında Filistin için Alman malları satın almak üzere para ödeyecekler ve böylece İngiliz ambargosunu deleceklerdi. Bu anlaşmadan 20,000 Alman Yahudisi yararlandı. Birçoğu dünyanın daha müreffeh diğer bölgelerine göç etmeyi tercih ederdi, ancak çoğu Avrupa ülkesi (özellikle İngiltere) ve ABD, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra bile oldukça düşmanca davrandı.

Orta Doğu’da, İngiliz ihanetine ve tutulmayan sözlere karşı 1917’de zaten canlı olan hoşnutsuzluk, iki savaş arası dönemde, teorik olarak büyük çoğunluğu oluşturan "Yahudi olmayan" nüfusu koruması gereken manda maddesini ihlal eden Yahudi Ulusal Yurdu’nun inşası gerçekleşirken büyüdü.

Bu nedenle giderek daha kitlesel ve şiddetli ayaklanmalar yaşanırken, Birleşik Krallık her şeyden önce bölge üzerindeki gücünün sorgulanmasına izin vermemekle ilgileniyordu.

San Remo Konferansı arifesinde 1920’de (beş Yahudi ve dört Arap öldürüldü) ve 1921’de Yafa’da (47 Yahudi ve 48 Arap öldürüldü) yaşanan çatışmalardan sonra, 1929’da çok daha ciddi bir patlama yaşandı: çatışmalar her yerde, hatta Kudüs’te, Ağlama Duvarı çevresinde ve Arap nüfusun bir kısmının düzinelerce Yahudi’yi öldürdüğü, diğer bir kısmının ise onları koruduğu El Halil’de bile yaşandı. Ağustos ayında bir hafta içinde toplam 133 Yahudi ve 116 Arap hayatını kaybetti. Sonunda, 1936’da, neredeyse üç yıl süren gerçek bir Filistin ayaklanması yaşandı.

1945’ten 1947’ye kadar Filistin’de görev yapan 100.000 İngiliz askeri, çok saldırgan hale gelen Siyonist grupların faaliyetleriyle mücadele etti. İmha kamplarından kurtulanların 1947 yazında Filistin’e ulaşmasının engellendiği Exodus gemisi trajedisi Majestelerinin hükumetini utanca boğdu, ancak sorumluluğun savaştan galip çıkan tüm burjuvazilere yayılması gerekiyordu.

Her halükarda, İkinci Dünya Savaşı İngiliz emperyalizminin ölüm çanını çalmış ve emperyalizm ABD’ye teslim olmak zorunda kalmıştı. Majestelerinin hükumeti, İkinci Dünya Savaşı’ndan yorgun düşmüş Birleşik Krallık’ın artık Filistin’e 100.000 adam yerleştirmeye – yurt dışındaki kuvvetlerinin onda biri - ya da manda için yılda 40 milyon sterlin harcamaya gücünün yetmeyeceğini tahmin ediyordu. Londra’nın sadece ABD’den aldığı 39 milyar sterlinlik borç sayesinde ayakta kalabildiğini unutmayalım (2006 yılına kadar tamamı geri ödenmeyecek bir borç!) Orta Doğu’daki İngiliz çıkarlarını korumak için hala en iyi çözümün bulunması gerekiyordu. Bölge için aynı derecede belirleyici bir faktör de, özellikle ABD ve SSCB’den gelen uluslararası baskıydı. Soykırımdan kurtulanların sorununu acilen çözme ihtiyacına ek olarak, Washington ve Moskova, elbette her biri kendi çıkarları için aynı stratejik hesabı paylaşıyordu: bölgedeki hakimiyetlerini zayıflatmak için İngilizleri Filistin’den çıkarmak. Yine de dünya savaşının iki büyük galibi "soğuk savaş" olarak adlandırılan döneme geçmemişti - bu savaş Şubat 1948’de Çekoslovakya’nın başkenti Prag’da "komünistlerin" iktidarı ele geçirmesiyle başladı.

Dışişleri Bakanlığı 18 Şubat 1947’de Mandasını Birleşmiş Milletler’e devretmek zorunda kaldı. Galipler için yol açın! 14 Mayıs 1948’de İsrail Devleti Ben Gurion tarafından radyoda ilan edildi.

İngiliz ordusu Filistin’i terk etti. Yahudi terörist gruplar, savunmasız Filistin halkına karşı vahşet uygulayarak onları kovdu. İsrail Devleti ABD tarafından derhal, iki gün sonra da SSCB tarafından tanındı. Türkiye 1949 yılında İsrail’i tanıyan ilk Müslüman ülke oldu. Dönemin iki büyük emperyalist gücü olan ABD ve SSCB, bu küçük devletin sadece Orta Doğu’da değil tüm dünyada milliyetçi ve dekolonizasyon hareketlerine karşı koymak için karşı devrimci önemini anlamıştı.

1948’den sonra birçok Yahudi, Avrupa’da ve hatta Amerika Birleşik Devletleri’nde hoş karşılanmadıkları için İsrail’e göç etmeye devam etti. Savaşın sona ermesinden sonraki ilk yıllarda, artık bir evi olmayan yüz binlerce Yahudi hala toplama kamplarında yaşıyordu. Filistin de İngilizler tarafından onlara kapatılmıştı. Polonyalılar için geri dönmek çoğu zaman hayatlarını kaybetmek anlamına geliyordu. Bir göçmenler ülkesi olan Amerika Birleşik Devletleri, daha 1921’de her ülke için kotayı %3 ile sınırlayan yasalarla göçü azaltmıştı; 1924’te Doğu ve Güney Avrupa’dan göçle ilgili kısıtlayıcı bir yasa çıkarıldı; savaş sırasında çok az Yahudi kabul edildi; 1952’de göçe karşı yeni bir yasa çıkarıldı (Amerika Birleşik Devletleri, zulüm gördükleri ülkelerden gelen mültecilerle ilgili 1951 Cenevre Sözleşmesi’ni imzalamadı). Bunun yerine, ya Mısır örneğinde olduğu gibi sınır dışı edildikleri için ya da Yahudi propaganda örgütleri tarafından ikna edildikleri için Mağrip’ten bir milyon Yahudi İsrail’e geldi.

1970’lerin sonunda ciddi bir ekonomik krizden geçen SSCB’den göç yeniden başladı ve 1988’de Gorbaçov ile hızlandı.

İsrail’in Rus toplumu bugün bir milyondan fazla ile en büyük toplumdur. Önce ABD’nin yolunu tutan Rus Yahudileri, 1990’da ABD’de göç politikasının sıkılaştırılmasının ardından İsrail’e yöneldi. İdeolojik olmaktan çok ekonomik nedenlerle Batı Şeria ve Gazze’deki yerleşimlere de yerleştiler: Ruslar Ariel kolonisinin nüfusunun %96,6’sını, Ma’ale Adunim’in %84,9’unu, Kiribati Arba’nın %74,5’ini oluşturuyor. Tel Aviv, Kudüs ve daha genel olarak Yeşil Hat boyunca çalışma alanlarına yakın "yatakhane şehirler" olan bu yerleşimlerdeki kiralar Devlet sübvansiyonlarından yararlanmaktadır.

İsrail’de şu anda 6,5 milyon Yahudi yaşamaktadır (toplam nüfusun %75’i). 6 milyonu Amerika Birleşik Devletleri’nde olmak üzere dünyadaki Yahudi nüfusunun 15 milyon olduğu tahmin edilmektedir.

İlk Siyonizm Karşıtlığı

Siyonizm, 19. yüzyıldaki başlangıcından itibaren, ister dindar, reformcu ya da muhafazakar olsun, isterse çoğu sosyalist olduğunu iddia eden sıradan insanlar olsun, Yahudi cemaatleri içinde hızla düşmanlıkla karşılaştı. O dönemde dünyadaki Yahudi nüfusunun çoğunluğu Rusya İmparatorluğu’nda, Rusya’da değil ama Litvanya, Polonya, Belarus, Ukrayna ve Moldova’da yaşıyordu. Dolayısıyla Siyonizm karşıtlığının, 1940’lara kadar Siyonizmi Yahudi karşıtı bir hareket olarak görmeye devam eden Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’ndeki Yahudi toplulukları arasında her şeyden önce yaygın ve çoğunlukçu olduğu söylenebilir. Bu Yahudiler için mesele, ana vatanları olarak tanımadıkları bir bölgeye gönderilmek değil, "kendi" ülkelerinde kalmak için mücadele etmekti. İsrail Devleti’nin "Yahudilerin Devleti" olduğunu söylerken Siyonist Yahudileri kastetmesinin ve aslında antisemitizme ihtiyaç duymasının ve ondan beslenmesinin nedeni de budur.

Yahudi dini çevreleri Siyonizmi bir küfür, hatta putperestlik olarak gördüler ve görüyorlar, çünkü onların doktrinine göre Mesih gelmeden Yahudiler için bir vatan olamaz.

1897’de Litvanya’da kurulan Bund örgütü, Litvanya, Polonya ve Rusya Yahudi İşçileri Genel Birliği, Yahudi işçilerin hakları için mücadele eden, Yidiş dilinin kullanılmasını talep eden ve İngiliz sömürgeciliğinin suç ortağı olarak görülen Siyonizme karşı çıkan seküler bir Yahudi sosyalist hareketiydi. Bund, 1898 yılında Rusya Sosyal Demokrat İşçi Partisi’nin bir fraksiyonu olarak tanındı ve Menşeviklere yakındı. Bund 1905’te Belarus’taki protestoların ön saflarında yer aldı; 1917’de Bolşeviklere geçmedi, ancak üyelerinin birçoğu sonunda Bolşevik Partisine katıldı. Hatırlayalım ki 1943 Varşova Gettosu isyanının liderlerinden biri olan bundist Marek Edelman açıkça anti-Siyonist olduğunu ilan etmişti.

Yani anti-Siyonizm tarihsel olarak, kendini Yahudi olarak tanımlayan bir bireyin doğduğu ve yaşadığı devlette eşit haklara sahip bir vatandaş ve ülkeye entegre olabileceğini reddeden bir projeye karşı Yahudi muhalefeti olarak doğmuştur. Anti-Siyonistler, Filistin’i kendi ülkeleri olarak tanımayan Yahudilerdi.

Bugün bile İsrail dışında yaşayan Yahudilerin çoğunluğu, dini idealizm durumları hariç, ancak yüzyıllardır yaşadıkları ülkeden göç etmeleri gerektiğinde "alià", "ascent" (Kudüs’e) olasılığını düşünmektedir.

Bu, İsrail burjuvazisinin Filistin topraklarını sömürgeleştirme ve İsrailli Arap nüfusu ezme politikasına karşı çıkan ve kınayan, Shoah’ın mazeretini çılgınca sallayanların anti-Siyonizminden tamamen bağımsızdır.

Biz komünistler, her zaman yazdığımız gibi, İsrail karşıtı değiliz; örneğin Amerikan karşıtı olmadığımız gibi. İsrail burjuvazisinin politikasını sömürgeci, Arap nüfusuna ve aynı zamanda İsrail’in Yahudi ve Arap proletaryasına karşı bir baskı politikası olarak tanımlıyoruz. Filistin proletaryasının ezilmesinde İsrail burjuvazisinin suç ortağı olan Filistin burjuvazisini de aynı şekilde eleştiriyoruz. Ve İsrail ve Filistin proleter sınıflarının, ortak düşmanları olan İsrail ve Filistin burjuvazisinin birleşerek uluslararası burjuvaziye boyun eğdirmesine karşı savaşmak üzere birleşmelerini umuyoruz. Bizler enternasyonalistiz ve mücadelemiz uluslararası burjuvaziye karşı uluslararası proletaryanın mücadelesidir.

Tüm burjuva devletlerin düşmanı olduğumuz gibi anti-Siyonistiz. Özellikle bölgede, "iki devletli" çözümün çok ötesine geçebilecek ve emekçi sınıfların devrimci ayaklanmasından doğacak bir cumhuriyetler federasyonuna doğru gidebilecek mevcut Devlet kurumlarının bile yıkılmasını öngörüyoruz.

İsrail hükumeti ve destekçilerinin çoğunu ilgilendiren şey, Avrupa ve ABD’deki sağcı güçlerle flörtün gösterdiği gibi, Theodore Herzl’in reçetesini uygulamaya devam ederek antisemitizm ve "Nazizmin yeniden doğuşu" ile mücadele etmek değildir. Sonunda Yahudileri (Yahudi proleterleri) Yahudilere (Yahudi burjuvazisine) karşı kim savunacak?

Ancak biz sadece İsrail’in sömürgeci politikasını kınamakla kalmıyoruz, aynı zamanda İkinci Dünya Savaşı öncesinde Arap ulusal hareketleri tarafından parçalanmış Filistin topraklarında İsrail Devleti’nin kurulmasına büyük emperyalist devletlerin göz yummasını ve savaş sonrasında da Arap burjuvazisi de dahil olmak üzere tüm burjuvazilerin Arap proleter kitlelerinin ve İsrail proletaryasının her türlü hareketini kontrol etmek için göz yummasını kınıyoruz.

Emperyalizm, küçük bir devlet olan ancak Amerikan devi tarafından güçlü bir şekilde desteklenen İsrail’in politikasına koşulsuz desteğini sunmaktadır. Bugün İsrail Devleti, ABD’nin Orta Doğu’daki askeri kalelerinden biridir ve çevresindeki Arap ulusları ve Kuzey Afrika’da Mısır üzerinde, ama her şeyden önce şimdiye kadar birliği engellenmiş olan tüm bu ulusların proletaryası üzerinde düzenin korunmasını garanti etmektedir.

Burjuvazisinin her gün yürüttüğü propagandanın altında ezilen İsrail proletaryasının, kendisini maddi olarak sömüren, giderek despotlaşan ve faşistleşen yasalarla baskı altına alan, savaş propagandasıyla ahlaki olarak zayıflatan ve Arap ve Filistinli sınıf kardeşlerinden ayırmak için sözde saldırgana karşı nefret aşılayan burjuvazisine karşı sınıf mücadelesiyle bu baskıdan kurtulmaktan başka çaresi yoktur.

Küresel ekonomik kriz karşısında, işçilere yönelik saldırılar artmaya devam ediyor ve çeşitli "topluluklar" arasında nefreti körüklemek ve proletaryayı bölmek için her bahane mübahtır.

Yalnızca uluslararası proletarya, Komünist Partisi önderliğinde fethedilen ekonomik örgütlerinde yaşam ve çalışma koşullarını savunma yolunu izleyerek, her şeyden önce diğer sınıflar üzerindeki diktatörlüğüyle, insanın insan tarafından sömürülmesinin artık var olmayacağı, sınıflara bölünmenin, maaş ve sermayenin, bireysel mülkiyetin ve "ötekine" duyulan nefretin artık hiçbir yerinin olmayacağı yeni bir toplumun temellerini kurarak yalnızca kendisini değil, tüm insanlığı kapitalist sistemin zulmünden kurtarabilecektir!